Film kinowy: Czarodziejka z Księżyca SuperS劇場版　美少女戦士セーラームーンＳｕｐｅｒＳ

Jest to trzeci i ostatni z trójki filmów pełnometrażowych „Czarodziejki z Księżyca”. Nosi w nazwie wyraz SuperS tak jak czwarta seria anime, bowiem został wydany w okresie jej emisji, jednakże nie jest fabularnie z tą serią powiązany. Same wydarzenia filmowe w ogólnej chronologii anime ładnie się dałyby się umieścić między seriami czwartą a piątą, gdyby nie jeden mały szczegół, o którym na samym końcu. Warto również zaznaczyć, iż w wersji północnoamerykańskiej niniejsza kinówka nosi skróconą nazwę: „Black Dream Hole” [pol. „Czarna Dziura Snów”; jap. 『ブラック・ドリーム・ホール』 „Burakku Dorīmu Hōru”], z kolei oryginalne nazewnictwo zachowuje schemat tytułów odcinków anime. Jest to kolejny film, który nie został wykonany na podstawie mangi, lecz tym razem szkice postaci w nim występujących można odnaleźć w specjalnym artbooku Naoko-sensei pt. „Kolekcja materiałów”.

Film w pełni zasługuje na przyrostek SuperS, de facto główną bohaterką czyniąc Chibi-Usę. W związku z tym odznacza się szczególną koncentracją słodyczy, również w znaczeniu dosłownym, a fabuła jego prędzej przypomina baśń dla dzieci. Nie powinno to jednak nikogo dziwić, bowiem pewne jej elementy są zaczerpnięte z niemieckiej opowieści folklorystycznej pt. „Flecista z Hameln” [niem. „Der Rattenfänger von Hameln”] spisanej przez braci Grimm.

Akcja rozpoczyna się nie, jak by się można było spodziewać, w Tokio, lecz w jakimś starym niemieckim miasteczku, być może właśnie w rzeczonym Hameln. Gdy zegar wybija trzecią godzinę, ciszę nocną zaczyna zakłócać rozlegająca się po całej okolicy melodia grającego fletu, usłyszawszy którą, dzieci pogrążone w transie opuszczają swoje domostwa i udają się w niewiadomym kierunku. Wkrótce poznajemy winowajcę zamieszania — grającego na flecie młodego ciemnowłosego chłopca, który przypomina trochę baśniowego elfa [czy raczej wróżkę, ale ponieważ w języku polskim raczej nie znajdziemy terminu na określenie wróżki płci męskiej, w poniższym tekście będzie stosowany wyraz zastępczy — „elf”]. To właśnie za nim podążają wszystkie dzieci, śpiewem wtórując melodii fletu. Słowem dygresji, sam utwór nosi nazwę 『三時の妖精』 „Sanji no Yōsei”, czyli właśnie „Wróżka godziny trzeciej”. Rychło ukazuje się nam środek transportu, który ma zabrać dzieci do wciąż jeszcze niewiadomego celu podróży, — latający statek w kształcie czegoś na miarę przerośniętych słodyczy. A zza cienia wszystkiemu się przygląda drugi, jasnowłosy elf…

