Film kinowy: Czarodziejka z Księżyca: Wieczność劇場版　美少女戦士セーラームーンＥｔｅｒｎａｌ

Ktoś z przestrzeni kosmicznej spogląda na planetę Ziemię, podziwiając jej piękno. W spowitej całkowitym mrokiem przestrzeni umieszczone jest wielkie zwierciadło, do którego kieruje swój głos stojąca przed nim starucha. Oznajmia, że nadszedł już czas podbić tę planetę.

Dźwięk dzwoneczka budzi ze snu Chibi-Usę [ちびうさ Chibi-Usa], która wstaje z łóżka i kieruje się ku nieopodal stojącemu biurku. Podnosi stamtąd kalendarz i przekłada kartkę. W kwadraciku poświęconym dniowi 1 kwietnia zapisano, iż tego dnia ma powrócić do XXX wieku.

Chibi-Usa wraz z Dianą [ダイアナ Diana] podążają miejską uliczką. Lekki wiatr unosi płatki kwiatów z nieopodal rosnących drzew wiśni, każde z których jak jeden mąż przywdziało szaty zabarwione bladym różem. Sezon kwitnięcia osiągnął kulminację, a wraz z nim rozpoczął się nowy rok szkolny. Dziewczęta pomyślnie zdały egzaminy do liceum (tak, nawet Usagi), Mamoru zaś dostał się na Wydział Medyczny Uniwersytetu KO.

Chibi-Usa dociera do miejsca, gdzie spotykają ją Usagi [うさぎ Usagi], Mamoru [衛 Mamoru] i dziewczęta. To tu się umówili, że pożegnają powracającą do przyszłości Małą Damę, która pomyślnie ukończyła kształcenie się na Wojowniczkę w mundurku. Ami [亜美 Ami], Rei [レイ Rei], Makoto [まこと Makoto], Minako [美奈子 Minako] życzą dobrej drogi i odchodzą, natomiast Usagi, Mamoru i Chibi-Usa udają się do pobliskiego parku nieopodal mostu, z którego ta ostatnia ma wyruszyć w podróż w czasie.

W parku jednakże ku swemu zdziwieniu zastają tłum ludzi. Mamoru przypomina sobie, że dziś ma się odbyć całkowite zaćmienie Słońca — ostatnie w XX wieku. Dostają od wolontariusza specjalne okulary, dzięki którym mogą bezpiecznie obserwować całe zjawisko, które lada chwila ma się rozpocząć.

Zaćmienie z innego parku oglądają również Innerki. Ami stwierdza, iż możliwość obserwowania zaćmienia w tak dogodnych warunkach zdarza się zapewne raz na tysiąc lat. Minako wnioskuje, że to świetna okazja poprosić niebiosa o spełnienie życzeń. Każda z dziewcząt kolejno opowiada o swoim marzeniu: Minako pragnie zostać sławną idolką, Makoto — wyjść szczęśliwie za mąż i jednocześnie prowadzić kwiaciarnię i ciastkarnię (cóż za pazerność, jak zauważa Minako), Ami — zostać świetną lekarką, Rei — przejąć od dziadka rolę głównej kapłanki w chramie Hikawa. Następnie wszystkie kierują swój wzrok ku niebu.

Wracamy do parku przed mostem. Podczas gdy Księżyc w nowiu bardziej i bardziej „pożera” Słońce, ponownie rozbrzmiewa dzwonienie dzwonka. Tym razem słyszy go nie tylko Chibi-Usa, ale też Usagi i Diana. Nagle odkrywają, że znajdują się pośrodku zielonej doliny, a przed ich oblicza staje biały Pegaz [一角天馬〔ペガサス〕 Pegasus], błagający „przepiękne niewiasty” o pomoc. Skrzydlaty koń znika tak szybko, jak się pojawił, odsyłając je z powrotem do rzeczywistości. Jak się okazuje, Mamoru także był świadkiem Pegaza. Chwilę potem zaczyna odczuwać kłucie w klatce piersiowej i traci równowagę. Udaje, że to przez zmęczenie, nie chcąc martwić dziewcząt, ale sam w myślach się zastanawia, co to był za ból.

Ludzie podnoszą szum — oto Księżyc całkowicie przysłania Słońce, tworząc na niebie czarny dysk z jasnym pierścieniem w otoku. Stamtąd niespodziewanie wydobywa się żaglowiec przypominający rybę głębinową, a głosy młodych dziewczyn ogłaszają przybycie Cyrku Martwego Księżyca [デッドムーンサーカス Dead Moon Circus] z amazońskiej dżungli. Usagi, Mamoru i Chibi-Usa przecierają oczy, nie będąc do końca pewni, czy to, co ujrzeli, było li tylko złudzeniem. To wszystko budzi niepokój u Mamoru.

Jak się okazuje, Innerki również widziały statek i słyszały wydobywające się zeń głosy. Nad nimi zaczynają krążyć kruki Fobos [フォボス Phobos] i Dejmos [ディモス Deimos]. Nagle z nieba spada afisz cyrku i karta tarota przeszyta dwoma kruczymi piórami. Ową kartą jest Księżyc, oznaczający strach tudzież złe przeczucia, jak powiadamia Rei.

Wizja statku niepokoi Chibi-Usę, ale Usagi i Mamoru zapewniają, że obronią świat przed jakimkolwiek zagrożeniem. Mamoru proponuje przyjść do parku później z nadzieją, że tam już nie będzie tłumu ludzi.

Podróżując do dzielnicy handlowej Azabu Jū-ban, Usagi, Mamoru i Chibi-Usa dostrzegają liczne afisze reklamujące przybycie cyrku do miasta. Spoglądają w stronę parku Mamiana Sakaue i tam, zaiste, ni stąd, ni zowąd pojawił się namiot cyrku. Chibi-Usa nagle kieruje swój wzrok ku sklepowi oferującemu szklane kalejdoskopy za niską cenę. Usagi także ma chętkę taki sobie kupić. Obydwie robią „ładne oczka” w stronę Mamoru i temu nie pozostaje nic innego, jak ulec i im je kupić. Kiedy Słońce poczyna powoli zbliżać się ku zachodowi, powracają do parku, jednakże nie jest on opustoszony, jak się spodziewali. Usagi radzi Chibi-Usie, aby poczekała do jutra rano z powrotem do XXX wieku.

Obie dziewczyny udają się na nocleg do mieszkania Mamoru. W łóżku podziwiają kupione kalejdoskopy. Mamoru pogania je jednak do snu, gdyż trzeba będzie wstać o wczesnym poranku. Cała trójka kładzie się wspólnie do łóżka. Usagi, spoglądając jak Mamoru, jej zdaniem, rozpieszcza Chibi-Usę, chciałaby być tak mała jak ona. Chibi-Usa zaś, na odwrót, pragnęłaby jak najszybciej dorosnąć. Prosi również Mamoru, by opowiedział jakąś historię, wspominając o tym, jak ​​Nowa Królowa Serenity często opowiadała była bajki na dobranoc: o cesarstwie, które zatonęło w morzu, o tajemnicach piramid, o przeklętym diamencie, o androidach i wampirach, o mrocznym świecie znajdującym się po drugiej stronie zwierciadła, do którego może wciągnąć każdego, kto tylko zerknie do lustra podczas ciemnej nocy z Księżycem w nowiu.

Przenosimy się do namiotu głównego Cyrku Martwego Księżyca, gdzie znowuż widzimy tę samą staruchę — Przewodniczkę Dusz Zirconię [霊魂導士ジルコニア Zirconia the Conductor of Souls]. Siada na tronie przed tygrysem, jastrzębiem i rybą. Podczas gdy mówi, że należy jak najprędzej uskutecznić plan, przylatuje do niej Zircon [ジルコン Zircon], stworzenie w postaci skrzydlatej płonącej gałki ocznej, i zasiada na szczycie jej berła. Następnie przywołuje swoje podwładne — Kwartet Amazonek [アマゾネス・カルテット Amazones Quartetto] składający się z czterech dziewcząt o imionach Cere-Cere [セレセレ Cere-Cere] (mistrzyni kwiatów), Palla-Palla [パラパラ Palla-Palla] (ujeżdżająca piłkę), Jun-Jun [ジュンジュン Jun-Jun] (akrobatka) i Wes-Wes [ベスベス Ves-Ves] (poskramiaczka dzikich zwierząt). Przy pomocy swego Amazońskiego Kamienia Palla-Palla rzuca zaklęcie Kula Nakrywająca [玉の冠 Covering Ball], wyczarowując ciemną powłokę ochronną wokół obszaru, w środku którego znajduje się cyrk.

Tej samej nocy Chibi-Usa śni o tym, jak jeździ na Pegazie galopującym wysoko nad miastem. Zauważa ciemną powłokę nad dzielnicą Azabu Jū-ban, ale, nim otrzymuje jakąkolwiek odpowiedź, zostaje przeniesiona nad jezioro. Oboje stoją na powierzchni wody zwróceni ku sobie nawzajem. Pegaz daruje Chibi-Usie niewielki dzwoneczek (Kryształowy Karylion [クリスタル・カリヨン Crystal Carillon]), który ma go przywołać w razie potrzeby. Skrzydlaty koń zdradza, że tak naprawdę ma na imię Helios, że jest więziony w klatce i że poszukuje Złotego Kryształu [黄金〔ゴールデン〕水晶〔クリスタル〕 Golden Crystal], aby ocalić krainę o nazwie Elizjon [エリュシオン Elision]. Obudziwszy się ze snu, Chibi-Usa odkrywa, iż dzwoneczek przeniósł się ze snu na jawę. Dziewczynka się ubiera i wychodzi z mieszkania, zostawiwszy liścik dla nadal śpiących Usagi i Mamoru. Kiedy wstają, okazuje się, że oni także we śnie widzieli Pegaza.

Chibi-Usa i Diana wracają do parku nieopodal mostu, skąd planują powrót do XXX-wiecznego Kryształowego Tokio, jednakże próbę przywołania Wrót Czasu i Przestrzeni powstrzymuje powłoka ochronna, w odpowiedzi zsyłając pioruny na ziemię. Wkrótce potem przybiegają Usagi i Mamoru. Diana oznajmia im, że Klucz Czasu i Przestrzeni nie działa. Gdy Chibi-Usa podnosi dzwoneczek, na chwilę zjawia się Pegaz ponawiający prośbę o pomoc. Dziewczynka postanawia pozostać w teraźniejszości i pomóc Heliosowi w potrzebie.

