Serie TVテレビアニメ

Ta seria rozpoczyna przygodę z anime „Czarodziejka z Księżyca”. Pierwszą serię zasadniczo można podzielić na cztery rozdziały:

1. Rozdział: Jadeite [jap. ジェダイト編 Jedaito hen; ang. Jadeite arc],
2. Rozdział: Nephrite [jap. ネフライト編 Nefuraito hen; ang. Nephrite arc],
3. Rozdział: Zoisite [jap. ゾイサイト編 Zoisaito hen; ang. Zoisite arc],
4. Rozdział: Kunzite ~ Królowa Beryl ~ Królowa Metalia [jap. クンツァイト～クイン・ベリル～クイン・メタリア編 Kuntsaito ~ Kuin Beriru ~ Kuin Metaria hen; ang. Kunzite ~ Queen Beryl ~ Queen Metalia arc].

Początkowych trzynaście odcinków [1–13] służy zapoznaniu widza z główną bohaterką, jej przyjaciółmi, rodziną i przeciwnikami, prawidłami, jakimi rządzi się ta opowieść, stylem narracji oraz wstępnemu naszkicowaniu intrygi. Wszystko zaczyna się od tego, że niczym nie wyróżniająca się dziewczyna o imieniu Usagi Tsukino [月野うさぎ Tsukino Usagi] obroniła przed młodocianymi chuliganami pewnego kota a właściwie kotkę. Okazało się, że kotka ta umie mówić(!) i ma na imię Luna [ルナ Luna]. W pierwszym odcinku (po przypadkowym spotkaniu z dziewczyną) wyjaśnia ona, że Usagi jest obdarzona niezwykłą mocą i nakłania ją, by jako Czarodziejka z Księżyca [セーラームーン Sailor Moon] walczyła z demonami atakującymi ludzi. I tak w ciągu jednego dnia płaczliwa i grymaśna Usagi otrzymuje nową rolę bohaterki mającej bronić Ziemi przed Królestwem Ciemności [ダーク・キングダム Dark Kingdom]. Usagi, zwłaszcza w tej serii, jest nierozgarniętą, dziecinną beksą, która jednak mimo tego posiada wspaniałe, dobre serce, gotowe do poświęceń dla przyjaciół. Jak to zwykle w opowieściach o miłości bywa, a „Czarodziejka” niewątpliwie taką jest historią, nie może zabraknąć wątku miłosnego. W krytycznej sytuacji wspiera ją tajemniczy osobnik o pseudonimie Maska Tuxedo [タキシード仮面 Tuxedo Mask]. Usagi naturalnie zakochuje się weń z pierwszego wejrzenia. W epizodzie trzecim zapoznajemy się z aktualnym wysłannikiem Królowej Beryl [クイン・ベリル Queen Beryl] — Jadeite [ジェダイト Jadeite]. Jego głównym zadaniem jest zbieranie ludzkiej energii życiowej. Ma także się rozejrzeć za Widmowym Srebrnym Kryształem [幻の銀水晶 Phantom Silver Crystal] obdarzonym niezwykła mocą i pozwalającym uzyskać władzę nad światem.

Akcja odcinków tej części na ogół nie jest specjalnie skomplikowana — Jadeite z demonami [妖魔 Demons] atakuje grupę ludzi, natomiast Czarodziejka z Księżyca stara się zniweczyć jego plany. Od odc. 8 wspiera ją inteligentna prymuska, Ami Mizuno [水野亜美 Mizuno Ami] (Czarodziejka z Merkurego [セーラーマーキュリー Sailor Mercury]), a od odc. 10 także kapłanka chramu sintoistycznego, Rei Hino [火野レイ Hino Rei] (Czarodziejka z Marsa [セーラーマーズ Sailor Mars]), które się znajdują po części dzięki poszukiwaniom prowadzonym przez Usagi i Lunę, a po części dzięki szczęśliwym zbiegom okoliczności. Każda z dziewczyn dysponuje inną mocą i każdej z nich sprzyja inny żywioł. Dodatkowo czarodziejki mają znaleźć pewną niezbyt sprecyzowaną Księżniczkę Księżyca [月のプリンセス Moon Princess], ale poszukiwania nie mogą jakoś ruszyć z miejsca. Punkt ciężkości fabuły położony zostaje na humor — częste kłótnie Usagi i Luny, mentorstwo tej ostatniej, szereg pysznych scenek rodzajowych itd. Postaci drugoplanowe, mimo wielu pojawień, nie są jeszcze zbyt rozbudowane. Jeszcze gorzej z ofiarami — wyjątkiem jest odc. 6 ze świetnymi rolami kompozytora i jego ukochanej.

Wprowadzone postaci drugoplanowe: Naru Ōsaka [大阪なる Ōsaka Naru] (najlepsza przyjaciółka Usagi), Gurio Umino [海野ぐりお Umino Gurio] (szkolny kujon), pani Haruna Sakurada [桜田春菜 Sakurada Haruna] (nauczycielka jęz. angielskiego), Motoki Furuhata [古幡元基 Furuhata Motoki] (przyjaciel Usagi z centrum gier), Unadzuki Furuhata [古幡宇奈月 Furuhata Unadzuki] (siostra Motokiego), Ikuko Tsukino [月野育子 Tsukino Ikuko] (matka Usagi), Kenji Tsukino [月野謙之 Tsukino Kenji] (ojciec Usagi), Shingo Tsukino [月野進悟 Tsukino Shingo] (brat Usagi) itd.

Ta część serii kończy się wysłaniem przez Beryl nieudolnego Jadeite do krainy wiecznego snu i przejęciem schedy przez Nephrite [ネフライト Nephrite].

Kolejnych 11 odcinków [14–24] tworzy drugą część serii. Osobowości wojowniczek rozwijają się tu dynamicznie — Ami przejmuje rolę niejako sztabowca grupy, specjalistki od organizacji i planowania (dotąd domena Luny), Rei staje się jakby przeciwwagą Usagi w grupie. Usagi jest nieco mniej na pierwszym planie, ale jej osobowość ulega pogłębieniu (akcent na empatię, umiejętność nawiązywania kontaktów z ludźmi, emocjonalną inteligencję). Postać Mamoru Chiba [地場衛 Chiba Mamoru] też wiele zyskuje, mniej docinków, a więcej dobrych rad — powoli awansuje do roli starszego brata Usagi. Poza tym od odc. 15 chodzi z Rei na randki, od odc. 19 wiemy niejako oficjalnie, że to Tuxedo. Ciekawie się również rozwija wątek Naru–Nephrite.

Działania Nephrite (jak jego poprzednika) koncentrują się na pozyskiwaniu ludzkiej energii, z wolna jednak coraz większą rolę zaczyna odgrywać w nich Srebrny Kryształ, poszukiwany także przez konkurencyjną frakcję Zoisite–Kunzite. Dzięki innemu stylowi akcji (demony atakują jednostki w szczytowych momentach życia) mamy wiele nietuzinkowych sytuacji i postaci drugoplanowych. Fabuła mniej już koncentruje się na humorze, jakby więcej tu dramatu i psychologii. Widać to chyba najwyraźniej w porównaniu odcinków finałowych (23–24) z odpowiednikiem w części poprzedniej (13).