Dalej następuje czołówka filmu, w której pojawiają się wesołe scenki z dzieciństwa Usagi oraz Innerek, po czym akcję kontynuujemy w mieszkaniu Makoto, gdzie dziewczęta postanowiły umilić sobie czas pieczeniem ciasteczek. Usagi i Chibi-Usa nie omieszkują zorganizować kolejnej kłótni, jednak Makoto je ucisza i przy okazji, jako doświadczony kucharz, daje cenne wskazówki swoim przyjaciółkom. Minako jak zwykle popisuje się znajomością przysłów (a raczej tworzeniem nowych), z kolei Ami opowiada o własnym dzieciństwie i nielicznych, acz drogocennych chwilach spędzonych z matką. W tym momencie zegar (który, jak zapewne bardziej spostrzegawczy widz zdążył spostrzec, jest podejrzanie identyczny z tym z prologu) wybija trzecią godzinę, co Makoto określa jako „Wróżkę godziny trzeciej”. Wszyscy zdają się być zainteresowani etymologią tego nazewnictwa i dziewczyna opowiada o swojej matce i jej przepysznych wypiekach, które zawsze robiła była o trzeciej godzinie, tłumacząc wtedy jeszcze małemu dziecku, iż tak podobno wszystkim mamom nakazuje owa wróżka. Dziewczęta się zachwycają wspaniałym smakiem matczynych dzieł kulinarnych, ino Chibi-Usa z zazdrością stwierdza, iż jej własna matka okazuje się kompletnym beztalenciem w dziedzinie przygotowania posiłków. [Zresztą, gdzie by tam miała czas na to, przecież monarsze osoby i tak mają mnóstwo spraw na głowie.] Diana zaś nieco nadinterpretuje zachwyt dziewcząt wypiekami i uważa je za bezpośredniego sprawcę radosnych chwil, choć tak naprawdę mogą być li tylko środkiem do osiągnięcia tychże. Tymczasem ciastka Usagi i Chibi-Usy wreszcie się upiekły. Te autorstwa Usagi zaiste wyglądają ślicznie, acz nie grzeszą smakiem i ogólnie nie nadają się do jedzenia. Chibi-Usa z kolei przedłożyła smak nad estetykę, co nawet sama Makoto oceniła pozytywnie. Zrozpaczona Usagi stwierdza, że Mamoru na pewno pozytywnie oceni jej arcydzieła, całą resztę wprawiając w konsternację (tudzież zapewne w obliczu nieciekawej perspektywy odwiedzin chłopaka w szpitalu z powodu ciężkiego zatrucia).

Tak czy siak, to właśnie Chibi-Usa (na szczęście) wyrusza podzielić się z Mamoru swoim piekarskim sukcesem. Po drodze jednak przy witrynie sklepu ze słodyczami dostrzega elfa o skrzydłach mieniących się wszystkimi barwami tęczy. Wizja skrzydlatego elfa co prawda znika, ale dziewczynka i tak postanawia zagadać (czyt. poderwać) nadal stojącego tam chłopaka. Znajomość zaczyna jednak w co najmniej dziwny sposób, krążąc wokół niego i się gapiąc, zupełnie jakby był jakimś dziwolągiem. (Widocznie próbowała szukać tych skrzydeł.) Z kolei towarzyszącej Chibi-Usie Dianie chłopak się spodobał od razu. Wkrótce między nim a dziewczynką nawiązuje się przyjazna rozmowa. Tajemniczy chłopiec nawet pokazuje jej zdolność do wprawiania w ruch słodyczy podczas grania na flecie tudzież przedstawia się imieniem Kolibrzy Elf Perle [ハチドリの妖精ペルル Hummingbird Fairy Perle].

Akcja przenosi się do mieszkania Mamoru, gdzie ten spędza wolny czas słuchając muzyki i czytając książkę, aż tu raptem u progu pojawia się… Śmierć, tj. Usagi ze swoimi wypiekami. Po wejściu od razu wszczyna scenkę zazdrości, rozglądając się po każdym centymetrze pokoju w poszukiwaniach „tego paskudnego smarkacza” i nawet zaczyna szantażować chłopaka stawiając mu ultimatum: albo ona, albo Chibi-Usa. Okazuje się to wrednym podstępem, aby zachęcić Mamoru do zjedzenia trucizny…, tzn. „najlepszych na świecie” ciastek autorstwa Usagi. Nieświadom grożącego niebezpieczeństwa chłopak udaje się do kuchni po kawę, a w radiu słychać najnowsze wiadomości o masowych uprowadzeniach dzieci na całym świecie. Tymczasem Chibi-Usa rezygnuje z wizyty u Mamoru i wręcza swoje ciastka nowo poznanemu przyjacielowi, przy okazji mówiąc, by nie oceniał książki po okładce, lecz ten wydaje się nawet bez tych wyjaśnień zachwycon prezentem.