Palla-Palla wyczuwa zakłócenia w barierze, a Wes-Wes wysyła tygrysa, by zbadał sprawę. Tymczasem w centrum dowodzenia pod kawiarnią Crown Usagi, Mamoru, Chibi-Usa i trójka kotów omawiają bieżący stan rzeczy. Luna [ルナ Luna] próbuje poddać Klucz Czasu i Przestrzeni analizie komputerowej, ale wtem na ekranie wyświetla się najświeższa wiadomość, że z cyrku uciekł tygrys. Usagi i Chibi-Usa postanawiają natychmiast coś z tym zrobić. Mamoru też chce pomóc, lecz powstrzymuje go przeszywający ból w piersiach. Wybiegłszy na zewnątrz, dziewczyny próbują poskromić zwierzę, ale nie są w stanie się przekształcić w Wojowniczki bez mocy św. Graala, toteż nie pozostaje im nic innego, jak tylko uciekać. Udaje im się schować przed tygrysem w wąskim zaułku. Dzięki sile woli ich broszki przybierają ulepszone formy, co pozwala im przemienić się w Super Czarodziejkę z Księżyca i Małą Super Czarodziejkę z Księżyca bez św. Graala. W strojach Wojowniczek stają przed tygrysem, ale wkrótce potem na pole bitwy przybywają Wes-Wes i Palla-Palla. Wes-Wes dziękuje zwierzęciu za wywabienie „podejrzanych osób próbujących przebić powłokę ochronną” i odsyła go z powrotem do cyrku, natomiast Palla-Palla przy pomocy zaklęcia Kula Przywołania [玉呼ばい Summoning Ball] przywołuje lemury [レムレス Lemures] — rój stworzeń w formie czarnych włochatych kulek będących ucieleśnieniami koszmarów. Lemury przystępują do zbiorowego ataku na obydwie Wojowniczki. Czarodziejka z Księżyca stwierdza, że potrzebna jest im jakaś broń. Mała Super Czarodziejka z Księżyca przy pomocy dzwoneczka przywołuje Heliosa słowami Migoczący Krzyk [トゥインクル・エール Twinkle Yell]. Helios przekształca kalejdoskopy, które wcześniej Mamoru kupił dla Usagi i Chibi-Usy, w nową magiczną broń — Księżycowe Kalejdoskopy [ムーン・カレイドスコープ Moon Caleidoscopes], umożliwiając obydwu Czarodziejkom użycie Wspaniałej Księżycowej Medytacji [ムーン・ゴージャス・メディテーション Moon Gorgeous Meditation] do unicestwienia lemurów i złamania zaklęcia Palli-Palli. Obydwie Amazonki wycofują się z walki.

Mamoru z trudem udaje się dotrzeć na pole bitwy, jednak po chwili traci przytomność z powodu nasilającego się bólu. Czarodziejki z Księżyca nie dostrzegają, że z wysokości są obserwowane przez Pallę-Pallę i Wes-Wes. Palla-Palla używa okrągłego lustra, aby odczytać myśli Usagi i Chibi-Usy. Przy pomocy zaklęcia Kula Odwrócenia [逆玉 Reverse Ball] odmładza tę pierwszą i postarza tę drugą. Przez cały ten czas obecny był jeszcze trzeci szpieg — Zircon, który wszystko to, co widział, niczym kamera wideo przekazał bezpośrednio Zirconii i Królowej Nehellenii [女王ネヘレニア Queen Nehellenia]. Nehellenia z wnętrza jej zwierciadła dostrzega Srebrny Kryształ i odrodzone na tym świecie osoby z Księżycowego Królestwa. Zirconia zapewnia swą panią, że pamięta, kim jest ich zaprzysiężony wróg. Nehellenia rozkazuje Zirconii, aby za wszelką cenę zdobyła Srebrny Kryształ tudzież złożyła Wojowniczki w ofierze koszmarom.

Mamoru odzyskuje przytomność w szpitalu i zastaje obok łóżka Usagi i Chibi-Usę (będące wciąż pod działaniem zaklęcia). Do pokoju przybywają też Innerki i koty. Wszystkich w osłupienie wprawia wygląd Usagi i Chibi-Usy. Nie mają jednak zbyt wiele czasu na omówienie sytuacji, gdyż do pokoju wchodzi mama Ami, która pracuje jako lekarz w tym szpitalu. Na podstawie rentgenogramu Mamoru dostaje diagnozę, iż przyczyną jego choroby jest „cień” w płucach.

Usagi, Chibi-Usa i Mamoru powracają do mieszkania. Mamoru przeprasza Usagi za to, że dla Usy jest tylko ciężarem, i zasypia ze zmęczenia. Usagi kładzie się obok niego i w myślach pragnie pozostać przy nim na zawsze. Obserwująca to wszystko zza drzwi Chibi-Usa uświadamia sobie, że jakkolwiek by go nie kochała, Mamoru pozostanie jej przyszłym ojcem. Siedząc na huśtawce gdzieś nieopodal bloku z mieszkaniem Mamoru, zastanawia się, czy rzeczywiście jest tą „wybraną niewiastą”. Pegaz, który się akurat zjawia, potwierdza to, spoglądając na jej dorosłe ciało, lecz Chibi-Usa zdradza mu, że wydoroślała przedwcześnie z powodu zaklęcia wroga, i pyta, kim właściwie jest ów Cyrk Martwego Księżyca tudzież sam Helios. Ten jednak nie może jeszcze udzielić tej odpowiedzi. Prosi ją o zaufanie, po czym znika. Pojawia się na chwilę w sypialni Mamoru, gdzie przeprasza go za to, że nie mógł w stanie obronić Elizjonu.

Tymczasem Ami w swoim mieszkaniu zbiera i analizuje wszelkie dane na temat Cyrku Martwego Księżyca. Przypomina sobie radę otrzymaną kiedyś od Setsuny, by zawsze była zawczasu przygotowana i podejmowała decyzje na trzeźwo. Chwilę potem do domu wraca jej mama, która przeprasza ją za zaniedbywanie rodzicielskich obowiązków. Słysząc to, Ami wspomina, że jej rodzice zupełnie nie mogli się ze sobą dogadać i dlatego się rozwiedli, ale nawet do dziś tata, który z zawodu jest malarzem, wysyła dla córki własnoręcznie namalowane pocztówki na urodziny.

W namiocie cyrku Kwartet Amazonek staje przed tygrysem, jastrzębiem i rybą. Wes-Wes pyta ich, czy chcieliby przybrać ludzkie postaci, na co oni z nieskrytym entuzjazmem kiwają głowami. Palla-Palla używa zaklęcia Kula Przechodząca [玉の輿 Crossing Ball], aby przemienić tygrysa, jastrzębia i rybę w Amazońskie Trio [アマゾン・トリオ Amazon Trio] i nadaje im imiona Tygrysie Oko [タイガーズ・アイ Tiger’s Eye], Jastrzębie Oko [ホークス・アイ Hawk’s Eye] i Rybie Oko [フィッシュ・アイ Fish Eye]. Rybie Oko zgłasza się na ochotnika jako pierwszy i bierze na cel Ami, ponieważ zarówno on, jak i ona są związani z żywiołem wody.

Pada deszcz. Ami podąża ulicą dzielnicy handlowej i nagle spostrzega sklepik oferujący ryby spod strefy zwrotnikowej, którego wcześniej tu nie było. Z zaciekawieniem wchodzi wewnątrz i odkrywa tam rzędy akwariów z przepięknymi kolorowymi rybkami. Palla-Palla, udająca sprzedawczynię, przekonuje ją do zakupu ryby, którą jest Rybie Oko w swej pierwotnej postaci. Ami przynosi do domu akwarium z zakupioną rybką, przyrównując ją do tej z pocztówki od taty i zastanawiając się, czy mama się ucieszy nowym nabytkiem. Nie zdając sobie z tego sprawy, Ami zasypia i „budzi” się w koszmarnej rzeczywistości. Widzi, jak wszyscy jej bliscy ją odrzucają. Chwilę potem znajduje się w objęciach Rybiego Oka, który wyłudza z niej słowa, że chciałaby być kochana przez kogoś, kimkolwiek ten człowiek by nie był, i nawet próbuje ją pocałować. Ami jednakże w porę odzyskuje świadomość. Wówczas Rybie Oko wciąga ją do lustra, aby na zawsze słodko drzemała głęboko pod wodą. Niebawem jednak słyszy wołanie i widzi przed sobą miniaturową Czarodziejkę z Merkurego. Duszek przypomina Ami o tym, iż ma wokół siebie wielu ludzi, którym zależy na niej, tudzież o tym, że jej prawdziwym marzeniem jest ich kochać i chronić jako przyszła lekarka tudzież jako dojrzała Wojowniczka. Ami raz na zawsze opiera się koszmarowi i dzięki Kryształowi Merkurego [マーキュリー・クリスタル Mercury Crystal] przemienia się w Super Czarodziejkę z Merkurego. Używa Merkuriańskiej Harfy [マーキュリー・ハープ Mercury Harp] do rzucenia Merkuriańskiej Wodnej Rapsodii [マーキュリー・アクア・ラプソディー Mercury Aqua Rhapsody], aby wyrwać się z koszmarnego wymiaru po drugiej stronie lustra. Usagi i Chibi-Usa przybywają na pomoc i przemieniają się w Wojowniczki, tym samym wracając do ciał właściwych dla ich wieku, i unicestwiają Rybie Oko za pomocą Wspaniałej Księżycowej Medytacji.

Mała Czarodziejka z Księżyca doświadcza wątpliwości, czy kiedykolwiek będzie mogła dorównać Czarodziejce z Księżyca mimo tego, że posiada te same moce i magiczne przedmioty jak ona. Przywołuje Heliosa, by zawiadomić go o tym, iż poszukiwaną przezeń dziewczyną jest nie ona, a Czarodziejka z Księżyca, będąca reinkarnacją Księżniczki Serenity. Jak twierdzi Helios, to właśnie niewiasta chroniona przez blask Księżyca i posiadająca święty klejnot będzie w stanie złamać pieczęć nad Złotym Kryształem. Czarodziejka z Merkurego i on dochodzą do wniosku, że ową osobą niewątpliwie ma być Czarodziejka z Księżyca. Cała we łzach Chibi-Usa wybiega na zewnątrz. Rozpacza nad swoim niedojrzałym wiekiem i bezsilnością. Zaczyna płakać jeszcze silniej, a wraz z nią wieczorne niebo roni łzy w postaci deszczu. Helios, który przybył ją pocieszyć, całuje ją, tymczasowo przybrawszy swoją pierwotną ludzką formę i zapewniając, że jest cenioną i otoczoną miłością osobą.

Dusza Heliosa powraca do klatki. Nie pozostaje to niezauważone przez Nehellenię. Oznajmia mu, iż Ziemię czeka ten sam los jak podbitego Elizjonu, ale Helios odpowiada, że nigdy nie pokona jego serca oraz łącznej mocy Serenity i Endymiona. Za tę zuchwałość zostaje porażony piorunami.

W sali klubu łuczniczego w Liceum Prywatnej Akademii T-A Rei trenuje strzelanie z łuku, jednak nie jest w stanie trafić prosto w cel. Zdaniem trenera straciła celność przez wewnętrzne wahania. W drodze powrotnej ze szkoły do domu Rei czyta książkę na temat zarządzania chramu sintoistycznego. Motywuje to przyjaciółkom tym, że jej dziadek się przeziębił, a do tego mamy jeszcze recesję i przez to szuka efektywnego sposobu działania. Ami proponuje zatrudnić kogoś do pomocy, ale zdaniem Rei to pociągnie za sobą dodatkowe koszty. Wówczas Minako wpada na pomysł, aby zdobyć „adoptowanego zięcia”, który by posłużył jako darmowa siła robocza. Wróciwszy do domu, Rei zaczyna kwestionować dotychczas oczywiste marzenie o prowadzeniu chramu po swoim dziadku. Słysząc krakanie Fobosa i Dejmosa, wychodzi na werandę i znajduje pozostawioną przez kruki ceremonialną strzałę. Tymczasem dziadek Rei wspomina dzień, w którym jego wnuczka po raz pierwszy przyszła mieszkać u niego i natychmiast zaprzyjaźniła się z dwoma krukami, które nazwała Fobosem i Dejmosem. Oczekuje, że nadejdzie czas, kiedy Rei w końcu opuści to miejsce.

