Usagi Tsukino / Czarodziejka z Księżyca

Przemiany

Manga i nowe anime

• Przód okładki [str. 1–2]. Dubluje przednią stronę obwoluty.
• Strona tytułowa [str. 3]. Zawiera tytuł książki, dwa obrazki: duży, przedstawiający Czarodziejkę z Księżyca z bliska, oraz mały, przedstawiający Czarodziejkę z Księżyca wraz Luną, tudzież przedsłowie: „Ukarzę cię w imieniu Księżyca ♡ Jestem Czarodziejką z Księżyca, Wojowniczką o Miłość i Sprawiedliwość, i walczę z Królestwem Ciemności kontrolującym demony i polującym na Widmowy Srebrny Kryształ! Odkryję wam wszystkie tajemnice wystrzałowych i eleganckich Wojowniczek w mundurkach!”
• „Pięć Wojowniczek w mundurkach w komplecie” [jap. 『せいぞろい５人のセーラー戦士』 “Sei-zoroi 5-nin no Sērā Senshi”. Ma za zadanie zapodać krótkie charakterystyki głównych postaci, opis wyglądu ich strojów tudzież opis mocy i ataków. Składa się z następujących podrozdziałów:
  • Wstęp [str. 4–5]. Dwustronicowy obrazek przedstawiający grupę pięciu Wojowniczek i dwu kotów oraz Maskę Tuxedo w odległości na tle nocnego miasta. Każda postać ma podpisane jej własne imię w celu łatwej identyfikacji. Jest to pewnego rodzaju wstęp do niniejszego rozdziału.
  • Opis Czarodziejki z Księżyca [str. 6–9]. Dodatkowo zawiera krótki akapit na temat Luny.
  • Opis Czarodziejki z Merkurego [str. 10–11].
  • Opis Czarodziejki z Marsa [str. 12–13].
  • Opis Czarodziejki z Jowisza [str. 14 i pierwsza połowa str. 15].
  • Opis Czarodziejki z Wenus [druga połowa str. 15]. Mała ilość wydzielonego miejsca dla tej postaci wiąże się z tym, iż widz anime zapoznaje się z nią dopiero bliżej końca serii pierwszej, który nie wchodzi do niniejszego tomiku. O Artemisie nie wspomina się ni słowem.
  • Opis Maski Tuxedo [str. 16–17].
• „Tajemnice przemian Wojowniczek w mundurkach” [jap. 『セーラー戦士メイクアップのひみつ』 “Sērā Senshi meiku-appu no himitsu”] [str. 18–21]. Czterostronicowy rozdział zaznajamiający czytelnika z przemianami Wojowniczek. Tutaj zamieszczone są też kadry z przemiany każdej dziewczyny z wyjątkiem Czarodziejki z Wenus.
• „Wojowniczki w mundurkach bez makijażu” [jap. 『セーラー戦士たちのすがお』 “Sērā Senshi-tachi no sugao”] [str. 22–29]. Rozdział o tożsamościach cywilnych piątki głównych postaci. Tutaj także dla Makoto i Minako zarezerwowano mniej miejsca niż pozostałym postaciom.
• „Album najbliższych przyjaciółek Usagi” [jap. 『うさぎちゃんのなかよしアルバム』 “Usagi-chan no nakayoshi arubamu”] [str. 30–31]. Skupia się na przyjaźni między dziewczynami. Ma postać albumu zawierającego sześć oprawionych w ramkę zdjęć w postaci kadrów z odcinków, które przedstawiają Usagi z przyjaciółkami w różnych sytuacjach. Każde takie zdjęcie zawiera opis umieszczony obok.
• „Pokaz mody Czarodziejki z Księżyca” [jap. 『セーラームーンファッションショー』 “Sērā Mūn fasshon shō”] [str. 32–35]. Pierwsza część zawiera opis kilku przemian, których Usagi dokonała przy pomocy swego Pióra Maskujacego: lekarki, wokalistki rockowej, panny z dobrego domu oraz pani młodej w sukni ślubnej. Drugą część natomiast poświęcono codziennym strojom Usagi i jej trzech przyjaciółek. Dla Minako, z wiadomych powodów, nie udziela się żadnej uwagi.