Nietypowy jest odcinek 20 — dziewczęta walczą z przeciwnikiem niezwiązanym z Królestwem Ciemności.

Tę część serii zamyka śmierć Nephrite.

We wstępie kolejnej, jedenastoodcinkowej [25–35] części serii, niezupełnie jeszcze przebudzona Królowa Metalia [クイン・メタリア Queen Metalia] zdradza Beryl, że Srebrny Kryształ objawi się po zgromadzeniu siedmiu odłamków Tęczowego Kryształu [虹水晶 Rainbow Crystal], a te znajdują się w sercach siódemki najpotężniejszych demonów Królestwa Ciemności, obecnie zaś nieświadomych niczego ludzi. Poszukiwania zlecone zostają trzeciemu z Czterech Generałów [四天王 Four Generals] — Zoisite [ゾイサイト Zoisite] (wspieranemu przez Kunzite [クンツァイト Kunzite]). Znów więc mamy jednostki jako cele, jak uprzednio owocuje to ciekawymi fabułami oraz szeroką gamą bohaterów drugoplanowych.

W drużynie wojowniczek następują spore zmiany: pierwsza to pojawienie się w odc. 25 Makoto Kino [木野まこと Kino Makoto] (Czarodziejki z Jowisza [セーラージュピター Sailor Jupiter]), druga to narastanie akceptacji Czarodziejki z Księżyca jako liderki grupy. To ostatnie wiąże się z przekazaniem jej, we wspomnianym epizodzie 25, symbolu przywództwa — Księżycowej Pałeczki [ムーンスティック Moon Stick] przez Lunę. Zmienia się także filozofia walki, jako że demony z tej części to zmienieni ludzie, nie można więc już ich tak po prostu eliminować, a trzeba przywracać poprzednią postać (do czego służy właśnie Księżycowa Pałeczka). Dodatkowo Luna zaczyna wprowadzać dziewczęta w annały wojny Królestw Księżyca i Ciemności, stosunki zaś wojowniczek z Tuxedo ulegają pewnemu ochłodzeniu (obie strony pragną bowiem uzyskać Srebrny Kryształ). W odc. 33 drużyna wzbogaca się o Minako Aino [愛野美奈子 Aino Minako] (Czarodziejkę z Wenus [セーラーヴィーナス Sailor Venus]) i Artemisa [アルテミス Artemis] — jak na razie postaci te nie są mocno zarysowane. Najważniejszym wątkiem pobocznym jest coraz gorętsze uczucie między Naru i Umino. W fabułach odcinków skupiono się przede wszystkim na psychologii postaci, dramatyzmie zdarzeń, akcji, a potem dopiero humor.

Kulminacją są odcinki 34–35 — Czarodziejka z Księżyca i Tuxedo poznają swoje prawdziwe tożsamości, mężczyzna zostaje ciężko raniony, pojawia się Srebrny Kryształ (który jest zamknięty w ciele Usagi). Usagi okazuje się Księżniczką Serenity [プリンセス・セレニティ Princess Serenity], a Tuxedo jej dawnym ukochanym Księciem Endymionem [プリンス・エンディミオン Prince Endymion], następcą ziemskiego tronu. Dowiadujemy się także, iż dawno, dawno temu, istniało na Księżycu piękne królestwo o nazwie Srebrne Tysiąclecie [シルバー・ミレニアム Silver Millennium], rządzone sprawiedliwie przez dobrą Królową Serenity [クイーン・セレニティ Queen Serenity], jednakże pewnego dnia czasy pokoju i przyjaźni przeminęły…

Otóż Królowa Beryl, władczyni Królestwem Ciemności, zapragnęła wprowadzić własne porządki na Księżycu. Użyła w tym celu armii Ziemian, których przekonała do obrócenia się przeciw mieszkańcom Księżyca. Wśród owych Ziemian znaleźli się także czterej generałowie Ziemi (Jadeite, Nephrite, Zoisite i Kunzite), wcześniej wierni Endymionowi.

Wśród zgliszczy zrównanego z ziemią Srebrnego Tysiąclecia ocalała tylko Królowa Serenity, która, poświęcając swoje własne życie, użyła pełnej mocy Srebrnego Kryształu, aby zapieczętować moc Królowej Metalii oraz odrodzić własną córkę i Endymiona na Ziemi w przyszłości. Nowe życie otrzymało również pięć wojowniczek, mających za zadanie strzec i chronić księżniczki. Królowa w przyszłość wysłała również dwojga swoich ocalałych doradców — Lunę i Artemisa. Jedynie ci byli świadomi zdarzeń, jakie rozegrały się w przeszłości i grożącego dalej niebezpieczeństwa ze strony zła. Zadaniem ich było odszukanie księżniczki i wszystkich wojowniczek w wypadku przebudzenia się Królestwa Ciemności. Przez przywołanie wspomnień przeszłości miały one przygotować ich na walkę z siłami zła, tym razem w obronie Ziemi…

Ponadto dowiadujemy się też, iż Usagi i Mamoru łączyła wielka miłość już w tamtych czasach (co też stało się jedną z przyczyn zniszczenia Srebrnego Tysiąclecia). Nie dane im jest jednak zbyt długo cieszyć się sobą, gdyż Tuxedo, ciężko ranny, zostaje porwany przez Królową Beryl. Ten fragment historii zamyka śmierć Zosite i porwanie Tuxedo.

Celem kolejnych jedenastu epizodów [36–46] jest zamknięcie wątku głównego. Znowu płynie on dość leniwie — Wojowniczki usiłują znaleźć wejście do Królestwa Ciemności, przeciwnicy zaś przejąć Srebrny Kryształ. Co prawda odc. 36 jest nieco melancholijny, a parę następnych jest (37–39) weselszych (ale i nieco nostalgicznych), co ma na celu rozładowanie napięcia i przygotowanie gruntu pod wielki finał.

Królestwo Ciemności ma nowego podwładnego — Księcia Endymiona (Mamoru po praniu mózgu autorstwa Królowej Beryl oraz pozbawienia go jego wspomnień i uczuć). Usagi wszelkimi sposobami stara się jednak wyrwać go ze szponów Beryl. W epizodzie 41 niemal się to udaje, tak więc Beryl jest zmuszona go napełnić energią Metalii. Odcinki 42–44 dopowiadają pewne sprawy (przeszłość Minako, historię upadku Królestwa Księżyca), zamykają wątki i kładą grunt pod ostatnią kulminację (m.in. śmierć Kunzite). Następuje ona w odc. 45 — gdzie w boju na biegunie północnym giną kolejno Czarodziejki z Jowisza, Merkurego, Wenus i Marsa; oraz 46 — gdzie Czarodziejka przywraca pamięć Endymionowi (jednak mężczyzna w chwilę później ginie, po czym dzięki Srebrnemu Kryształowi i wsparciu dusz pozostałych Wojowniczek pokonuje Metalię, która uprzednio przejęła ciało Beryl). Potem nasza piątka oraz Mamoru odradzają się jako zwykli ludzie i dzięki życzeniu Serenity mogą one mieć normalne życie.