Nastaje noc, czyli kolejna okazja do porwania Bogu ducha winnych dzieci. Tym razem padło na Tokio. Złowrogiej melodii ulega również Chibi-Usa, która w piżamie wychodzi z domu. Zauważywszy to, Diana postanawia obudzić Usagi, przerywając jej jakże słodki sen o Mamoru. Do śledztwa dołączają Innerki oraz Luna i Artemis, którzy takoż zauważyli dziwne zachowanie dzieci. [Ciekawe, dlaczego nikt inny tego nie dostrzegł? Być może ta melodia w jakiś sposób usypia ludzi dorosłych?] Rei wyczuwa ledwo słyszalne dźwięki fletu, a z analizy Ami wynika, iż podczas grania tej muzyki wydobywa się energia o niezidentyfikowanym pochodzeniu. Wszyscy postanawiają podążyć tropem melodii i rychło ich oczom ukazuje się tenże latający statek, który służył był do porwania poprzedniej grupy dzieci. Dziewczęta postanawiają zapobiec kolejnemu przestępstwu i usiłują zatrzymać dziatwę, Usagi z kotami zaś zajmuje się Chibi-Usą — kilka klapsów po tyłku okazuje się być skuteczną metodą uwolnienia z transu. Cały hałas nie umyka uwadze ciemnowłosemu elfowi, który zatrzymuje melodię, pogrążając swoje ofiary w śpiączce, tudzież przystępuje do pozbycia się natrętów, przeszkadzających perfekcyjnemu wypełnieniu misji. W tym celu rzuca w powietrze garść błękitnych cukierków (o nazwie Papillote [パピヨット／パピョット Papillote]), po czym na flecie gra pewną sekwencję nut, przemieniającą owe słodycze w demony, które nazywa Cukierkowymi Dzieciątkami [ボンボンベピーズ Bonbon Babies]. Te posłusznie wykonują rozkaz elfa, atakując dziewczęta, a raczej się zabawiając ich kosztem. Dodatkowo potrafią niczym guma odbijać się od każdej powierzchni i zadawać ciosy z niezwykłą siłą, z czym nawet Makoto sobie niezbyt radzi. Roztropnym posunięciem wydaje się zamiana w wojowniczki w mundurkach, gdyż magię może pokonać tylko potężniejsza magia. [Możemy przy okazji obserwować ciekawe rozwiązanie animatorów — cztery transformacje Innerek na jednym ekranie jednocześnie.] Potraktowane atakami Cukierkowe Dzieciątka jedno po drugim powracają do swojej pierwotnej postaci. [Nota bene, Czarodziejka z Księżyca używa ataku diademem, który jest w miarę rzadkim widowiskiem w późniejszych seriach anime.] Wróg ucieka się więc do innej strategii, za pomocą fletu pogrążając wojowniczki w złudzeniu (także przesiąkniętym słodyczą — bowiem przedstawiany jest w nim domek z cukierków jak ten z bajki o Jasiu i Małgosi, z kolei same ofiary cofają się w wieku). Róża, rzucona przez Tuxedo, zakłóca jednak elfowi grę na instrumencie muzycznym, tym samym przerywając hipnozę (oraz ratując zęby Usagi przed zniszczeniem). Niestety Tuxedo ponosi porażkę w bezpośrednim starciu z elfem, który m.in. ponownie uciekł się do pomocy cukierkowych kreatur.