Następnego dnia Cyrk Martwego Księżyca otwiera swoje bramy dla publiczności. Usagi, Chibi-Usa, Mamoru, dziewczęta, koty i kruki przybywają obadać teren wroga. Grupa się rozdziela, a Rei zostaje podświadomie przez Pallę-Pallę zwabiona do gabinetu zwierciadeł. Palla-Palla rzuca czar Kula Rozbrzmiewająca [玉響 Echo Ball], który usuwa drzwi wejściowe z zewnątrz. Rei przechadza się po labiryncie luster i zauważa, że jedno z nich nie ma odbicia. Wtem w innych lustrach pojawia się jej młodsza wersja, a ją samą zaczynają otaczać lemury. Odbicie Rei przystępuje do całowania Tygrysiego Oka. Nawet zaklęcie Przepadnij, Zły Duchu! [悪霊退散！ Evil Spirit, Begone!] nie odnosi skutku — sobowtór zbywa je śmiechem i, uciekając się w objęcia Tygrysiego Oka, oświadcza, że jej marzeniem jest wyjście za mąż za bogatego człowieka, nie bacząc na to, czy jest on w jej typie. Rei próbuje się przemienić, jednakże inkantacja nie działa. Wówczas zaczyna tracić wspomnienia. Tygrysie Oko wychodzi z lustra i zsyła lemury na nieprzytomną dziewczynę.

Tymczasem Cere-Cere wypędza z namiotu trójkę kotów-szpiegów, gdy ci zaczynają węszyć tam, gdzie nie wolno, i przystępuje do otwarcia występu cyrkowego przed widownią. Każda z Amazonek pokazuje swój numer: Cere-Cere buja się na huśtawce, zrzucając płatki różowych kwiatów, Jun-Jun jeździ na monocyklu i łapie ogromną piłkę, Palla-Palla wskakuje na ową piłkę i żongluje, Wes-Wes pogania słonia. Zachwyceni (czy też raczej zahipnotyzowani) widzowie nawet nie zauważają, jak otacza ich mroczna aura i rój lemurów. Jak stwierdza złowrogo śmiejąca się Zirconia, wyssana energia świetnie się przysłuży ku zbożnemu celowi „ożywienia” Nehellenii.

Na ratunek Rei przybywają Fobos i Dejmos, które porażają swymi piórami Tygrysie Oko, zmuszając go do wycofania się do wnętrza luster. Rei budzi się z koszmaru i widzi przed sobą Fobosa i Dejmosa w ludzkich postaciach. Uświadamia sobie sztuczkę Tygrysiego Oka i pułapkę, w którą wpadli bogu ducha winni widzowie cyrku. Fobos i Dejmos wręczają Kryształ Marsa [マーズ・クリスタル Mars Crystal], dzięki któremu Rei przemienia się w Super Czarodziejkę z Marsa. Teraz już doskonale wie, jakie ma marzenie — chronić Księżniczkę Serenity, swoje towarzyszki oraz całą planetę jako wojowniczka ognia. Bierze do ręki Marsjańską Strzałę [マーズ・アロー Mars Arrow], lecz Tygrysie Oko stwarza liczne odbicia w lustrze, chcąc tym samym zbić ją z tropu. Wspominając radę Michiru odnośnie zmysłu intuicji, Czarodziejka z Marsa bezbłędnie trafia w prawdziwego Tygrysiego Oka za pomocą Marsjańskiego Płomiennego Strzelca [マーズ・フレイム・スナイパー Mars Flame Sniper], który umiera głośno krzycząc, iż jego marzeniem jest zostać artystą. Magiczny atak Czarodziejki z Marsa jednocześnie łamie zaklęcie rzucone przez Kwartet Amazonek — gabinet luster znika całkowicie, natomiast widownia wyzwala się z koszmarów.

Rei wraz z kotami i krukami powraca przed wejście do cyrku, gdzie na nich czeka cała reszta. Nikomu nie pozostawia wątpliwości to, iż cyrk jest siedzibą wroga. Kwartet Amazonek zaś postanawia zastawić o wiele bardziej wyszukaną pułapkę.

Chibi-Usa wygląda przez okno swego pokoju, na parapecie położywszy Zwierciadło Głębokich Wód (talizman Czarodziejki z Neptuna) i kryształowy dzwoneczek. Zastanawia się, dlaczego Helios nie zjawił się od tamtego czasu, tudzież wspomina o jego pocałunku. Usagi planuje udać się do Mamoru, gdyż z powodu postępującej choroby nie może on już chodzić na zajęcia i jest przykuty do łóżka. Pyta Chibi-Usę, czy chciałaby pójść razem, ale ta, wspominając o Heliosie, niespodziewanie odmawia, co bardzo dziwi wychodzącą z domu Usagi.

Chibi-Usa i Diana także opuszczają dom. Idąc po dzielnicy mieszkaniowej, dziewczyna zastanawia się, z kim mogłaby się poradzić.

Mamoru dostaje ataku kaszlu, w wyniku którego pluje krwią. Nie zauważa tego Usagi, która właśnie weszła do mieszkania. Chłopak dość zimnym tonem prosi ją, aby zostawiła go samego. Jako wymówkę podaje to, iż właśnie miał się udać do snu, ale tak naprawdę stara się ukryć przed nią poważny stan jego dolegliwości.

Innerki przechadzają się ulicą dzielnicy handlowej, zwracając uwagę, jak bardzo cyrk się tutaj zadomowił i zanieczyścił śmieciami okolicę. Następnie każda udaje się w swoją stronę. Wkrótce potem Makoto napotyka Chibi-Usę, która prosi o rozmowę. Widząc, jak bardzo jej młodsza przyjaciółka jest spięta, Makoto natychmiastowo odgaduje, iż chodzi o jakiegoś chłopaka. Postanawia przygotować dla ich obu smaczny obiad. Chwilę potem wyczuwa zapach, który doprowadza je obie do sklepu zielarskiego. Tam zostają przywitane przez Jastrzębie Oko w kobiecym ubraniu. Ten oznajmia dziewczynom, że właśnie dzisiaj otworzył sklep, o którego posiadaniu marzył od dawna. Makoto, zachwycając się różnorodnością oferowanych ziół, zwierza się, iż również marzy o otwarciu własnego sklepiku. Aby upamiętnić pierwszych klientów, Jastrzębie Oko daruje Makoto i Chibi-Usie pierścienie, które według niego mają odstraszać złe duchy i pomóc urzeczywistnić marzenia.

W mieszkaniu Makoto obydwie dziewczyny przygotowują obiad, po czym Chibi-Usa udaje się do domu. W myślach Makoto podziwia Jastrzębie Oko za to, iż tak ciężko pracuje. Ponieważ rodzice Makoto zginęli, gdy była młoda, jej drugim marzeniem jest szczęśliwe małżeństwo i założenie własnej rodziny. Zastanawia się jednak, co takiego dotychczas zdziałała, aby urzeczywistnić swoje cele.

Chibi-Usa przychodzi do Mamoru i opowiada mu o wydarzeniach dnia. Oddaje mu także swój pierścień z nadzieją, że ten ochroni go przez złymi duchami. Wyszedłszy z mieszkania, przed wejściem do budynku spotyka Usagi, która jej dziękuje za odwiedzenie Mamoru zamiast niej. Zapytana przez Chibi-Usę, dlaczego sama nie mogła doń pójść, odpowiada wymijająco. Jednak w głębi serca po prostu boi się zostać odrzucona.

Makoto wraca do sklepu zielarskiego, aby podzielić się z Jastrzębim Okiem swoimi obawami odnośnie tego, że nie będzie w stanie spełnić swoich marzeń, dopóki jest Wojowniczką. Wyczuwszy jej niepewność, z pierścienia wydobywają się lemury. Następnie Makoto zostaje spętana mroczną energią zaklęcia Kula Wiążąca [玉結び Tying Ball] i pogrążona we śnie. Tam jednak dostaje w policzek od miniaturowej Czarodziejki z Jowisza, która robi jej kazanie odnośnie obowiązku chronienia wszystkich. Makoto przypomina również słowa Haruki, iż największym wrogiem jest nasza własna słabość. Wówczas materializuje się Kryształ Jowisza [ジュピター・クリスタル Jupiter Crystal], dzięki któremu Makoto przemienia się w Super Czarodziejkę z Jowisza. Przy pomocy Jowiszowej Korony z Dębowych Liści [ジュピター・オークの葉の冠 Jupiter Oak Leaves Crown] używa ataku Jowiszowa Dębowa Ewolucja [ジュピター・オーク・エボリューション Jupiter Oak Evolution]. Powalony Jastrzębie Oko przyjmuje swoją porażkę z zadowoleniem, że przynajmniej na krótką chwilę udało mu się spełnić swoje marzenie. Nawet zachęca Czarodziejkę z Jowisza, aby urzeczywistniła swoje marzenia, po czym on i jego sklep rozpływają się w powietrzu.

Do Czarodziejki z Jowisza dołączają Usagi i Chibi-Usa. Nagle zaczyna dzwonić kryształowy dzwoneczek, sygnalizujący wołanie Heliosa o pomoc. Usagi wnet się domyśla, że coś jest nie tak z Mamoru. I rzeczywiście — z pierścienia, który Jastrzębie Oko dał Chibi-Usie, wydobywają się lemury i porażają Mamoru, natomiast Pegaz ze wszystkich sił próbuje go przed nimi chronić. Obydwu Czarodziejkom z Księżyca bez trudu udaje się rozprawić z małymi szkodnikami. Mamoru jednakże kaszle ciemną krwią — nici z ukrywania objawów schorzenia przed Usagi. Pegaz w końcu ujawnia, że ​​jest Kapłanem Heliosem [祭司エリオス Priest Helios] z Elizjonu, świętego miejsca głęboko we wnętrzu Ziemi, które chroni całą planetę i służy za jej serce. Obowiązkiem Heliosa jest stać na straży Elizjonu oraz bronić Księcia Endymiona. Ziemia, Elizjon, Helios i Endymion są ze sobą nierozerwalnie związani i wzajemnie na siebie oddziałują. Przyczyną choroby Mamoru okazuje się czarna róża rosnąca w klatce piersiowej zarówno jego, jak i Heliosa — znak, że moc ochronna Elizjonu jest na granicy wyczerpania się. Sam Helios został zamieniony w postać Pegaza i jest obecnie więziony w Elizjonie. Wszystko to jest sprawką klątwy Królowej Nehelleni, władczyni Martwego Księżyca — królestwa zapieczętowanego w mrokach Księżyca w nowiu. Odkąd Srebrne Tysiąclecie padło, pieczęć Królowej Serenity nałożona na Nehellenię osłabła, co pozwoliło jej przekląć Elizjon, z kolei pełne zaćmienie Słońca umożliwiło jej przybycie na Ziemię. Helios daje Czarodziejce z Księżyca misję wyzwolenia wszystkich z tego koszmaru za pomocą Srebrnego i Złotego Kryształów i znika. Mamoru próbuje trzymać się z dala od Usagi z obawy przed zarażeniem jej, ale ta mówi mu, że przejdą przez to razem.

W parku Chibi-Usa i Makoto przekazują pozostałym dziewczętom słowa Heliosa. Wszystkie z jasną determinacją odczuwają obowiązek walki. Wszystkie poza Minako — ostatnią Innerką, która nie jest w stanie się przemienić. Zdaniem Artemisa [アルテミス Artemis] nie ma powodu do rozpaczy, wszakże Minako jest przywódczynią Czarodziejskiej Drużyny. Niestety niemożność przemiany nie pozostaje nie zauważona przez Kwartet Amazonek, które postanawiają obrócić to na własną korzyść. Wes-Wes przywołuje rzucających nożami bliźniaków, Xenotime [ゼノタイム Xenotime] i Zeolite [ゼオライト Zeolite], i rozkazuje im załatwić Minako.