Nota bene. W polskiej wersji nie wyemitowano odcinków 45 i 46.

Ta seria jest podzielona na dwie odrębne tematycznie części.

CZĘŚĆ I

Wchodzi tutaj wyłącznie jeden rozdział: Rozdział: Obcy [jap. エイリアン編 Eirian hen; ang. Aliens arc].

Należy na początku zaznaczyć, iż ta trzynastoodcinkowa [47–59] część serii została wyprodukowana wyłącznie na potrzeby anime i w mandze historia ta nie występuje w ogóle. Fabuła jej jest bardzo skoncentrowana — w dwóch wstępnych odcinkach drużyna Czarodziejek zostaje w pełni reaktywowana za sprawą Luny; w pięciu odcinkach [50–54] wszystkie jej członkinie otrzymują nowe umiejętności i potężniejsze ataki; dwa [58–59] składają się na kulminację. Pozostają więc 4 (!) odcinki „nieprzełomowe”. O dziwo, nie obniża to znacząco poziomu — scenariusze są dobre i profesjonalnie zrealizowane, a postacie wrogów charakteryzują się dużą głębią. En zadurza się w Mamoru, a Al w Usagi — nie zdając sobie sprawy, iż są przeciwnikami.

Parę słów o wrogach. Na Ziemi pojawia się para Obcych [エイリアン Aliens] o imionach Al [エイル Al] oraz En [アン En]. Ukrywają się oni pod ludzkimi postaciami rodzeństwa Seijūrō Ginga [銀河星十郎 Ginga Seijūrō] i Natsumi Ginga [銀河夏美 Ginga Natsumi]. Ich celem jest zdobywanie ludzkiej energii na potrzeby Drzewa Piekielnego [魔界樹 Hell Tree]. W tej misji pomagają im tworzone z kart tarota demony — kardiany [カーディアン Cardians], które, kolejno wybierane przez En, Al ożywia muzyką swego czarodziejskiego fletu.

Nacisk — podobnie jak w pierwszej części pierwszej serii — kładzie się na humor. Najwięcej uwagi poświęca się Minako — występuje wszak dopiero po kilkunastu odcinków. Sporo jest też o Makoto, Rei i Artemisie, mało o Ami. Usagi zajmuje się tu głównie próbami przywrócenia pamięci Mamoru (który pod tym względem miał trochę mniej szczęścia niż dziewczyny), co udaje się połowicznie — oderwana część jego świadomości tworzy Księcia Księżycowej Poświaty [月影の騎士 Moonlight Knight] i wspiera Czarodziejki w walce. Ciekawym pomysłem jest również obdarzenie postaci Ala i En licznymi cechami komicznymi — czyni to przybyszów bardzo ludzkimi.

Zrozumiałe, że przy tej liczbie odcinków i wypełnionym scenariuszu, nie ma zbyt wiele miejsca na bohaterów drugoplanowych i wątki poboczne. Temu zapewne należy przypisać powrót do „akcji masowych” i niemal zupełny brak nowych postaci. W finałowym starciu Al i En zdają sobie sprawę z siły łączących ich uczuć, a Drzewo opowiada Wojowniczkom swoją historię. Dowiadujemy się więcej o parze Obcych. Pochodzą oni bowiem z innej planety, na której kiedyś życie było spokojne i szczęśliwe, jednakże dotąd samotne Drzewo zapragnęło towarzystwa i z jego nasion wykiełkowały Obcy. Po jakimś jednak czasie rodzeństwo Ala i En zaczęło walczyć między sobą o energię tej rośliny, dzięki której mogli żyć. Życiodajne Drzewo było rozczarowane takim zachowaniem istot, które wydało na świat. W końcu wszyscy wyniszczyli się wzajemnie, przeżyli tylko mali Al i En, z którymi Drzewo wyruszyło w kosmos w poszukiwaniu dobra i miłości. Jednak w miarę dorastania również i oni toczyli walkę o energię, aż do czasu kiedy Drzewo zaczęło więdnąć i schnąć. Aby temu zaradzić, niszczyli i zabierali oni energię wszystkim istotom napotkanym po drodze, by nakarmić je życiodajną energią. Jak okazało się później, Drzewo wcale nie potrzebowało energii istot, lecz miłości swoich dzieci. Po uświadomieniu tego faktu przez Ala i En, drzewo zostaje uzdrowione przez Czarodziejkę z Księżyca i — wraz ze swymi podopiecznymi — opuszcza Ziemię. Mamoru odzyskuje natomiast pamięć i wyznaje Usagi miłość.

CZĘŚĆ II

Następna z opowieści składających się na drugą serię liczy sobie dwadzieścia dziewięć odcinków [60–88], plus jeden odcinek specjalny [89]. Ten fragment historii bojów Czarodziejek — gdzie, oprócz zniweczenia planów Czarnego Księżyca, muszą chronić także przybyłą z atakowanego Tokio przyszłości Chibi-Usę [ちびうさ Chibi-Usa] — zasadniczo można rozbić na trzy rozdziały:

1. Rozdział: Szkarłatny Rubeus ~ Cztery Upiorne Siostry [jap. 紅のルベウス～あやかしの四姉妹編 Kurenai no Rubeusu ~ Ayakashi no Yon Shimai hen; ang. Crimson Rubeus ~ Four Spectre Sisters arc],
2. Rozdział: Zielona Esmeraude [jap. 翠のエスメロード編 Midori no Esumerōdo hen; ang. Green Esmeraude arc],
3. Rozdział: Czarna Dama ~ Fantom Śmierci [jap. ブラック・レディ～デス・ファントム編 Burakku Redi ~ Desu Fantomu hen; ang. Black Lady ~ Death Phantom arc].

Chibi-Usa, przysłana z przyszłości, pojawia się, by zdobyć pomoc Czarodziejek potrzebną dla obrony jej miasta przed Bractwem Czarnego Księżyca [ブラックムーン一族 Black Moon Clan] pochodzącym z planety Nemezis [ネメシス Nemesis]. Ci jednak przybywają zaraz za Chibi-Usą z przyszłości, dowodzeni przez Księcia Demanda i tajemniczego Mędrca [ワイズマン Wiseman].