Dalszą walkę zatrzymuje Perle, próbując wyjaśnić, jak się okazuje, swojemu bratu bezzasadność ślepej przemocy. Nie jest mu dane dokończyć, bowiem nagle pojawia się projekcja tajemniczej kobiety, będącej przełożoną elfa. Widocznie zauważywszy opóźnienie, postanawia osobiście się przekonać o przyczynie takiego ociągania się ze strony podwładnego. Widz przy okazji dowiaduje się o imionach dwójki wrogów — Kolibrzy Elf Poupelin [ハチドリの妖精ププラン Hummingbird Fairy Poupelin] oraz Królowa Czarnych Piorunów Badiane [黒雷の女王バディアーヌ Queen of Black Thunders Badiane]. Zostaje wyjawione, iż Perle także jest podopiecznym Badiane, jednak od pewnego czasu zaczął był się zastanawiać nad prawdziwym celem nie kończących się uprowadzeń dzieci. Popelin mu tłumaczy to jej pragnieniem stworzenia idealnego świata dla maluczkich, lecz Perle już nie wierzy zamiarom królowej. Kobieta upatruje się w Chibi-Usie przyczyny niesubordynacji elfa i wyraźnie nakazuje Poupelinowi porwanie jej włącznie z resztą dzieci tudzież wspomaga go, napełniając Cukierkowe Dzieciątka ciemną energią. Projekcja Badiane znika, a wojowniczki tracą przewagę, bowiem ich ataki spływają po demonach jak po kaczce, Perle zaś utracił wcześniejszą kontrolę nad nimi. I tak już poturbowany Tuxedo w ostatniej chwili ratuje Małą Czarodziejkę z Księżyca przed udarem stworka, lecz w zamian za to te przerośnięte cukierki traktują go jak zabawkę, zadając mu jeszcze więcej obrażeń. Znudzony walką, Poupelin rozkazuje stworkom porwać wszystkie dzieci, które nie zdążyły się okazać na okręcie, włącznie z Chibi-Usą, po czym odlatuje w siną dal, pozostawiwszy bezradne wojowniczki. Nie pozostaje im więc nic innego, jak zażądać pewnych wyjaśnień od Perle.

Wkrótce oczom Chibi-Usy ukazuje się cel podróży porywacza. Unosząca się w niebiosach przedziwna forteca o nazwie Marcepanowy Zamek [マジパンヌ･キャッスル Marzipannu Castle] w postaci kilku koncentrycznych kręgów, która jest ukryta od oczu zwykłych i tylko melodia elfiego fletu może ją zmaterializować. Dołączają również jeszcze dwa statki, którymi kieruje dwójka elfów przypominających drzewka owocowe. Po wylądowaniu pojazdów, rozbawione dzieci wybiegają zeń i udają się do pobliskiej komnaty. Mała Czarodziejka z Księżyca z wyraźną niechęcią również idzie w tym kierunku, aż dostrzega niesamowicie ogromną ilość szklanych trumien, w których śpią dzieci. Wnet porywa ją czarna błyskawica i mrocznymi korytarzami zamku doprowadza do sali tronowej Badiane. Gigantyczna władczyni szybko zauważa w dziewczynce obecność szczególnej energii i wyjawia swoje złowrogie intencje — pragnie, by żywiona marzeniami dzieci Czarna Dziura Snów [ブラック・ドリーム・ホール Black Dream Hole] pochłonęła całą planetę, zamykając każdego mieszkańca ziemi w szklanej trumnie. Chibi-Usa jednak przypomina jej o istnieniu Czarodziejki z Księżyca, która niewątpliwie zdoła pokrzyżować plany królowej.