Ami, Rei, Makoto i Minako przechadzają się po mieście, zauważając postępujące zanieczyszczenie okolicy oraz nasilającą się agresję u jej mieszkańców. Rei nosi ze sobą Zwierciadło Głębokich Wód Michiru, które pożyczyła od Chibi-Usy, z nadzieją, iż ono pomoże jej dojść do sedna problemu. Zdaniem Ami przez obecność cyrku czuć dziwny miazmat w okolicy — być może oprócz powłoki wróg wysyła jakieś fale hipnotyzujące. Zapytana przez Minako, czy sama zebrała dane odnośnie bariery, Ami odpowiada, iż zrobiła to przy pomocy programu od Setsuny. Słysząc dźwięk śmigłowca, Makoto wspomina o Haruce. Minako zaś z nieukrywaną irytacją wytyka przyjaciółkom to, że jakoby wolą bardziej polegać na osobach, których tu nie ma, niż na niej. Z rozpaczy ucieka w swoją stronę. Kiedy zatrzymuje się, by otrzeć się z łez, podchodzi do niej Xenotime i przedstawia się jako przedstawiciel agencji scoutingowej. Podaje swoją wizytówkę tudzież zaprasza ją na casting mający na celu wyłonić pop idolkę.

Nastaje wieczór, kiedy ma się odbyć przesłuchanie. Minako postanawia samojedna wziąć w nim udział, doskonale zdając sobie sprawę, iż to pułapka, z którą niewątpliwie będzie dla niej jeszcze trudniej poradzić przez wzgląd na niemożność przemiany w Wojowniczkę. Jak sama to sobie tłumaczy, przywódczyni powinna podejmować działania.

Minako i inne uczestniczki castingu gromadzą się w przedsionku namiotu, gdzie ich wita Xenotime. W środku namiotu zastają dżunglę, którą mają przemierzyć, aby uratować czwórkę dzieciaków znajdujących się na szczycie wieży. Zwycięzca ma podobno otrzymać nagrodę w wysokości pięciu milionów jenów i zadebiutować w roli gwiazdy. Inne uczestniczki z zawziętością ruszają do celu, pozostawiając Minako w tyle. Nagle ni stąd, ni zowąd w jej kierunku zmierza lawina kamieni, ale, na całe szczęście, na pomoc przybywają jej współtowarzyszki. Minako próbuje jeszcze raz się przemienić w Wojowniczkę, lecz i tym razem jej się to nie udaje. Dlatego postanawia podążać w kierunku wieży, aby sama poradzić sobie z sytuacją. Zeolite przybija Czarodziejki z Jowisza, Marsa i Merkurego nożami do drzew, grożąc poważnymi konsekwencjami dla Minako, jeśli te kiwną chociaż palcem. Następnie nasyła na nie rój lemurów.

Minako dociera drabiną na szczyt wieży, ale okazuje się, że dzieci są li tylko złudzeniem stworzonym przez lemury. Wówczas zostaje powalona na ziemię przez krnąbrne stworzonka tudzież przyszpilona nożami przez Xenotime. Wes-Wes z sarkazmem gratuluje wygranej i przystępuje do wręczenia prawdziwej nagrody głównej — przemienienia w niewolnicę na usługach cyrku, której zadaniem będzie odszukanie i zdobycie Srebrnego Kryształu. Artemisowi udaje się wytrącić ją z opętania, lecz Wes-Wes w odwecie otwiera zapadnię na krawędzi wieży, zrzucając Minako z wysokości. Artemis usiłuje uratować swą towarzyszkę przed upadkiem, łapiąc ją za rękę. Wówczas Palla-Palla przy pomocy czaru Kula Gradowinowa [玉霰 Hailstone Ball] zrzuca nań głaz, by go przygnieść. Dzięki przemienieniu się w postać człowieka Artemis unika zgonu — podejmuje głaz, jednocześnie z całych sił trzymając Minako za rękę. Następnie wręcza dla niej Kryształ Wenus [ヴィーナス・クリスタル Venus Crystal], który umożliwia jej przemianę w Super Czarodziejkę z Wenus. Xenotime i Zeolite zostają porażeni Wenusjańskim Biczem Miłości [ヴィーナス・愛のムチ Venus Whip of Love] i unicestwieni przez Wenusjański Wstrząs Miłości i Piękna [ヴィーナス・ラヴ・アンド・ビューティ・ショック Venus Love and Beauty Shock]. Pozostałe Wojowniczki uwalniają się z mrocznej energii.

Już miały świętować wszystkie zwycięstwo, kiedy to Palla-Palla rzuca czar Pnąca się Kula [玉蔓 Vine Ball] i więzi wszystkie cztery Wojowniczki w pnączach wyrastających z powierzchni ziemi. Dołączają do niej Cere-Cere, Jun-Jun i Wes-Wes i wspólnie przedstawiają się jako Kwartet Amazonek — potomkinie wojowniczek dżungli amazońskiej. Są gotowe raz i na zawsze rozprawić się ze Wojowniczkami.

Wyglądająca przez okno Chibi-Usa wyczuwa niepokój i zauważa brak jakichkolwiek gwiazd na nocnym niebie. Usagi natomiast zaczyna cierpieć na to samo schorzenie czarnej róży co Mamoru.

W sali z kolumnami i wielkim zwierciadłem Zirconia przywołuje zgromadzoną koszmarną energię, aby spowić Ziemię w ciemności.

W scenie po napisach końcowych widzimy Hotaru cytującą urywek wiersza irlandzkiego poety W. B. Yeatsa:

Południe. Słoneczna pogoda. Zza krzewów różanych widnieje ogromna polana, w samym środku której stoi przeuroczy dworek z werandą. To właśnie tu spędzić życie wraz z ukochanym i dziećmi byłoby jej największym szczęściem, jak zwierza się Usagi.

„Tak byś zapewne odpowiedziała, gdyby cię zapytano o twoje marzenie” — pogrąża się w myślach Haruka, prowadząc swój samochód sportowy tokijską autostradą.

Przenosimy się do księgarni, gdzie zastajemy Michiru przeglądającą dysk z muzyką klasyczną i dzierżącą w ręce bukiet białych róż. Ktoś ją rozpoznaje i, przedstawiając się jako wielki fan jej muzyki, cały zarumieniony prosi o uścisk dłoni. Nie jest mu jednak dane dostąpić tego zaszczytu, ponieważ w tej chwili do Michiru podchodzi Haruka.

— Czy te róże dostałaś od fanów?
— Nie, skądże, sama je kupiłam, aby upamiętnić nasze nowe życie, które właśnie dobiegło półrocza.
— To już minęło pół roku?

Tymczasem w tle słychać, jak cztery obok przechodzące dziewczyny, rozpoznawszy w parze słynną skrzypaczkę Michiru Kaiō i niemniej słynnego kierowcę Formuły 1 Harukę Ten’ō, dzielą się ze sobą plotkami na ich temat. Podobnoć Michiru miała się przeprowadzić za granicę, ale najwyraźniej wróciła na ojczyznę. Zastanawiają się, czy to prawda, że Michiru i Haruka mieszkają razem. Ich wzrok zwracają identyczne pierścionki noszone przez parę na palcu serdecznym u lewej dłoni — czyżby to były obrączki ślubne?

Kiedy stoją na skrzyżowaniu, Haruka zauważa zza okna auta, że drogeria obok ma promocję na pieluchy i mleko w proszku. Michiru zwraca jej uwagę, iż ich „księżniczka” już dawno temu z tego wyrosła. Następnie odjeżdżają w siną dal.

Ponownie widać dworek z pierwszej sceny filmu. Istnieje w rzeczywistości i to w nim spokojne życie wspólnie wiodą Haruka, Michiru, Setsuna i mała Hotaru. Setsuna pracuje przy komputerze, gdy nagle słyszy jakiś szum z kuchni.

— Przecież jeszcze przed chwilą spokojnie czytała książkę — wzdycha.

W kuchni mała Hotaru płacze nad rozbitym talerzem. Ma poranione ręce, ale te w oka mgnieniu się goją, nie pozostawiając żadnego śladu. Usłyszawszy głos Haruki, która właśnie powróciła do domu, ociera się z łez i z uśmiechem pędzi spotykać „tatę”. Błaga o kontynuację wczorajszej „gry”. Haruka jednak nalega, iż dzisiaj ma iść na lekcję gry na skrzypcach u „mamy” Michiru.

Zastawszy w kuchni rozbite w drobny mak zabytkowe talerze, Michiru popada w rozpacz. „Mama” Setsuna przeprasza ją za to niedopatrzenie — przecie jej podopieczna miała sobie spokojnie czytać książkę. Michiru jednak nie ma małej dziewczynce tego za złe, wszak nie ma się czego dziwić, przecież już przeczytała wszystkie pozycje dostępne w biblioteczce i nawet nauczyła się recytować z pamięci poezję Wergiliusza. Hotaru iście z dnia na dzień dorasta w zastraszającym tempie, co nawet samą Setsunę wprawia w oszołomienie.

Hotaru przynosi do kuchni sukienkę, którą chce włożyć. Podczas gdy Michiru pomaga jej z tym, Haruka z uśmiechem komentuje, jak ze spokojnego i posłusznego niemowlęcia wyrosła na takiego łobuza.

Na stole w kuchni stoi waza z wcześniej już widzianym bukietem białych róż. Setsuna kontempluje, jak ich idylla wygląda bardziej jak sen niźli jawa. Wspomina dzień całkowitego zaćmienia Słońca, kiedy to razem ze współpracownikami oglądała to zjawisko z obserwatorium w Zatoce Tokijskiej. Jako jedyna wyczuła wówczas złowrogą obecność — pierwszą, odkąd cała czwórka zamieszkała wspólnie. Wnet całe pomieszczenie zaczął ogarniać rój lemurów. Włochate kuleczki okazały się jednak li tylko złudzeniem, kiedy jeden z pracowników wytrącił Setsunę z bezwładu, oznajmiając, że zaćmienie przebiegło bez zakłóceń. Z całkowitym przekonaniem, iż doszło do zniekształcenia przestrzeni, przez które coś się przedostało do naszego wymiaru, pobiegła przez korytarz i wykrzyknęła słowa: Planetarna Potęgo Plutona, przemień mnie! Jednakże ku jej zmartwieniu inkantacja nie zadziałała. Niemożność przemiany zapewne nie oznacza nic innego jak tylko koniec powinności Wojowniczek Zewnętrznego Układu Słonecznego. Mimo to Setsuna nie może się oprzeć myśli, że zaćmienie przyśpieszyło dorastanie Hotaru, która z niemowlęcia wyrosła już na małą dziewczynkę. A to może zwiastować rychłe przebudzenie mocy Saturna. Niewątpliwie ma się wydarzyć coś wielkiego.