W odcinkach 60–74 Czarodziejki mają do czynienia z Czterema Upiornymi Siostrami [あやかしの四姉妹 Four Spectre Sisters]: Kōan [コーアン Kōan], Berthier [ベルチェ Berthier], Calaveras [カラベラス Calaveras] i Petz [ペッツ Petz], Szkarłatnym Rubeusem [紅のルベウス Crimson Rubeus] oraz demonami dnia zwanymi Droidami [ドロイド Droids]. Starają się oni schwytać Chibi-Usę oraz wyeliminować któryś z pięciu Kryształowych Punktów — rubieży obronnych Tokio XXX w., aby zapewnić sobie zwycięstwo w przyszłości. Fabuła epizodów skoncentrowana jest na zapoznawaniu się dziewcząt i Chibi-Usy oraz pogłębianiu psychologicznych wizerunków ich i Upiornych Sióstr. Najważniejszym wątkiem obocznym jest zerwanie Mamoru z Usagi (z powodu nawiedzającego go koszmaru, w którym małżeństwo z Usagi będzie zaczynem katastrofy) i usiłowania naszej bohaterki zmierzające do „odzyskania” jego serca, co z wolna przynosi efekty. Kolejno Merkury, Mars oraz razem Jowisz i Wenus otrzymują nowe transformacje i ataki. Kontynuowany jest niezwykle ciekawy pomysł z pierwszej części II serii — część postaci ujemnych obdarzono pewnymi cechami komicznymi, czyniąc je bardziej ludzkimi.

Nietypowym dla tej części serii i pełniącym funkcję zapychacza jest odcinek 67, w którym do doskonalącej się duchowo na bezludnej wyspie Rei wpadają dziewczęta wraz z Chibi-Usą i staczają walkę z… wybuchem wulkanu.

W końcowych epizodach, kolejno Kōan, Berthier, Calaveras i Petz odchodzą z Czarnego Księżyca, a Czarodziejka z Księżyca zmienia je mocą Srebrnego Kryształu w zwykłe kobiety. Kulminacja następuje w epizodach 73 i 74, w których Rubeus bierze do niewoli Czarodziejki z Marsa, Jowisza, Wenus i Merkurego, a potem wzywa Czarodziejkę z Księżyca do wymiany — ich życie za Chibi-Usę i Srebrny Kryształ. Czarodziejka z Księżyca przy sporej pomocy Chibi-Usy pokonuje Rubeusa, uwalnia towarzyszki, po czym cała szóstka teleportuje się, natomiast Rubeus ginie wraz ze swym ogromnym statkiem.

Nowa przeciwniczka z epizodów 75–84 — Zielona Esmeraude [翠のエスメロード Green Esmeraude] — ma nieco inny pomysł na zwycięstwo. Otóż stara się stworzyć wrota łączące wiek trzydziesty z wiekiem dwudziestym i zalać świat rzeką czarnej energii. Poznajemy także Niebieskiego Saphira [蒼のサフィール Blue Saphir], Księcia Demanda [プリンス・デマンド Prince Demand] oraz motywacje, jakie nimi kierują. Sporo dowiadujemy się także o nowej wojowniczce — Czarodziejce z Plutona [セーラープルート Sailor Pluto] (którą dotąd znaliśmy jako Plu [プー Plu], kogoś w rodzaju mentorki Chibi-Usy), będącej strażniczką Wrót Czasu i Przestrzeni [時空の扉 Time-Space Door], przez które musiały przejść Czarodziejki, aby przenieść się w przyszłość, a później wrócić do współczesności.

Chibi-Usa zna już (od 72 odcinka) prawdziwe tożsamości Czarodziejek, tak więc scenarzyści bardziej koncentrują się na pogłębianiu wizerunku psychologicznego jej oraz Usagi, przyjaciółek i kotów, co w pewnym stopniu przywołuje atmosferę z początków pierwszych dwu serii. Następuje ostateczne pogodzenie między Usagi a Mamoru. W fabułach początkowych odcinków dominuje humor, jednak w miarę zbliżania się rozstrzygnięcia jest go coraz mniej.

Pod koniec tej części Wojowniczki, Tuxedo i Chibi-Usa wyruszają do Tokio XXX stulecia, zwanego Krzytałowym Tokio [クリスタル東京 Crystal Tōkyō], który okazuje się mrocznym i zniszczonym miastem. Poznają swą przyszłość — Usagi jako Nowa Królowa Serenity [ネオ・クイーン・セレニティ Neo Queen Serenity], Mamoru jako Król Endymion [キング・エンディミオン King Endymion], Chibi-Usa jako ich córka; Demand porywa Usagi, a Tuxedo ją odbija. W Usagi usiłują także (bezskutecznie) przebudzić Nową Królową Serenity. Nie ma tu specjalnie rozbudowanej kulminacji — w odcinku 84 Mędrzec porywa Chibi-Usę oraz ginie Esmeraude.

Podobnie jak ich odpowiedniki z serii pierwszej, odcinki 85–88 służą wyjaśnieniu pewnych kwestii i zamknięciu wątków. Nowym wrogiem Wojowniczek staje się tu Czarna Dama [ブラック・レディ Black Lady] (dawna Chibi-Usa). Ona, Demand i Mędrzec wyruszają do XX w., a Czarodziejki i Tuxedo podążają za nimi. Akcja odcinków skupia się na próbach przywrócenia Czarnej Damie prawdziwych wspomnień o dzieciństwie. Ciekawie powiązane i zamknięte zostają wątki dawnych Upiornych Sióstr i śmierci Saphira (miłość brata Demanda i Petz). W finale, odcinkach 87–88, Wojowniczki i Tuxedo walczą z Mędrcem, który pierwej objawiwszy się jako Fantom Śmierci [デス・ファントム Death Phantom], zabił Demanda, po czym przejął kontrolę nad Czarnym Kryształem Zła [邪黒水晶 Evil Black Crystal] i zaczął realizację planu zniszczenia wszelkiego życia na Ziemi. Moce Czarodziejki z Księżyca (jako Nowej Królowej Serenity) i Tuxedo (jako Endymiona) zmieniają Czarną Damę z powrotem w Chibi-Usę, po czym przy wsparciu jej (dwa Srebrne Kryształy zajaśniały jednym blaskiem) oraz Wojowniczek, zniszczony zostaje Czarny Kryształ i Mędrzec. Wkrótce potem Chibi-Usa żegna się z dziewczętami i wraca do XXX w.

Epizod specjalny [89] jest gęsto przeplataną wspominkami zapowiedzią następnej serii.