Tymczasem dziewczęta i koty zajmują się rannym Mamoru, który wreszcie odzyskuje przytomność. Choć w wyniku obrażeń ciężko mu rozmawiać, martwi się o swoją przyszłą córkę i pyta, czy wszystko u niej porządku. Usagi kłamie, iż nie grozi jej żadne bezpieczeństwo, nie chcąc go dodatkowo martwić oraz nadwerężać jego kondycji ciała. Dziewczęta postanawiają wyruszyć po Chibi-Usę, lecąc na okręcie Perle, który jednocześnie opowiada im o Badiane oraz jej celach względem Ziemi. Przy okazji Czarodziejka z Księżyca dostrzega u elfa sakiewkę z ciasteczkami, którą wcześniej dostał był od Chibi-Usy. Ten zgrabnie unika tematu, stwierdzając, iż statek wkrótce się wzbije ponad chmury. Czarodziejka z Marsa wnet wyczuwa skupisko negatywnych myśli, jakim jest Marcepanowy Zamek. Gdy już się zbliżają do fortecy, na nich oczekuje zawczasu przygotowany komitet powitalny w postaci trzech pozostałych elfów, którzy strzałem z armaty niszczą żagle okrętu, w wyniku czego ten traci zdolność do utrzymania się w powietrzu. Elfy traktują pojazd drugim strzałem, lecz kula go nie dosięga dzięki szybkiej reakcji Czarodziejki z Merkurego. Mimo wysiłku wroga, awaryjne lądowanie pojazdu się udaje. Po krótkiej kłótni między wojowniczkami i Perle a Poupelinem i dwójką jego towarzyszy, Kukułczym Elfem Banane’em [カッコウの妖精バナーヌ Cuckoo Fairy Banane] i Kukułczym Elfem Orangeat’em [カッコウの妖精オランジャ Cuckoo Fairy Orangeat], rozpoczyna się kolejna bitwa. Czarodziejki ponownie są zaatakowane przez Cukierkowe Dzieciątka, tym razem także koloru malinowego i pomarańczowego, lecz ze względu na specyfikę pola bitwy, żywotność kreatur dodatkowo wzmacnia ciemna energia Badiane. Na pomoc przybywa jednak zupełnie niespodziewany sojusznik w osobie trzech Outerek. Podobno wyczuły obecność negatywnych mocy i dzięki talizmanowi Michiru zlokalizowały ich źródło. [Nie wyjawiają jednak, w jaki sposób w ogóle się tu dostały ani też tego, dlaczego Pluton wróciła na Ziemię.] Neptun ponadto używa rzeczonego zwierciadła na trójce elfów, odnajdując ich najsłabszy punkt — magiczne flety, a Mars i Uran niszczą owe przedmioty, w wyniku czego elfy zamieniają się w ptaki (dokładnie w dwie kukułki i jednego kolibra, jakby ktoś się nie domyślił). Przed transformacją w ptaka Poupelin zdradza zamiary Badiane — chęć stworzenia świata, w którym wszyscy pozostaną dziećmi na wieki. Neptun uważa jednak zgoła inaczej — podobno są o wiele ciekawsze rzeczy, jakie człowiek może robić będąc dorosłym, czym wywołuje rumieńce na twarzy Urana.

Perle jest zasmucony losem brata, lecz zdaje sobie sprawę, iż nie czas się tym teraz zamartwiać i postanawia sprawdzić kondycję statku, który, jak się okazuje, jest jeszcze całkiem sprawny. Zaokrętowawszy się, elf i dziewiątka wojowniczek wyruszają w głąb fortecy, aż w końcu docierają do centralnej sali. Tam się okazują być wcale nieproszonymi gośćmi, gdyż Badiane poraża statek czarnymi błyskawicami. Czarodziejki na własne oczy przekonują się o istnieniu trumien, w których śpią dzieci, a między królową a Perle wybucha dyskusja o wizję przyszłości świata. Zdaniem Badiane umysł elfa „zanieczyściła” owa dziewczynka, której ogromną energię snów przyuważyła była królowa. Materializuje w dłoni Chibi-Usę, po czym ujawnia wszystkim obecnym prawdziwą formę Czarnej Dziury Snów. Dziura, będąca ogromną kulą zagęszczonej czarnej energii, wnet wysysa energię Chibi-Usy, której nawet w końcu brakuje sił na utrzymanie formy wojowniczki. Usagi, Rei i Perle śpieszą na pomoc, jednak szybko na własnej skórze doznają działanie tajemniczej bariery wokół, zauważonej także przez komputer Ami. Jednakże Czarodziejka z Księżyca i mały elf nie mają zamiaru się poddać tak łatwo oraz wsiadają na statek, którym próbują przebić barierę Badiane, lecz jedynie irytują ją tym do tego stopnia, iż ta niszczy okręt tudzież razi prądem wojowniczki, które postanowiły były pomóc dwójce. Z okrętu ocalał jedynie galion, na którym się unosząc, Usagi i Perle ruszają w pogoń za królową, zmierzającą w kierunku Czarnej Dziury. Po drodze próbują ją powstrzymać, lecz bezskutecznie — Badiane łączy się, jak się okazuje, ze swoją drugą częścią siebie. Rozrastająca się energia Czarnej Dziury wypełnia cały Marcepanowy Zamek tudzież odwraca przemianę czarodziejek.