U progu ich domu stają troje dzieci, które właśnie przybyły do Michiru na kolejną lekcję gry na skrzypcach. Kiedy nadchodzi kolej Hotaru, by praktykować granie, inne dzieci z lekką obawą wyczekują, że ponownie ukaże im się wizja Pegaza. I tak też się staje podczas tej lekcji. Tym razem jednak pojawia się jeszcze widmo dziewczynki. I to nie byle jakiej, a Chibi-Usy, która próbuje dogonić uciekającego konia. Hotaru przerywa granie i, podążając za zjawami, wybiega ze skrzypcami w rękach z pokoju. W korytarzu zastaje widmo Chibi-Usy szlochającej nad martwym ciałem Pegaza. Hotaru odnosi wrażenie, iż różowowłosa dziewczynka jest jej skądś znajoma. Widziała ją była na zdjęciu z Haruką, Michiru i Setsuną.

Michiru zauważa, jak Hotaru wyrosła na o wiele pogodniejszą i żwawszą dziewczynkę w porównaniu z tym, jaka była w poprzednim wcieleniu. Mimo to zdarzają się chwile, kiedy jej oczy stają się zimne jak lód — dokładnie takie jak u Czarodziejki z Saturna. Michiru także zastanawia się, czy ona znów się przebudzi.

Zakończywszy lekcję i pożegnawszy się z uczniami, Michiru przystępuje do przyrządzania kolacji. Życzy, by wszystkie cztery mogły zostać w tym domu na zawsze, i całuje pierścionek. W tym samym czasie Haruka, spoglądając przez okno z innego pokoju i będąc trapiona niepokojem w sercu, również całuje pierścionek. Pracująca przy komputerze Setsuna też to robi ze swoim. Wszystkie trzy przeczuwają, że nadchodzi czas, kiedy wybudzą się ze snu.

Po kolacji Hotaru i Haruka w przyćmionym pokoju kontynuują wczorajszą „grę”, polegającą na tym, że Hotaru stwarza symulację rozwoju Układu Słonecznego, a Haruka pełni rolę kontrolera trzymającego moc dziewczynki w ryzach. Michiru przynosi do pokoju napoje i zauważa brak zalążków planet i wolnych gazów. Hotaru mówi, iż „minęło” już 4,6 miliarda lat i miniaturowy układ przeszedł w dojrzałe stadium rozwoju. Wszystkie dostrzegają małe błyszczące ciałka — to asteroidy, czyli światełka, które do nowego życia zostały powołane nie z własnej woli, wahają się, czy żyć, czy umrzeć. Natomiast ciałko świecące białym blaskiem to Księżyc. Michiru przyrównuje jego piękno do perły. Haruka z kolei opisuje go jak światło otaczające błękitną szklaną kulkę, Ziemię. To samo światło, które zawsze otacza „ją”. Po policzku Haruki spływa jedna łza — oznaka tęsknoty za Usagi i jej towarzyszkami.

Na zewnątrz panuje burza. Hotaru oznajmia, że symulacja właśnie dotarła do czasu całkowitego zaćmienia Słońca. Ziemię poczyna otulać ciemność, a blask Księżyca gaśnie. Wtem Haruka klaska, a w pomieszczeniu zapalają się światła. Już pora się wykąpać i udać się do snu.

Haruka, Michiru i Setsuna podsumowują dotychczas doświadczone anomalie, jakie wydarzyły się od dnia zaćmienia — pokazana przez Hotaru wizja spowiniętych w mroku Ziemi i Księżyca, zaburzenia czasoprzestrzeni w niebie, nadzwyczajny wzrost temperatury, niewytłumaczalne zniszczenia w mieście. Niewątpliwie to musi być sprawka wroga! Michiru reaguje z rozpaczą, sama bowiem boleśnie zdaje sobie z tego sprawę. Każda z nich poczuła coś lichego w dniu zaćmienia — Setsuna, kiedy pracowała w obserwatorium, Michiru, kiedy grała koncert w Wiedniu, oraz Haruka, kiedy ścigała się w Afryce, — a mimo to żadna nie mogła się wonczas przemienić. Być może, zdaniem Haruki, Innerki nauczyły się same doskonale sobie radzić z walką i ochroną Księżniczki, a Outerki nie są już do tego potrzebne…

W łazience Hotaru szykuje się do snu. Blisko domu uderza błyskawica. Kiedy spłoszona dziewczynka niechcący dotyka dłonią zwierciadła, po drugiej stronie pojawia się postać Czarodziejki z Saturna. Oznajmia małej Hotaru, że jest jej cząstką, drzemiącą głęboko w jej wnętrzu, i że nadszedł czas przebudzenia, po czym znika. Kąpiąc się w wannie, Hotaru przywraca sobie wspomnienia z poprzedniego życia, a na jej czole ukazuje się symbol Saturna.

Staje przy oknie, przez które widać nocne niebo oświetlone przez blask Księżyca, i deklamuje urywek wiersza W. B. Yeatsa:

Teraz już ma wygląd nie dziewczynki, a nastolatki. Wyszedłszy z łazienki, wprawia w osłupienie trójkę dziewczyn oraz cytuje im słowa Alberta Einsteina:

Ponadto objawia im, że nadszedł czas, aby ponownie się przebudziły i chroniły tych, na których im zależy. Nieważne bowiem, ilekroć się odradzają, osoba, dla dobra której żyją, jest im naznaczona losem. Dodaje, iż tym razem nie muszą one walczyć z daleka w samotności, lecz u boku Księżniczki, razem z którą się odrodziły na Ziemi. Dziękuje „tacie” Haruce, „mamie” Michiru i „mamie” Setsunie za dotychczasową opiekę. Odtąd to Hotaru ma je wszystkie poprowadzić i, wystawiwszy rękę do przodu, pokazuje im swój własny Kryształ Saturna [サターン・クリスタル Saturn Crystal]. Sprawia to materializację Kryształu Urana [ウラヌス・クリスタル Uranus Crystal], Kryształu Neptuna [ネプチューン・クリスタル Neptune Crystal] i Kryształu Plutona [プルート・クリスタル Pluto Crystal]. Teraz wszystkie znowu mogą się przemienić. Tuż potem przed ich oblicza jawi się Święty Graal, z którego wnętrza wydobywa się wizja Księżniczki Serenity i Księcia Endymiona. A biała róża, którą z bukietu wyciągnęła Hotaru, wnet traci wszystkie swoje płatki. Jest to ostrzeżenie, że nad parą książęcą zawisło zagrożenie. Haruka, Michiru i Setsuna zdejmują swoje obrączki przysięgi — w końcu nie są już im potrzebne, — po czym wspólnie z Hotaru wyruszają na pomoc.

Haruka, Michiru, Setsuna i Hotaru przybywają do dżungli wewnątrz namiotu cyrkowego, gdzie Innerki nadal są więzione i męczone przez Kwartet Amazonek. Przekształcają się w Super Czarodziejki z Urana, Neptuna, Plutona i Saturna i kolejno wygłaszają swoje kwestie. Czarodziejki z Urana i Plutona Trzęsieniem Świata [天界震〔ワールド・シェイキング〕 World Shaking] i Śmiertelnym Krzykiem [破滅喘鳴〔デッド・スクリーム〕 Dead Scream] uwalniają Innerki z pnącz, a Kwartet Amazonek zmuszony jest do taktycznego wycofania się. Chwilę potem zjawia się Artemis, z powrotem zamieniony w kota, i daje do zrozumienia Czarodziejce z Wenus, że należy powiadomić Usagi. Jednakże zdaniem Czarodziejki Urana obecnie Innerki najprawdopodobniej nie są w stanie do niej dotrzeć. Outerki wyjawiają przyczynę swego powrotu tudzież prawdziwą misję wszystkich Wojowniczek Układu Słonecznego.

Kwartet Amazonek powraca z kontrofensywą. Czarem Kula Gradowinowa [玉霰 Hailstone Ball] Palla-Palla zsyła na przeciwniczki lawinę, a przy pomocy zaklęcia Kula Stalowa [玉鋼 Steel Ball] Wes-Wes materializuje noże do rzucania. Ich ataki zostają skutecznie odparte przez Głębokie Zanurzenie [深水没〔ディープ・サブマージ〕 Deep Submerge] Czarodziejki z Neptuna i Podmuch Kosmicznego Miecza [宇宙剣乱風〔スペース・ソード・ブラスター〕 Space Sword Blaster] Czarodziejki z Urana. Tymczasem Czarodziejka z Saturna usiłuje myślami porozumieć się z Chibi-Usą.

Porażona klątwą Usagi leży w łóżku, a nad nią czuwają Chibi-Usa, Luna i Diana. Chibi-Usa postanawia sprowadzić wojowniczki. Wkrótce potem do Chibi-Usy dociera telepatyczne wezwanie Czarodziejki z Saturna, natomiast Usagi wyczuwa obecność pozostałych trzech Outerek. W swoim pokoju Chibi-Usa zastaje świecące Zwierciadło Głębokich Wód, które przed swym odejściem wręczyła dla niej Czarodziejka z Neptuna. Usagi prosi Chibi-Usę, by jako pierwsza wyruszyła w stronę Wojowniczek. Dziewczynka przemienia się, magicznie teleportuje zwierciadełko do miejsca przebywania jej prawowitej właścicielki i rusza w drogę.

Kilka chwil potem Usagi bierze siebie w garść, wstaje z łóżka i takoż wychodzi z domu. Po drodze spotyka Mamoru, który wcześniej wyczuł jej zawołanie. Zdaje sobie sprawę, że w płucach jego ukochanej także zagnieździła się czarna róża. Jednakże złe samopoczucie to nie powód do niedziałania. Poczucie misji dodaje determinacji Usagi, by zmierzyć się z wrogiem.

Czarodziejka z Neptuna za pomocą Podmorskiego Odbicia [深海鏡射〔サブマリン・リフレクション〕 Submarine Reflection] niszczy namiot cyrkowy i iluzoryczną dżunglę, ujawniając unoszący się na niebie Księżyc w nowiu. W jego mrokach otworzył się portal, z którego na ten świat przedostają się koszmary. Nie tylko ich miasto, lecz cała planeta została otoczona mroczną powłoką. Prawdziwym celem wroga jest zamienienie Ziemi w planetę śmierci.

Po drodze do cyrku Mała Czarodziejka z Księżyca zastaje gęstą mgłę mroku. U skażonych nią mieszkańców zaczyna rosnąć agresja, wkrótce po czym padają nieprzytomni z wycieńczenia. Dziewczynka przybywa wreszcie na miejsce cyrku, a kilka chwil potem dołączają do niej Czarodziejka z Księżyca i Maska Tuxedo.

Chibi-Usa nie jest w stanie uwierzyć, że ponownie widzi Hotaru. Jednakże nie jest jej teraz dane nacieszyć się ponownym spotkaniem, ponieważ przed oblicza wszystkich zjawia się sama Zirconia! Oznajmia, że Ziemia jest już w jej garści — wszak przejęcie planety strzeżonej przez takich słabeuszy wymaga tyle samo wysiłku, co skręcenie karku niemowlęciu. Wstęgami mrocznej energii wydobywającymi się z Zircona poraża Czarodziejkę z Księżyca i Maskę Tuxedo, cofając ich przemianę, pozbawiając przytomności i zamieniając w dzieci. Zirconia i Kwartet Amazonek odchodzą, a Saturn i Mały Księżyc podążają za nimi. Pegaz, w porę wyczuwając śmiertelne niebezpieczeństwo, jakie grozi Usagi i Mamoru, dokonuje projekcji astralnej i teleportuje ich obojga do Elizjonu, aby zachować ich przy życiu.