Dziewczęta mają tu już po 15 lat i szykują się do egzaminów do liceum (mniej jest więc szkoły). Znacznie rzadziej widzimy także występy pozostałych członków familii Tsukino. Cezury między poszczególnymi częściami serii są tu łagodniejsze niż w seriach poprzednich. Charaktery postaci negatywnych nadal zawierają sporo cech komicznych, lecz tym razem ma to na celu stworzenie bardziej wiarygodnych psychologicznie osobowości. Dwie nowe Wojowniczki, zajmujące się poszukiwaniem Talizmanów oraz Mesjasza [救世主〔メシア〕 Messiah], już w trzecim odcinku trzeciej serii ukazują widzom swe twarze oraz prawdziwe tożsamości. Głównym tematem tej serii jest konfrontacja postaw Innerek [内部太陽系戦士 Soldiers of the Inner Solar System] i Outerek [外部太陽系戦士 Soldiers of the Outer Solar System] — Outerki dla osiągnięcia swojego celu gotowe są nawet poświęcić życie (w dodatku nie tylko swoje…). W tej serii Czarodziejki znów muszą zjednoczyć swe siły w walce z nowym wrogiem. Tym razem jest nim opętany przez istotę o imieniu Germatoid [ゲルマトイド Germatoid] profesor Sōichi Tomoe [土萠創一 Tomoe Sōichi], który wraz z pięcioma pomagającymi mu 5 Wiedźmami [ウィッチーズ５ Witches 5] tworzy bractwo Pogromców Śmierci [デスバスターズ Death Busters]. Dokonać chcieli tego przy pomocy trzech Talizmanów [魔具〔タリスマン〕 Talismans], przedmiotów o wielkiej sile, ukrytych w kryształach czystych ludzkich serc. Połączone razem, miały one spowodować pojawienie się Św. Graala [聖杯 Holy Grail] — magicznego pucharu o ogromnej sile działania. Przy jego pomocy przebudzony Mesjasz Ciszy [沈黙の救世主〔メシア〕 Messiah of Silence] mógłby zniszczyć cały świat, lecz znalazłszy się w dobrych rękach mógł on świat od zła uchronić. Talizmanów ukrytych w kryształach ludzkich serc poszukiwały pomagające profesorowi wiedźmy, wspierając się w razie zagrożenia tworzonymi przez niego dajmonami [ダイモーン Daimons]. Przed wiedźmami jednak posadę pomocnicy sprawowała Kaolinite [カオリナイト Kaolinite].

Serię tę da się podzielić na cztery rozdziały:

1. Rozdział: Kaolinite [jap. カオリナイト編 Kaorinaito hen; ang. Kaolinite arc],
2. Rozdział: Eudial [jap. ユージアル編 Yūjiaru hen; ang. Eudial arc],
3. Rozdział: Mimete [jap. ミメット編 Mimetto hen; ang. Mimete arc],
4. Rozdział: Mistrzyni 9 ~ Mistrz Faraon 90 [jap. ミストレス９～師・ファラオ９０編 Misutoresu 9 ~ Masutā Farao 90 hen; ang. Mistress 9 ~ Master Pharaoh 90 arc].

Zadaniem pierwszych 13 odcinków [90–102] jest wstępne zapoznanie widza z nowym przeciwnikiem, a także Haruką Ten’ō [天王はるか Ten’ō Haruka] (Czarodziejką z Urana [セーラーウラヌス Sailor Uranus]) i Michiru Kaiō [海王みちる Kaiō Michiru] (Czarodziejką z Neptuna [セーラーネプチューン Sailor Neptune]). Dodatkowo część odcinków poświęcono pogłębieniu psychologii każdej z dziewczyn (a szczególnie bliższemu zapoznaniu ich z Haruką i Michiru). Dla Usagi jest to odcinek 91 (gdzie otrzymuje nową broń), Rei — 90, Makoto — 9, Ami — 97 (każda z nich traci w nim Kryształ Czystego Serca [純〔ピュア〕な心の結晶 Pure Heart Crystals]), a Minako — 100 (zastanawia się nad swoją drogą życiową). Odcinki 92, 93 i 98 są z kolei poświęcone nawiązywaniu nici porozumienia między Usagi a Haruką i Michiru. Odjąwszy kulminację [101–102] zostają trzy odcinki na inne tematy. W epizodzie 95 główne role grają Umino i Naru, z kolei 94 opowiada o marzeniach Unadzuki o pierwszym pocałunku. Odcinek 99 to analiza więzów pomiędzy Yūichirō i Rei. Jeśli wspomnieć, że nawet i w tych odcinkach obszerne sekcje poświecono Uranowi i Neptunowi, to nie dziwi, że jest tu zaledwie parę ciekawszych postaci drugoplanowych (mimo iż sprzyjałby temu styl akcji Kaolinite, atakującej pojedyncze osoby), a z dotąd nam nieznanych tylko jedna — Tsutomu Asai [浅井努 Asai Tsutomu] (przyjaciel Minako). Pozostałe ofiary (jak miłośniczka kotów z 91 odcinka czy mistrz motokrosu z 99) pojawiają się na ekranie tylko na moment, zajmując w fabule pośledniejsze miejsce. Postaci negatywne z kolei od początku są nakreślone bardzo wyraźnie i poświęca im się sporo miejsca. Ich charakterów jak na razie nie obdarzono zbyt wieloma cechami komicznymi.

W tej części serii dominuje humor (choćby znakomity duet Usagi–Minako w odcinku 90), ale sporo jest również psychologii i analizy postaw. Mimo ogromnego nasycenia nowymi wątkami, nie dostrzega się tu jakiegokolwiek przeładowania. Z bohaterów najbardziej się rozwija Ami Mizuno, której pierwotna koncepcja postaci, wraz z upływem drugiej serii, zaczęła z wolna się wyczerpywać.

W kulminacji Kaolinite dwukrotnie pozbawia Usagi kryształu serca (domyślając się, że jest Czarodziejką z Księżyca, lecz maskarada Wenus wprowadza ją w błąd), po czym postanawia się pozbyć siedmiu wojowniczek (nasza piątka, Uran i Neptun) oraz Tuxedo. Czarodziejki, dzięki współdziałaniu, pokonują wiedźmę. Te dwa odcinki zajmują się głównie analizą postaw i motywacji w walce Michiru, Haruki i Usagi.

Kolejna część liczy dziewięć odcinków [103–111]. Z ważniejszych wydarzeń: do akcji wkraczają wiedźmy (pierwsza — Eudial [ユージアル Eudial]), także przybywa nowa wojowniczka — Mała Czarodziejka z Księżyca [セーラーちびムーン Sailor Chibi-Moon] (Chibi-Usa). Postać ta na razie służy wprowadzeniu dodatkowych elementów humorystycznych (takich jak kłótnie z przyszłą matką, kłopoty w wykorzystaniu zaklęć itd.) i sporo odcinków zostaje poświęconych na jej przedstawienie. Mimo to wątki wyraźnie się klarują — po prostu widownia zapoznała się już wystarczająco z głównymi aktorami tego dramatu. Co prawda nadal historie posiadaczy kryształów serc są bardziej kolejnymi opowieściami o którejś z wojowniczek, ale pozostawia się więcej miejsca scharakteryzowanie ich samych. I tak — odcinek 103 poświęcony jest Rei, z niezłą rolą Mayi Tōno [遠野摩弥 Tōno Maya]; 104 to duet Usagi–Chibi-Usa i świetny Tamasaburō [玉三郎 Tamasaburō]; 105 to opowieść o Makoto, ze znakomitym mnichem Kakusui Yakushiji [薬師寺角錐 Yakushiji Kakusui]; 106 jest retrospekcją przeszłości Haruki i Michiru (dobra Elza Gray); 107 to znów duet Usagi–Chibi-Usa, z niezłą rolą małego Masanori Tsudzuki [都築正紀 Tsudzuki Masanori]. Nietypowy jest odcinek 108 nie koncentrujący się specjalnie na żadnej z dziewcząt ani Mamoru, za to z ciekawą postacią angielskiego filantropa Edwardsa. Odcinek 109 z kolei skupia się na Minako, dotąd nie pozbawionej kryształu czystego serca: znów tworzy świetny duet komiczny z Usagi.