Czarodziejka z Księżyca decyduje się na podjęcie ostatecznego ruchu — zjada ciastko Chibi-Usy i, mimo sprzeciwu Perle, wkracza w objęcia ciągle powiększającej się czarnej kuli. Wewnątrz udaje się jej po jakimś czasie odnaleźć swoją córkę, lecz złowroga królowa umieszcza ją we śnie. Usagi „przebudza się” w pokoju Mamoru. Na początku nic nie wskazuje, by to była iluzja, lecz gdy zapytany o jedyną i najważniejszą osobę, Mamoru odpowiada, iż jest nią tylko i wyłącznie Usagi, zupełnie ignorując Chibi-Usę, ta wnet się orientuje, że jest zbyt piękny, aby był prawdziwy, i, przywołując moc Srebrnego Kryształu, przerywa śpiączkę w szklanej trumnie. Rozwścieczona Badiane zsyła na nią swoje czarne pioruny i każe porzucić Chibi-Usę. Proponuje nawet powrót do trumny, twierdząc, iż to jedyny sposób uniknięcia cierpienia i bólu przez człowieka. Przypomniawszy pełne optymizmu słowa przyjaciółek, Czarodziejka zbiera się na odwagę, Srebrny Kryształ zaś rozświetla całą Czarną Dziurę tudzież cofa efekt detransformacji reszty wojowniczek, zaś elfowi dodaje skrzydeł.

Badiane po raz ostatni żąda oddać Chibi-Usę, lecz usłyszawszy przeczącą odpowiedź, łączy się z gorącym jądrem Dziury i zsyła na Czarodziejkę z Księżyca fale rozżarzonej plazmy. Usagi błaga więc swoje przyjaciółki o użyczenie mocy. [Gdyby w akcji brała również udział Czarodziejka z Saturna, prawdopodobnie doświadczylibyśmy przemiany Usagi w Wieczną Czarodziejkę.] Zadane przez Badiane obrażenia się goją, wokół Usagi tworzy się bariera ochronna, a oba Srebrne Kryształy wpadają w rezonans, dzięki czemu powraca przemiana i przytomność Chibi-Usy. Obie wojowniczki, trzymając się za ręce, przywołują Księżycowe Kalejdoskopy, po czym zanurzają się w głębię jądra. Podwójna Wspaniała Medytacja Księżyca na wskroś przeszywa jądro, powodując jego destabilizację, sukcesywny kolaps Czarnej Dziury, śmierć Badiane, rozpad Marcepanowego Zamku oraz uwolnienie wszystkich dzieci z trumien. Tymczasem moc, podtrzymująca lewitację Usagi i Chibi-Usy, się rozprasza i na obie zaczyna oddziaływać siła grawitacji ze wszelkimi konsekwencjami, lecz, wzruszony do łez zwycięstwem wojowniczek, Perle szybko ratuje dwójkę przed upadkiem.

Wszyscy świętują swój sukces nad brzegiem oceanu, rozkoszując się wschodem słońca i nadzieją, jaką ze sobą przynosi nowy dzień. Perle w ramach pożegnania wręcza swojej bliskiej przyjaciółce swój magiczny flet, w zamian dostając od niej czuły pocałunek. Oboje przez chwilę czasu patrzą się na siebie nawzajem, po czym Perle odlatuje gdzieś hen daleko za horyzont. Wszystkiemu radośnie się przyglądają wojowniczki.

P.S. Dla tych, którzy naprawdę chcą spróbować umieścić kinówkę w kontinuum czasowym anime, po raz kolejny przypominam, iż wydarzenia filmowe da się z łatwością umieścić między seriami SuperS i Stars, lecz jest jeden mały szkopuł — obecność Setsuny. Jak wiemy, ukazuje się ona w pierwszym odcinku Starsów Haruce i Michiru, które wyraźnie nie kryją swojego zdziwienia na jej widok. Nie da się także umieścić filmu po tym wydarzeniu, bowiem na to nie pozwalają pewne wydarzenia, które zaszły w odcinku — Outerki wkrótce potem zmieniają się w super czarodziejki, a Mamoru pada ofiarą uroku Nehellenii.