Podczas pogoni za Zirconią i Kwartetem Amazonek Mała Czarodziejka z Księżyca nie może się nadziwić, jak szybko urosła jej bliska przyjaciółka. Czarodziejka z Saturna zapewnia ją, że tak się stało dlatego, by mogła spełnić misję oraz walczyć u jej boku. Chwilę potem obydwie wkraczają do innego namiotu, wewnątrz którego je wita Kwartet Amazonek, z dumą popisując się swoimi umiejętnościami cyrkowymi jak na prawdziwych członków Cyrku Martwego Księżyca przystało. Saturn ujawnia Kwartetowi Amazonek, że tak naprawdę jest spętany mroczną mocą. Palla-Palla atakuje Saturna i Małego Księżyca Kulą Chemiczną [玉薬 Chemical Ball], lecz Saturn przywołuje Mur Milczenia [不動城壁〔サイレンス・ウォール〕 Silence Wall] i ponawia próbę przekonania przeciwniczek. Ich moc wcale nie pochodzi z Martwego Księżyca, lecz została przezeń skażona. Następuje kolejna wymiana atakami: Zaskoczenie Glewii Ciszy [沈黙鎌奇襲〔サイレンス・グレイブ・サプライズ〕 Silence Glaive Surprise] Saturna i Kula Zasłaniająca [玉簾 Screen Ball] Palli-Palli, po czym Kwartet zsyła na duet Wojowniczek rój lemurów, a w tle słychać głosy członkiń Kwartetu, żywiących urazę do ludzi z „Białego Księżyca” — bo to podobnoć przez nich właśnie nie wolno im było żywić pięknych marzeń. Mała Czarodziejka z Księżyca, słysząc te pełne goryczy słowa, dochodzi do wniosku, że za nimi kryje się ogrom smutku. Saturn stanowczo domaga się od dziewcząt, by się przebudziły, po czym wyciąga do nich przyjazną dłoń. Jun-Jun już miała ją uścisnąć, lecz ona i jej pozostałe towarzyszki zostają porażone piorunami przez Zirconię. Zawiódłszy się Kwartetem Amazonek, starucha zamyka je w kulach z kamienia amazońskiego, po czym przystępuje do wymierzenia kary dwóm intruzkom. Mały Księżyc zaczyna przywoływać Wspaniałą Księżycową Medytację, lecz nim może dokończyć zaklęcie, zostaje wraz z Saturnem uwięziona w dwu odłamkach szkła. Następnie Zirconia wkłada kule i odłamki do wnętrza ogromnego zwierciadła, tym samym wysyłając je przed tron Królowej Nehellenii.

Małą Usagi ze snu łagodnie wybudza mały Mamoru. Zdążył już przyrządzić dla niej śniadanie i nawet zrobił za nią pracę domową z matematyki, a także powkładał wszystkiej jej podręczniki do tornistra. Usagi zastanawia się, czy to aby nie sen. Chwilę potem, trzymając się za ręce, idą razem do szkoły. To wszystko właśnie i było marzeniem Mamoru, które, jak sam się zwierza, wreszcie się spełniło. Ponadto przyrzeka, że odtąd będzie spełniał każdą zachciankę ukochanej. Usagi powątpiewa w te słowa, przypominając sobie osobowość Mamoru jako bardziej opanowaną i surową. Przecież jego marzeniem miało być wyuczenie się na lekarza. On jej jednak odpiera, iż pragnie się z nią ożenić. Po czym pyta, jakie marzenie ma Usagi.

Nie dane jest jej jednak odpowiedzieć, gdyż tym razem zostaje rzeczywiście wybudzona przez dorosłego Mamoru, a i ona sama też jest już przywrócona do swej właściwej postaci. Obydwoje obok siebie zastają Heliosa, który prosi ich o ściszenie głosu, aby mogli przedostać się do świątyni bez wiedzy Nehellenii. Wyjaśnia również, iż ostatki oczyszczającej mocy Elizjonu, jakie jeszcze się tu zachowały, przywróciły parę zakochanych do ich prawdziwego wieku.

Przed całą trójką otwiera się krajobraz ruiny, która raczej przypomina jałowe pustkowie niźli sanktuarium. Elizjon zaiste został zamieniony w krainę koszmarów przez Nehellenię. Jedyne, co tu rośnie, to krzewy czarnych róż, będące oznaką klątwy złowrogiej królowej.

Pomyślnie docierają do świątyni, wnętrze której tu i ówdzie jest pokryte kryształami. Usagi dostrzega w nich sylwetki dwóch dziewczyn. Wedle Heliosa są to (poza nim samym) jedyne dwie ocalałe mieszkanki Elizjonu, dziewice świątynne zwane Menadami. Obecnie są zamknięte w oczyszczającym krysztale, aby uchronić je przed klątwą.

Mamoru zaczyna odnosić wrażenie, iż to miejsce wydaje się mu znajome zarówno swym wyglądem, jak i zapachem. Helios odpowiada mu, że dawno, dawno temu królewska rodzina Endymiona chroniła Elizjon, stolicę onegdaj istniejącego Złotego Królestwa. W okresie rozkwitu miejsce to służyło jako strażnicze sanktuarium Ziemi. Podczas gdy Widmowy Srebrny Kryształ stanowił źródło mocy Srebrnego Tysiąclecia, Złoty Kryształ służył jako takowy dla Złotego Królestwa, którego Mamoru, jako Endymion, był księciem i spadkobiercą. Serenity i Endymion dzielili obowiązek ochrony Ziemi — ona od zewnątrz, on od wewnątrz — i z czasem zakochali się w sobie.

Helios przyprowadza parę do Wieży Modlitwy, gdzie zwykł był jako kapłan tego miejsca składać modlitwy tudzież otrzymywać objawienia. Pokazuje im jedną taką wizję, w której postać dziewczyny nazywającej siebie Księżniczką Damą Serenity błaga go, aby szukał dziewicy chronionej przez blask Księżyca, która będzie miała moc zdjęcia pieczęci ze Złotego Kryształu. Sam Helios nie jest pewny tożsamości owej dziewicy, ale sądzi, że to Usagi jest kluczem do znalezienia Złotego Kryształu, który może być zapieczętowany gdzieś w Elizjonie albo w jakimś innym miejscu. Przebłysk intuicji podpowiada Usagi, iż święty klejnot może się znajdować wewnątrz Mamoru, tak jak Srebrny Kryształ był w głębi jej serca. Objaśnia ukochanemu, że wcale jej nie powstrzymuje swoją jakoby niemocą, ale, wręcz przeciwnie, zawsze służył pomocą, przekazując dla niej cząstkę swej mocy, która niewątpliwie pochodziła ze Złotego Kryształu i która z kolei prowadziła jej własną energię płynącą ze Srebrnego Kryształu. Usagi wreszcie ma okazję wyjawić swoje własne marzenie, czego nie zdążyła zrobić we śnie. Jest nim silne pragnienie chronić tę planetę wspólnie z Mamoru oraz zapewnić wszystkim szczęśliwe i spokojne życie. Jak się okazuje, takie samo marzenie nosi w sercu i Mamoru.

Następnie Helios prowadzi ich do miejsca swego uwięzienia — klatki, wewnątrz której Nehellenia umieściła jego ciało. Usagi podbiega bliżej, ale zostaje porażona piorunami tworzącymi barierę dookoła obszaru. Wówczas ich obecność zostaje dostrzeżona przez złą królową. Ostrzega ich, że jej „śliczny ptaszek w klatce nie jest karmą dla takich szczurów”. Zsyła na nich wir płatków czarnych róż, lecz zostaje on odpędzony przez światła wydobywające się z serc Usagi i Mamoru. Zwraca to uwagę Heliosa, który przyzywa moc Elizjonu, aby odesłać parę z powrotem na powierzchnię ziemi. Pomimo wszelkich starań Nehellenii zakłócić ten manewr, parze udaje się wymknąć z jej rąk.

Pozostałe Wojowniczki nie zdążają jeszcze otrząsnąć się z szoku z powodu zniknięcia Usagi i Mamoru, a oni już powracają cali i zdrowi. Usagi wypowiada inkantację Księżycowe Przesilenie, przemień nas i razem z Mamoru przekształca się w formy bardziej zdatne do walki. Po czym wszyscy wspólnie wyruszają szukać Saturna i Małego Księżyca.

Zastają całą dzielnicę w iście postapokaliptycznym stanie — na wpół zrujnowane budynki gęsto porośnięte drzewami z dżungli. Na domiar złego powietrze jest tak bardzo gorące i skażone duszącą mgłą koszmarnego miazmatu, że w ciągu krótkiego czasu można się nim udusić i stracić przytomność. To już się zdarzyło ze wszystkimi mieszkańcami, którzy teraz leżą na ulicy bez oznak życia, i niewiele brakuje, żeby Wojowniczki i Tuxedo także do nich dołączyli. W obliczu takowej sytuacji Heliosowi, który nadal pozostaje w Elizjonie, nie pozostaje nic innego jak tylko wysłać ostatki oczyszczającej mocy na powierzchnię. Dobrze zdaje sobie sprawę, że może za to przypłacić swym życiem. Ostatnia modlitwa kapłana działa, pokrywając całe miasto i jego mieszkańców ochronnymi kryształami oraz oczyszczając powietrze z zanieczyszczającej je mgły. Chwilę po tym jego żywot dobiega krańca. Ginie, dziękując losowi, iż mógł spotkać Usagi, Mamoru i Chibi-Usę.

Tymczasem Zirconia przebywa na audiencji u Królowej Nehellenii, gdzie przyrzeka jej rozprawić się raz na zawsze z osobami z Białego Księżyca. Na śmierć Heliosa, którą obie wyczuły, reagują szyderczym uśmieszkiem. Wówczas Zirconia teleportuje się nad miasto i przybiera postać olbrzyma górującego nad wszystkimi. Ponownie poraża mroczną energią Maskę Tuxedo i Czarodziejkę z Księżyca. Wenus bierze do rąk nieprzytomną Księżniczkę, lecz ta w oka mgnieniu zamienia się w kamień i rozsypuje się w proch ku ogromnemu przerażeniu wszystkich obecnych. Słowa zrozpaczonej Czarodziejki z Merkurego, że to „jakiś koszmar”, zwracają uwagę Czarodziejki z Urana. Czyżby to rzeczywiście był sen, a nie jawa?

W czarnej jak smoła przestrzeni stoi Czarodziejka z Księżyca. Odwróciwszy się, z przerażeniem obserwuje, jak jej nieprzytomni towarzysze, wliczając Saturna i Małego Księżyca, przeobrażają się w skamieliny. Wreszcie i ona sama kamienieje. Zaiste, Zirconia pogrążyła naszych bohaterów w koszmarach, aby w ich mrokach błądzili na wieki.

W centrum dowodzenia trójka kotów bezsilnie obserwuje zachodzące zdarzenia. Zgodnie ze słowami Artemisa wraz z nieuchronnym wyczerpaniem się oczyszczającej mocy Elizjonu cała planeta zostanie pożarta przez mroki Księżyca w nowiu. Nie dostają też żadnej odpowiedzi od Wojowniczek. Diana, przekonana, że poniosły porażkę, postanawia samojedna wybrać się w stronę Cyrku Martwego Księżyca. Luna i Artemis ją powstrzymują, nalegając, by miała więcej wiary w Czarodziejki.

Maska Tuxedo uwalnia się sam i wytrąca swe współtowarzyszki z koszmarnego transu. Wsparte jego płomiennymi słowami Wojowniczki łączą swoje moce i przywołują Medytację Czarodziejskiej Mocy Planetarnej [セーラー・プラネット・パワー・メディテイション Sailor Planet Power Meditation]. Ogromna fala tęczowej energii rani Zirconię, w wyniku czego kurczy się ona do swojego właściwego wzrostu i jest zmuszona wycofać się do namiotu cyrkowego.