W tej części serii nadal dominuje humor, sporo jest również ciekawych wątków psychologicznych. Bohaterzy negatywni także się rozwijają, scenarzyści obsadzając prof. Tomoe i Eudial w szeregu zabawnych scenek, pozwalają widzom na traktowanie ich z większym dystansem.

Kulminacja tego fragmentu serii następuje w odcinkach 110–111. Eudial dowiaduje się, że talizmany znajdują się w sercach Haruki i Michiru, i zwabia je w pułapkę (od poprzedniego epizodu zna tożsamości Czarodziejek z Neptuna, Urana, Wenus i Księżyca). Mimo przybycia Usagi z pomocą obie tracą swe kryształy, które przekształcają się w talizmany. Eudial zabiera Kosmiczny Miecz [スペース・ソード／宝剣のタリスマン Space Sword / Sacred Sword Talisman] i Zwierciadło Głębokich Wód [ディープ・アクア・ミラー／手鏡のタリスマン Deep Aqua Mirror / Sacred Hand-Mirror Talisman], po czym ucieka wojowniczkom, ale pojawiająca się znienacka Setsuna Meiō [冥王せつな Meiō Setsuna] (Czarodziejka z Plutona) pozbawia ją zdobyczy, następnie zwraca kryształy serc i dzięki trzeciemu talizmanowi, Granatowemu Klejnotowi [ガーネット・オーブ／宝珠のタリスマン Garnet Orb / Sacred Gem Talisman], który się znajdował na końcu Granatowego Berła [ガーネット・ロッド Garnet Rod], inicjuje pojawienie się Św. Graala. Mimo wysiłków wiedźmy, ów talizman wpada w ręce Czarodziejki z Księżyca. W trakcie tej tyrady Eudial ląduje na dnie przepaści (wyeliminowana przez kolejną wiedźmę, która uszkodziła hamulce jej samochodu).

W kolejnej grupie dziewięciu odcinków [112–120], celem Pogromców Śmierci jest zdobycie kryształu czystego serca (jakiegokolwiek), by zapewnić energię życiową Mesjaszowi Ciszy. Do akcji wkracza kolejna z wiedźm — Mimete [ミメット Mimete]. Z ważniejszych wydarzeń, poznajemy Hotaru Tomoe [土萠ほたる Tomoe Hotaru], która szybko się staje centralną postacią fabuły — odcinki poświęcone są głównie nawiązywaniu się przyjaźni jej i dziewcząt (zwłaszcza Chibi-Usy), przy ciągłej nieufności Haruki i Michiru. Wkrótce widz dowiaduje się, iż nie jest ona całkiem nieuzasadniona — w Hotaru rzeczywiście śpi Mesjasz Ciszy oraz, jak się później okazuje, jest również ostatnią brakującą wojowniczką — Czarodziejką z Saturna [セーラーサターン Sailor Saturn], posiadającą szczególnie wielką moc niszczenia. Gdy Uran, Neptun i Pluton dowiadują się, kim jest Hotaru, próbują ją unieszkodliwić, jednak Chibi-Usa broni jej za wszelką cenę i próbuje udowodnić niewinność swojej koleżanki. Wyjaśniony zostaje także wątek Outerek — najsilniejszych wojowniczek, broniących granic Układu Słonecznego przed inwazją z zewnątrz. Nowo przybyłej Czarodziejce z Plutona scenarzyści przeznaczają rolę łączniczki między Innerkami a Outerkami. Dzięki mocy Św. Graala Czarodziejka z Księżyca otrzymuje nową transformację z nowymi atakami.

Mimo że na pierwszej linii jest teraz bez wątpienia najzabawniejsza z wiedźm (Mimete), odcinki stają się odrobinę poważniejsze. Sporo cech komicznych zyskuje też Germatoid, dodatkowo widz poznaje jego sympatyczną drugą naturę (Sōichi Tomoe), a także zdarzenia, które uczyniły profesora bezwolnym wykonawcą rozkazów Faraona 90. Wracająca po długiej nieobecności Kaolinite (życie której przywrócił Tomoe), jak na razie ogranicza swą działalność do w miarę niewinnych prac w domu profesora i Akademii Bezkresu [無限学園 Infinity Academy] oraz psucia humoru Hotaru. Konieczność szybkiego rozwijania wątku Hotaru sprawia, że posiadaczom kryształów nadal poświęca się stosunkowo niewielką część fabuł epizodów. Finałem tego fragmentu serii jest śmierć Mimete w odcinku 120.

Celem ostatnich siedmiu odcinków [121–127] jest zamknięcie wątków i przygotowanie gruntu pod kolejną serię. Właściwie wszystkie akcje odbierania serc są „masówkami”, tak więc nie miejsca na specjalnie rozbudowane postacie drugoplanowe. Co prawda rolę tę w pewnym stopniu przejmują kolejne wiedźmy, ale i one nie mają dla siebie zbyt wiele miejsca. O koncentracji wątków chyba najsilniej świadczy fakt, iż w ciągu trzech epizodów giną cztery negatywne bohaterki (!). Odcinki są znacznie poważniejsze, w fabułach nacisk położony jest na dramatyzm zdarzeń i akcję, która szybko zmierza ku ostatecznej kulminacji. Najpierw w odcinku 123 Chibi-Usa zostaje porwana i pozbawiona kryształu czystego serca, który to pozwala na przebudzenie Mesjasza Ciszy, jak się okazało będącym nie Czarodziejką z Saturna, ale Mistrzyni 9 [ミストレス９ Mistress 9], tudzież rozpoczęcie przygotowań do końca świata. W 124 odcinku Innerki walczą z tysiącami dajmonów wylewająch się z dachu Akademii, po czym Czarodziejka z Księżyca zostaje wciągnięta do środka przez Mistrzynię 9, która pragnie pozbawić ją Św. Graala. Uran i Neptun, dzięki ofierze Plutona (która zatrzymała czas niedozwolonym zaklęciem) również dostają się do wnętrza i staczają zwycięski bój z Germatoidem (tym samym uwalniając prof. Tomoe od niego). W 125 odcinku Mistrzyni 9 wyłudza od Czarodziejki z Księżyca Św. Graal i wykorzystuje go dla otwarcia drogi dla Mistrza Faraona 90 [師・ファラオ９０ Master Pharaoh 90], potężną istotę, której przyjście będzie równoznaczne z końcem świata. Ten jednak w akcie podzięki ją atakuje. Wkrótce potem dzięki sile przyjaźni Chibi-Usy i Hotaru, wielkiemu sercu Usagi i łzom ojca następuje przebudzenie Saturna, która unicestwia Mistrzynię 9, oddaje kryształ serca Chibi-Usie, po czym wyrusza w decydujący bój z Faraonem 90 w Obszarze Omega. Dzięki mocom pozostałych wojowniczek Czarodziejka z Księżyca zmienia się w Mesjasza i może podążyć za nią. Razem niszczą Faraona 90. Obie wracają zdrowe i całe (choć Hotaru staje się niemowlęciem, którym się zaopiekują Outerki, a potem prof. Tomoe).