W namiocie Wojowniczki i Tuxedo znowuż zastają dżunglę, ale Marsjański Płomienny Strzelec oraz Wenusjański Wstrząs Miłości i Piękna niszczą zarośla i torują dalszą drogę. Dzięki wyświetlaczowi VR Czarodziejka z Merkurego szybko lokalizuje Zirconię, która właśnie przedostaje się na drugą stronę zwierciadła. Czarodziejka z Księżyca podąża za nią do wymiaru Nehellenii, ale zwierciadlany portal wkrótce się zamyka, nie pozwalając reszcie Wojowniczek przedostać się przezeń.

Czarodziejce z Księżyca udaje się dotrzeć sali tronowej, gdzie zastaje samą Nehellenię. Podziwiając moc, która pozwoliła jej zaprzysiężonej przeciwniczce bez trudu wedrzeć się do jej domeny, zła królowa zaprzysięga, iż nadszedł najwyższy czas, kiedy to ona wejdzie w posiadanie tej upragnionej potęgi. Czarodziejka z Księżyca wyczuwa obecność Saturna i Małego Księżyca w dwu odłamkach szkła i telepatycznie woła do nich, co je obydwie wybudza ze snu. Następnie Nehellenia więzi Czarodziejkę z Księżyca w kopule wyczarowanej poprzez pomnożenie tych dwu odłamków. Niewzruszona diabelskim śmiechem królowej Czarodziejka z Księżyca niszczy kopułę za pomocą Wspaniałej Księżycowej Medytacji, uwalniając przy tym Małą Czarodziejkę z Księżyca i Czarodziejkę z Saturna. Obydwie Czarodziejki z Księżyca próbują użyć Wspaniałej Księżycowej Medytacji przeciwko Nehellenii, ale okazuje się, że jej postać to złudzenie za zwierciadlaną powłoką.

Czarodziejka z Księżyca prosi znajdujące się po drugiej stronie wojowniczki o rozbicie zwierciadła. Tak też się staje dzięki Merkuriańskiej Wodnej Rapsodii Czarodziejki z Merkurego oraz Jowiszowej Dębowej Ewolucji Czarodziejki z Jowisza. Rozbicie rzekomo unicestwia samą Nehellenię, co pociąga za sobą destabilizację jej wymiaru. Zirconia, skrywająca się gdzieś w teraz już rozkładającej się przestrzeni, oznajmia, że Nehellenia nie umrze i jeszcze będzie rządziła jako władczyni wszechświata po wsze czasy. Saturn zabiera ze sobą kule więżące dziewczęta z Kwartetu Amazonek i razem z obydwiema Czarodziejkami z Księżyca powraca do rodzimego wymiaru.

Trupa Cyrku Martwego Księżyca rozpływa się w powietrzu, a statek, na pokładzie którego przybyła, kurczy się do rozmiarów zabawki i obraca się w pył. Jednakże mrok pozostaje nieruszony, co jest znakiem, iż zła królowa przeżyła i znalazła gdzieś ukrycie. Czyżby w Elizjonie? Tak podpowiada intuicja Usagi i Mamoru. Para początkowo zamierza tędy wyruszyć tylko we dwoje, ale Chibi-Usa mocno nalega, aby ona i inne Wojowniczki im towarzyszyły — wszak tam odnajdą Heliosa! Używając Czarodziejskiej Teleportacji [セーラー・テレポート Sailor Teleport] wszystkie Wojowniczki i Maska Tuxedo przenoszą się do świętej krainy, gdzie ma się odbyć ostateczne starcie.

W Elizjonie zostają spotkani przez Menady, teraz już wyzwolone od oczyszczającego kryształu. Prowadzą przybyszy do klatki, w której więziony jest Helios. Przed zbliżeniem się do więźnia Chibi-Usę powstrzymuje Usagi, która dobrze pamięta, co się stało poprzednim razem. Zalana łzami Chibi-Usa rozpaczliwie próbuje przemówić do Heliosa, nijak nie mogąc uwierzyć w jego zgon. Z jej mundurka wypada Kryształowy Karylion. Bierze go do rąk i nabiera przekonania, iż on nadal pozostaje przy życiu — wszak Mamoru, który jest z nim duchowo związany, wciąż żyje, jak zresztą Elizjon i sama Ziemia.

Nagle Czarodziejki z Marsa i Neptuna wyczuwają czającą się gdzieś obok złowrogą obecność. Menady wpadają w panikę, ujrzawszy zbliżający się ku nim statek Martwego Księżyca. Nad taflą jeziora otaczającego świątynię zaczyna krążyć Zircon. Następnie wlatuje on do rozbitego zwierciadła Nehellenii, które właśnie się zmaterializowało nad powierzchnią wody. W jego wnętrzu da się zauważyć sylwetkę samej królowej. Ujawnia, że ongiś znała Królową Serenity, do której, w jej mniemaniu, tak bardzo jest podobna Czarodziejka z Księżyca nawet w swej odrodzonej postaci. Ogłasza siebie prawdziwą Królową Księżyca, a Ziemię — swoją własnością. Kategorycznie z nią nie zgadza się Czarodziejka z Księżyca, zdaniem której ta planeta należy do ludzi na niej żyjących. Przyrzeka pokonać samozwańczą władczynię. Niezrażona tymi słowami Nehellenia zapewnia, że jej klątwy nie da się złamać, po czym odtwarza rozbite szkło w swoim zwierciadle. Czarodziejka z Księżyca wymierza pocisk Wspaniałej Księżycowej Medytacji w jej stronę, ale zaklęcia odbija się od powierzchni zwierciadła i poraża Wojowniczki i Maskę Tuxedo, więżąc ich wszystkich w wymiarze podobnym do kalejdoskopu. Tam widzą retrospekcję z poprzedniego życia Usagi.

W jednej z komnat Księżycowego Pałacu Królowa Serenity troskliwie tuli swą nowonarodzoną córeczką. Postanawia przeprowadzić uroczystość upamiętniającą narodziny Księżniczki Serenity i zaprasza wszystkich mieszkańców Księżyca. Jako pierwsze z gości przybywają młodziutkie Innerki, które składają przysięgę własnym życiem chronić księżniczkę. Następnie do pałacu przychodzą inni mieszkańcy, niosąc w rękach przeróżne podarunki. Jednakże w komnacie księżniczki znajduje się zwierciadło, które w teraźniejszości należy do złej królowej. Z jego wnętrza wyłania się Nehellenia, takoż pragnąca wziąć udział w świętowaniu. Ma za złe Serenity to, iż nie otrzymała zaproszenia na tak ważną uroczystość. Zostaje jednakże rozpoznana przez Innerki jako spowita mrokiem istota, która pewien czas temu niezauważalnie zadomowiła się była w głębinach Księżyca. A był to okres, kiedy Księżyc świecił czysto białym światłem, nie splamionym ni jedną cząstką cienia. Królowa Serenity stawia ultimatum nieproszonemu gościu — jeśli przybywa nie w pokoju, acz z zamiarem rozsiewać mrok, poniesie za to karę. Wywołuje to jednak drwinę ze strony Nehellenii, która zwraca jej uwagę na to, iż sama Serenity takoż przybyła tutaj z dalekich krańców wszechświata i pochodzi z tego samego źródła jak ona. (Ta, jak się zdaje, drobna lub wręcz kłamliwa wzmianka o wspólnym rodowodzie zyska na znaczeniu w piątej części fabuły.) Wygłasza tezę o wzajemnym uzupełnianiu się jasnego i mrocznego pierwiastków. Tam bowiem, gdzie jest światłość, jest też ciemność! Ciemność wzywa światłość, a światłość zasię wzywa ciemność! Nie wzruszona ani trochę tymi słowami, Serenity bierze do rąk Księżycową Pałeczkę z umieszczonym w niej Widmowym Srebrnym Kryształem i przystępuje do zamknięcia intruzki w mrocznym wymiarze po drugiej stronie zwierciadła. W ramach zemsty Nehellenia tuż przed swym zapieczętowaniem zdąża rzucić klątwę — Srebrne Tysiąclecie w końcu upadnie, a nowonarodzonej księżniczce nie będzie dane zasiąść na jego tronie.

Nehellenia jest przekonana, iż to właśnie jej klątwa jest powodem, dla którego Metalia obaliła Srebrne Tysiąclecie. Temu stwierdzeniu jednak zaprzeczają Czarodziejki z Neptuna i Saturna. Zniszczenie Księżycowego Królestwa i śmierć wszystkich jej mieszkańców nie były dziełem żadnej klątwy, acz wynikły z przeznaczenia. Wonczas bowiem wiele tragedyj nałożyło się na siebie jak kostki domina, skazując królestwo na zagładę. Saturn sądziła, że wszystko zostało wymazane i narodziło się na nowo, jednakże jednemu pionkowi udało się uchować.

Kiedy Księżyc stracił cały swój blask, a jego mieszkańcy zniknęli wraz ze Srebrnym Kryształem, Nehellenia wiedziała, że nie zginęli ot tak. Odrodzili się bowiem na Ziemi — tej planecie, którą ona od niepamiętnych czasów pragnęła posiąść i zawładnąć, co przecież byłoby świadectwem bycia prawdziwą Księżycową Królową. Zauważyła także, że Ziemia zawiera w sobie mnóstwo nieznanej mocy porównywalnej do Srebrnego Kryształu. Jakżeż nieznośne jest dla niej to, iż Srebrny Kryształ miałby świecić na tej planecie.

Niespodziewanie Nehellenia wyrywa Srebrny Kryształ z broszki Czarodziejki z Księżyca, cofając jej przemianę. W taki oto sposób wchodzi w posiadanie świętego kamienia i, poczynając napełniać go mroczną energią, aby raz na zawsze unicestwić Srebrne Tysiąclecie i Elizjon oraz ich obrońców, ogłasza się władczynią całego wszechświata. Usagi i Mamoru ponownie nabawiają się klątwy, lecz nie tracą siły ducha. Dodają jedno drugiemu determinacji, przypieczętowując to pocałunkiem.

Szkiełka kalejdoskopu pękają, a Srebrny Kryształ z rąk Nehellenii teleportuje się z powrotem do Usagi, która odzyskuje postać Wojowniczki. W sercach Usagi i Mamoru zaczynają jarzyć się światełka ku wielkiemu oszołomieniu złej królowej.

— Moc nie jest czymś, co się posiada. Jest tym, co się samoistnie rodzi! I nie można jej ani stworzyć, ani używać w pojedynkę. Pokażę ci naszą niezwyciężoną moc! — tak powiada Czarodziejka z Księżyca. Jej diadem znika, a na jego miejscu pojawia się symbol Księżyca. Ten sam symbol, który świecił na czole Królowej Serenity, gdy ta zapieczętowywała Nehellenię.

Super Czarodziejka z Księżyca podnosi ku niebu lśniącą kulę energii, sprawiając przemianę wszystkich Wojowniczek w księżniczki tudzież sprowadzając z centrum dowodzenia Lunę, Artemisa i Dianę w ich ludzkich postaciach. Przed oblicza ośmiu Wojowniczek zjawiają się miniaturowe wersje każdej z nich, które przedstawiają się jako Strażniczki Czarodziejskich Mocy. Kolejno: Strażniczka Merkurego, Marsa, Jowisza, Wenus, Urana, Neptuna, Plutona oraz Saturna. Oznajmiają swoim podopiecznym, że jako Księżniczki Układu Słonecznego mają one przyzwać moce swoich zamków z macierzystych planet i wysłać je Super Czarodziejce z Księżyca.

Wewnątrz kuli energii, wciąż wysoko wzniesionej przez Super Czarodziejkę z Księżyca, materializuje się nowy Święty Graal — Legendarny Księżycowy Kielich [伝説の聖杯〔ムーン・カリス〕 Legendary Moon Cálice], będący symbolem jednoczenia wszystkich Wojowniczek. Następnie każda z nich zgodnie ze wskazaniami duszków kolejno przywołuje moce zamków: Zamek Marinera znad Merkurego, Zamek Fobosa–Dejmosa znad Marsa, Zamek Io znad Jowisza, Zamek Magellana znad Wenus, Zamek Mirandy znad Urana, Zamek Trytona znad Neptuna, Zamek Charona znad Plutona, Zamek Tytana znad Saturna oraz Kryształowy Pałac z XXX stulecia. Kielich wchłania energię, pozwalając Usagi przekształcić się w Wieczną Czarodziejkę z Księżyca — tą, która posiada moc najbardziej zbliżoną do Nowej Królowej Serenity, jak powiada Diana.

Wieczna Czarodziejka z Księżyca przywołuje swoje berło, Tiarę Wieczności [エターナル・ティアル Eternal Tiare], a Widmowy Srebrny Kryształ przybiera postać kwiatu lotosu — odtąd zowie się on Srebrnym Księżycowym Kryształem [シルバームーン・クリスタル Silver Moon Crystal]. Pozostałe Wojowniczki wzywają moce swoich Czarodziejskich Kryształów, które wysyłają do Tiary Wieczności, a same zasię przemieniają się w swoje Wieczne postaci. Maska Tuxedo, używając nowo uwolnionego Złotego Kryształu, również użycza swej własnej potęgi.

Zebrawszy w berle całą potrzebną moc, Wieczna Czarodziejka z Księżyca pędzi w stronę Nehellenii i wypowiada inkantację: Uzdrawiający Pocałunek Gwiezdnego Światła Miesiąca Miodowego [スターライト・ハネムーン・セラピー・キッス Starlight Honeymoon Therapy Kiss]. Ogromna moc sprawia, że zwierciadło zasłaniające złą królową pada na ziemię, a ona sama traci młodość i piękno i przekształca się w staruchę wyglądem przypominającą Zirconię.

Będąca na granicy sił Nehellenia–Zirconia kurczowo trzyma się idei bycia wiecznie piękną Księżycową Królową i z rozpaczy nawet oferuje małżeństwo księciu, który jednak pozostaje niewzruszony. Chwilę potem całkowicie traci postać cielesną i na powrót zostaje zapieczętowana w tym samym zwierciadle, które następnie pęka i zamienia się w piach.

Wraz z unicestwieniem Nehellenii klatka więżąca Heliosa znika, a Martwy Księżyc kurczy się, odsłaniając za sobą odrobinę blasku Słońca. Elizjon i powierzchnia Ziemi odzyskują swą pierwotną postać — tak oto dobiega końca pozornie bezkresny koszmar całkowitego zaćmienia słonecznego.

Wieczna Czarodziejka z Księżyca przypomina sobie pewne zdarzenie z poprzedniego życia, kiedy to, będąc jeszcze małą dziewczynką, zalana łzami żali się Królowej Serenity, że napada na nią mroczny potwór, ilekroć zamyka oczy i próbuje zasnąć. Jak powiadają Innerki, mieszka on po drugiej stronie zwierciadła i podobnoć pożera płaksy. Jej mama uspokaja ją takimi oto słowami:

— W sercu każdego z nas znajduje się gwiazda. Światłość i ciemność idą ramię w ramię. Jeśli nawet trochę pokażesz ciemności własne łzy lub strach, ona urośnie i zaatakuje. A także połknie całe twoje światło. Serenity, by przezwyciężyć moc ciemności, zawsze musisz pozwolić swej gwieździe błyszczeć w twym sercu. To twoja najważniejsza powinność.

Helios powraca do ludzkiej postaci. Jednakże nadal nie wykazuje śladów życia. Dopiero za sprawą pocałunku Małej Czarodziejki z Księżyca oraz mocy jej nowo przebudzonego Różowego Księżycowego Kryształu [ピンクムーン・クリスタル Pink Moon Crystal] wreszcie odzyskuje przytomność. Otwarłszy oczy, zdaje sobie sprawę, że młoda panna, która mu się ukazała w wizji, nie była Czarodziejką z Księżyca, ale właśnie dorosłą Małą Czarodziejką z Księżyca. Dziewczynka zalewa się łzami ze szczęścia, a kiedy się uspokaja, Diana wyjaśnia jej, że Różowy Księżycowy Kryształ jest jej własnym dojrzałym Czarodziejskim Kryształem.

Helios rozkoszuje się widokiem uzdrowionego Elizjonu. Widzi też, że Maska Tuxedo dzierży Złoty Kryształ, który został uwolniony przez Czarodziejkę z Księżyca. Następnie umieszcza święty klejnot na szczycie berła i wręcza je Masce Tuxedo, który przybiera postać Króla Endymiona, podczas gdy Czarodziejka z Księżyca zamienia się w Nową Królową Serenity. Para królewska skierowuje swoje berła w stronę piasku, który kiedyś był zwierciadłem Nehellenii, i wysyła go w Słońce, które całkowicie się odsłania. Po Martwym Księżycu nie pozostaje ani jednego śladu.

Widzimy piękną scenę — na przedzie stoją Serenity i Endymion, za nimi sytuują się Wojowniczki w postaciach księżniczek, a w samym tyle stoją Luna, Artemis i Diana, natomiast Helios i Menady klęczą na znak szacunku. Wygląda to niczym ceremonia koronacyjna — tak sądzą Artemis i Luna.

Czarodziejka z Saturna przynosi przed oblicze Serenity cztery kule z kamienia amazońskiego, w których wciąż są więzione członkinie Kwartetu Amazonek. Prosi, aby je uwolniła za pomocą potęgi Srebrnego Księżycowego Kryształu. Tak też się staje, a wyzwolone dziewczęta ujawniają, że w istocie są one Czarodziejskim Kwartetem — Wojowniczkami pod ochroną czterech największych asteroid w Układzie Słonecznym. Cere-Cere to Czarodziejka z Ceres, Palla-Palla to Czarodziejka z Pallas, Jun-Jun to Czarodziejka z Junony, a Wes-Wes to Czarodziejka z Westy. Powinny nadal głęboko spać w dżungli amazońskiej, lecz Nehellenia, dostrzegłszy drzemiącą w nich moc, rzuciła urok, który przedwcześnie je wybudził i zmusił do służby w imię Martwego Księżyca. Muszą powrócić do snu, bowiem czas ich prawdziwego przebudzenia ma nastąpić dopiero wówczas, kiedy Mała Czarodziejka z Księżyca stanie się pełnoprawną Wojowniczką. Wtedy zostaną jej zaprzysiężonymi obrończyniami — tak jak Innerki są wobec Czarodziejki z Księżyca. Czarodziejski Kwartet odlatuje w siną dal. Helios przywołuje swego ulubionego rumaka Pegaza, siada na niego i, niczym rycerz na białym koniu, odprowadza wszystkich z powrotem na powierzchnię.

Bohaterowie zastają miasto skąpane w promieniach słonecznych. Helios przyrzeka nadal składać modlitwy w Elizjonie i czuwać nad Mamoru. Nieco zawstydzona Chibi-Usa nabiera odwagi i podchodzi do Heliosa, aby się z nim osobiście pożegnać. Oboje zapewniają siebie nawzajem, że jeszcze się spotkają kiedyś w przyszłości. Po czym kapłan na swym koniu wyrusza do Elizjonu. Chibi-Usa postanawia do tego czasu podszkolić się na prawdziwą damę.

Mamoru zwierza się Usagi, że nawet po zakończeniu bitwy w głębi serca czuje coś gorącego, jakby powstała tam gwiazda. Zastanawia się, czy to może być moc Złotego Kryształu. Usagi odpowiada mu tak:

— Wszyscy mają w swoich sercach gwiazdę. To gorąco w głębi serca jest dowodem, że twoja gwiazda świeci jasno.

Cały film zaś kończy się takimi oto słowami Usagi:

— By urzeczywistnić marzenia, by nieustannie chronić naszych ukochanych, by nadal walczyć. O, gwiazdo w moim sercu, proszę Cię, świeć dalej i obdarzaj mnie mocą!

Wyróżniają się charakterystycznym symbolem półksiężyca na czole. Potrafią posługiwać się ludzkim językiem i są towarzyszami Wojowniczek.

Za sprawą nowego Świętego Graala Wojowniczki Układu Słonecznego przemieniają się w księżniczki, z kolei wszystkie koty uzyskują ludzkie postaci.

Dwa kruki towarzyszące Rei od jej dzieciństwa. Chronią i uwielbiają Rei, ostrzegają ją przed niebezpieczeństwem i pomagają jej w walce. Kiedy zostaje została złapana w pułapkę przez Tygrysie Oko, pojawiają się przed nią w ludzkiej postaci, przywracają jej przytomność i wręczają Kryształ Marsa.

Czteroosobowa grupa podwładna Zirconii i nazywana przez nią „małymi dziewczynkami”. Zostały przez Nehellenię wybudzone ze snu głęboko w amazońskiej dżungli, aby służyć Martwemu Księżycowi. Każda z nich z nieukrywaną dumą wykorzystuje swoje własne umiejętności szczególne podczas pokazów cyrkowych. Rozkazy Zirconii wykonują jednak z wyraźnym niezadowoleniem. Kiedy wypracowana przez nie strategia wykorzystać Amazońskie Trio oraz Zeolite i Xenotime jako pionki w grze przeciwko Wojowniczkom ostatecznie nie osiąga żadnego wyniku, Zirconia za karę więzi je w kulach.

Jak się okazuje, w rzeczywistości są Czarodziejskim Kwartetem — Wojowniczkami po ochroną czterech największych asteroid Układu Słonecznego, które w odległej przyszłości mają zostać strażniczkami Małej Czarodziejki z Księżyca (podobnie do roli, jaką Innerki obecnie pełnią względem Czarodziejki z Księżyca).

Mocą Srebrnego Księżycowego Kryształu zostają wyzwolone z kul i odzyskują swe właściwe postaci Wojowniczek. Dają obietnicę Małej Czarodziejce z Księżyca, że spotkają się ponownie w przyszłości, po czym powracają do snu, aby czekać na czas swego prawdziwego przebudzenia.

Pierwotnie byli zwierzętami trzymanymi w Cyrku Martwego Księżyca. Spytani przez Wes-Wes, czy pragną stać się ludźmi, ochoczo się zgadzają. Przybierają ludzkie postaci dzięki zaklęciu Palli-Palli. Ich barwny wygląd i charakterystyczny ton głosu bez wątpienia przykuwają wzrok. Mają za zadanie podstępem zmanipulować marzenia Wojowniczek i wciągnąć je w koszmary.

Pomimo tego, że niniejszy film jest wierną adaptacją fabuły czwartej serii mangi, da się zauważyć kilka rozbieżności pomiędzy nimi. Wśród najważniejszych różnic można wymienić następujące:

Jeśli chodzi o porównanie z czwartą serią starego anime, można o tym przeczytać w dziale opisującym różnice między mangą a starym anime.