Odcinek 126 ma za zadanie całkowicie wyjaśnić pewne sprawy. Wątek Outerek zostaje ostatecznie zamknięty (aż do Starsów) — Czarodziejka z Księżyca przekonuje Urana i Neptuna, że jest godna być Nową Królową Serenity. Po złożeniu niemal hołdu lennego obie wojowniczki wyjeżdżają z Tokio. Pluton, która w jakiś sposób przeżyła użycie zakazanego zaklęcia, objawia się Chibi-Usie, po czym wraca do strzeżenia Wrót Czasu i Przestrzeni. Dziewczynka spotyka się także z niemowlęciem Hotaru i Sōichi Tomoe, cierpiącym na częściową amnezję. Z kolei odcinek 127 jest swoistą przygrywką do SS-ki. Chibi-Usa wyrusza w nim do Kryształowego Tokio. Będąc już jednak w drodze, zmienia zdanie, wraca do XX w., pomaga Wojowniczkom pokonać wyjątkowo silnego dajmona i uznaje za stosowne pozostać na dłużej, motywując to przekonaniem, że wojowniczki bez niej sobie nie poradzą.

Według ogólnej opinii jest to najsłodsza i najbardziej cukierkowa seria ze wszystkich. Nie znaczy to, że nie posiada ciekawych odcinków, mających podobny klimat do wcześniejszych serii. Jednak podczas tworzenia SS-ki, kierowano się zapewne innymi kryteriami niż przy poprzednich seriach. Otóż chyba nieco niespodziewanie dla autorów „Czarodziejka z Księżyca” stała się wielkim przebojem również za granicami Japonii. Tak więc oczywistym było uczynienie serii łatwiej strawną dla typowego odbiorcy seriali animowanych, choćby w takim USA. Widać to było zresztą już w S-ce, gdzie znacznie mniej było kropel potu oznaczających zmieszanie (bądź załamanie), padnięć postaci na plecy (totalne dobicie), serduszek w oczach (tłumaczyć nie trzeba) itd. Na pierwszy plan wysuwa się postać Chibi-Usy, z którą młodocianemu widzowi łatwiej się utożsamiać. Powracają także klasowi koledzy Chibi-Usy: Momoko Momohara [桃原桃子 Momohara Momoko] i Kyūsuke Sarashina [更科九助 Sarashina Kyūsuke] oraz familia Tsukino. Zrozumiałe, że nie zobaczymy Haruki, Michiru, Setsuny i Hotaru — trzy pierwsze jako osoby nieco starsze nie pasowałyby do koncepcji serii, a dotychczasowa najlepsza przyjaciółka Chibi-Usy nie mogłaby wiele zagrać będąc niemowlęciem. Walki z demonami są mniej zażarte niż dotychczas, co np. sprawiło, że recenzentka jednej z gazet, wypominając „Czarodziejce” „przemoc”, uzasadniła swe zarzuty… scenką paru uderzeń, zadanych przez dzierżącą drewniany miecz matczyną rękę, tylnej części ciała nieznośnej córki.

Co do postaci negatywnych, SS-ka jest serią o najwyższym „współczynniku przeżywalności” — wśród nich ginie tylko Zirconia, a pozostali albo przechodzą na stronę dobra (Trio i Kwartet), albo wycofują się do innego wymiaru (Nehellenia). (Dla porównania — w najbardziej dotychczas przodującej w owym względzie drugiej serii na dwunastu przeżyło siedmiu.)

Czwartą serię można z grubsza podzielić na trzy rozdziały:

1. Rozdział: Amazońskie Trio [jap. アマゾン・トリオ編 Amazon Torio hen; ang. Amazon Trio arc],
2. Rozdział: Kwartet Amazonek [jap. アマゾネス・カルテット編 Amazonesu Karutetto hen; ang. Amazones Quartetto arc],
3. Rozdział: Królowa Nehellenia (I) [jap. 女王ネヘレニア編（前） Joō Neherenia hen (zen); ang. Queen Nehellenia arc (I)].

W tej części w czasie zaćmienia Słońca do Tokio przybywa tajemniczy cyrk, zwany Cyrkiem Martwego Księżyca [デッドムーンサーカス Dead Moon Circus] i będący kryjówką nowych wrogów. Cyrkiem zarządza starucha Zirconia [ジルコニア Zirconia].

W odcinkach 128–149 przeciwnikiem wojowniczek jest Amazońskie Trio [アマゾン・トリオ Amazon Trio]: Tygrysie Oko [タイガーズ・アイ Tiger’s Eye], Jastrzębie Oko [ホークス・アイ Hawk’s Eye] i Rybie Oko [フィッシュ・アイ Fish Eye]. Wyszukują oni swe ofiary, przeglądając kolekcję zdjęć przy barze. Ofiary unieruchamiają zaklęciem, przytwierdzając do swego rodzaju deski-dybów, wyciągają na zewnątrz Zwierciadło Marzeń [夢の鏡 Dream Mirror] i zaglądają doń, poszukując w nim Pegaza [一角天馬〔ペガサス〕 Pegasus], którego schwytanie zapewni im możliwość zapanowania nad światem dzięki posiadanemu przezeń Złotemu Kryształowi [黄金〔ゴールデン〕水晶〔クリスタル〕 Golden Crystal]. W przypadku nieodnalezienia Pegaza, mają zniszczyć owo zwierciadło marzeń, lecz wówczas wkraczające do akcji Wojowniczki zapobiegają temu.

Pegaz nie może żyć w zwykłym świecie, gdyż jego naturalnym środowiskiem jest kraina marzeń i snów — Elizjon [エリュシオン Elision]. Dlatego uciekając przed Cyrkiem Martwego Księżyca schronił się w snach człowieka o czystych i pięknych marzeniach. Osobą tą okazała się właśnie Chibi-Usa.

Jako że już na samym początku serii w marzeniach Chibi-Usy zagościł Pegaz, w fabułach odcinków szczególny akcent położono na nawiązywanie się nici zaufania, powoli przeradzającej się w przyjaźń Chibi-Usy i pod postacią Pegaza skrywającego się Kapłana Heliosa [祭司エリオス Priest Helios]. W odcinku 133 natomiast pojawia się Diana [ダイアナ Diana], która wkrótce staje się nieodłączną towarzyszką Chibi-Usy. Jeśli jeszcze dodamy nową moc obu Czarodziejek z Księżyca (Chibi-Usa otrzymuje Kryształowy Karylion [クリスタルカリヨン Crystal Carillon], a Usagi — Księżycowy Kalejdoskop [カレイドムーンスコープ Kaleido-Moon Scope], dzięki którym mogą odpierać ataki wysłanników Cyrku Martwego Księżyca — lemurów [レムレス Lemures]), konieczność pobieżnego choćby przedstawienia wrogów oraz dalsze pogłębianie charakterystyk dziewcząt, nie dziwi, że w tej części serii większość ofiar to albo same Wojowniczki, albo osoby wcześniej już nam znane. Jeśli z kolei idzie o postacie drugoplanowe, to co prawda otrzymują nieco więcej czasu niż w S-ce (czemu zresztą sprzyja styl akcji Amazońskiego Tria — ofiarami znów są jednostki), ale nierzadko przedstawianie ich życiowych w sposób nadmiernie stereotypowy bądź mało wiarygodny (zwłaszcza dla starszego widza), sprawia, iż nie za dużo tu naprawdę ciekawych pomysłów. Humoru także jest jakby mniej niż zwykle.

Mimo iż Merkury, Mars, Jowisz i Wenus otrzymują od Pegaza nowe moce już w odcinku 143, scenarzyści wstrzymują się z obdarzeniem ich nowymi przemianami i atakami aż do następnej części serii (wyjątkiem jest Super Najpotężniejszy Grzmot, jednokrotnie użyty przez Czarodziejkę z Jowisza w odcinku 147). Nie dziwi to jednak, jeśli wziąć pod uwagę, że odcinki 144, 145, 147 i 148 służą zamknięciu wątku Amazońskiego Tria, a potem jest już kulminacja — brakuje po prostu miejsca.

W odcinku 146 całe Amazońskie Trio dowiaduje się, iż tak naprawdę nie są oni ludźmi, a jedynie zwierzętami mającymi ludzką postać dzięki zaklęciu. Dlatego też nie mają oni własnych marzeń ani snów. Domyśliwszy się, że Zirconia po wykonaniu zadania na powrót zamieni ich w zwierzęta, obracają się przeciwko niej.

Wspomniana kulminacja następuje w odcinku 149, Rybie Oko łapie Chibi-Usę i żąda w zamian od Zirconii możności snucia marzeń. Ta jednak rozkazuje Jastrzębiemu Oku pozbawić zwierciadła marzeń Usagi (sądząc, iż to ona jest panią Pegaza), a Tygrysiemu Oku pilnować Rybiego Oka. Ten jednak ucieka, a w ślad za nim wyrusza nieudolny strażnik. Po dotarciu na miejsce Amazońskie Trio jest zmuszone zmagać się z potężnym Lemurem, który ma ich uśmiercić. W ferworze walki demon niszczy zwierciadło marzeń Usagi, lecz dzięki poświęceniu Amazońskiego Tria zostaje ono odtworzone: Jastrzębie Oko ratuje Usagi przed Lemurem, lecz ten zdążył jeszcze rozbić jej zwierciadło marzeń, Tygrysie Oko za pomocą magicznej kuli przywraca Usagi jej marzenia, lecz użycie kuli oznacza zagładę Tria, gdyż zdejmuje tym samym z nich zaklęcie utrzymujące ich w ludzkich postaciach. Czarodziejka z Księżyca wraz z uwolnioną Małą Czarodziejką z Księżyca pokonuje Lemura. W momencie gdy na ziemi leżą już tylko trzy umierające zwierzęta, pojawia się Pegaz, który przywraca Amazońskiemu Triu ludzkie postacie, obdarza upragnionymi zwierciadłami marzeń i wysyła do Elizjonu.

W skład tej części serii wchodzi także odcinek specjalny (poza oficjalną numeracją), rozłożony na trzy części: pierwsza jest swoistą wycieczką w przeszłość Usagi; w drugiej dowiadujemy się, co się dzieje z Haruką i Michiru; ostatnia jest luźno powiązaną z fabułą serii opowieścią o pokonaniu przez Innerki pewnego wampira na usługach Cyrku.

Druga część serii to odcinki 150–160, w których nowym przeciwnikiem jest Kwartet Amazonek [アマゾネス・カルテット Amazones Quartetto]: Cere-Cere [セレセレ Cere-Cere], Wes-Wes [ベスベス Ves-Ves], Palla-Palla [パラパラ Palla-Palla], Jun-Jun [ジュンジュン Jun-Jun], jak jego poprzednicy, szukający Pegaza. Nehellenia, która w końcu raczyła pojawić się osobiście, instruuje Zirconię, iż zwierciadło pani Pegaza lśni złotym blaskiem. Następuje więc pewna zmiana techniki — zwierciadła marzeń Amazonki wystrzeliwują z pomocą swych magicznych kul. Oczywiście zwierciadła marzeń, nie wykazujące obecności Pegaza, należy niszczyć z tych samych powodów, co poprzednio (dzięki wojowniczkom wszak nigdy się nie udaje).

Już na początku plan zostaje nadgoniony — w epizodach 151, 152 i 154 Czarodziejki z Merkurego, Marsa, Jowisza i Wenus wreszcie prezentują swe nowe czary. Równocześnie przedstawiana jest Nehellenia i członkinie kwartetu. Szczególny nacisk położono na coraz wyraźniej zarysowujące się uczucie Heliosa i Chibi-Usy (który wreszcie zdradza prawdziwą tożsamość i postać). Ogólnie rzecz biorąc, na jedenaście akcji, trzy to „masówki” (tzn. zwierciadła zostają wyciągnięte wielu osobom naraz), trzy odcinki są poświęcone nowym przemianom i atakom Wojowniczek (czyli w gruncie rzeczy im samym), w dwóch ofiarami są znani nam Momoko i Kyūsuke — pozostają więc trzy epizody, z których jeden jest poświęcony Chibi-Usie w stopniu tak dużym, że posiadacza zwierciadła widzimy tylko w finale (i właściwie nic o nim nie wiemy). O dziwo, mimo tak bogatego programu, można w tej części serii znaleźć parę ciekawych postaci drugoplanowych. Niestety, nadal część fabuł jest stereotypowa, przedstawiane nam dylematy postaci nie w pełni przekonują, warstwa psychologiczna czasem wydaje się być nieco zaniedbywana. Humoru także nie ma za wiele i na ogół nie osiąga tak wysokiego poziomu jak w seriach poprzednich.