• „Historia przemiany w Wojowniczki o Miłość i Sprawiedliwość” [jap. 『愛と正義のメイクアップストリー』 “Ai to Seigi no meiku-appu sutorī”] [str. 36–45]. Krótkie streszczenie najważniejszych wydarzeń większej części serii pierwszej. Wspomina się nieco o narodzinach Czarodziejki z Księżyca, jej doświadczeniach w pierwszych walkach, chłopakach, w których się podkochuje: Motokim i Masce Tuxedo, następnie o pojawieniu się pozostałych Czarodziejek, codziennym życiu dziewcząt, balu maskowym, intrygach Czterech Generałów Królestwa Ciemności, polowaniu na Tęczowe Kryształy itd. Nie zapomniano także o relacji między Naru i Nephrite tudzież o tragicznej śmierci tego ostatniego.
• „Tajemnicze przedmioty Wojowniczek w mundurkach” [jap. 『セーラー戦士のひみつアイテム』 “Sērā Senshi no himitsu aitemu”] [str. 46–49]. Swego rodzaju przegląd wszystkich magicznych i niekoniecznie magicznych przedmiotów, z których korzystają dziewczęta: Broszka Przemiany, Księżycowa Pałeczka, Pióro Maskujące, Pióra Przemiany Innerek, Komunikatory, różane kolczyki Makoto, Superkomputer i Gogle Merkurego.
• „Połączymy moce i cię ukarzemy!” [jap. 『力をあわせておしおきよ！』 “Chikara wo awasete o-shioki yo!”] [str. 50–51]. Przepiękny obrazek przedstawiający potrójny łączony atak Czarodziejek z Księżyca, Merkurego i Marsa o nazwie: Strumień Gwiezdnego Pyłu.
• „Kim jest Królestwo Ciemności, wróg Wojowniczek w mundurkach?” [jap. 『セーラー戦士のてき　ダークキングダムとは？』 “Sērā Senshi no teki Dāku Kingudamu to wa?”] [str. 52–55]. Królestwo Ciemności również nie pozostało pominięte. Na początku można przeczytać o Królowej Beryl, ogólnie o podwładnych jej Czterech Generałach oraz demonach. Dalsze dwie strony w całości przeznaczone są dla informacji na temat każdego z Czterech Generałów: opis ich strojów, obrane przez każdego z nich taktyki działania, o cywilnej tożsamości Nephrite, Masato Sanjōinie, oraz o miłości między Kunzite i Zoisite.
• „Wielki atlas demonów Królestwa Ciemności” [jap. 『ダークキングダム妖魔大図鑑』 “Dāku Kingudamu Yōma daizukan”] [str. 56–63]. Stąd można się dowiedzieć o najważniejszych cechach charakterystycznych poszczególnego demona. Do tekstów o każdym demonie dołączono obrazek z jego podobizną od stóp do głów. Potwory także zostały tutaj podzielone na trzy duże grupy: demony podwładne Jadeite, demony podwładne Nephrite oraz demony podwładne Zoisite, a także Siedem Wielkich Demonów zapieczętowanych w Tęczowych Kryształach. Nie wspomina się o demonach podwładnych Kunzite, ponieważ nie pojawiają się one w pierwszej połowie serii pierwszej.
• „Rodzina i przyjaciele Usagi” [jap. 『うさぎちゃんの家族とお友だち』 “Usagi-chan no kazoku to o-tomodachi”] [str. 64–65]. Przegląd bohaterów drugoplanowych, w tym przypadku rodziny Usagi, jej przyjaciół czy znajomych: Ikuko, Kenji, Shingo, Naru, Gurio, pani Haruna, Yumiko i Kuri, Motoki. Załapały się tutaj postaci od czasu do czasu ukazujące się w odcinkach, natomiast postaci epizodyczne zostały pominięte.
• „Daj z siebie wszystko, Czarodziejko z Księżyca!” [jap. 『がんばれ！セーラームーン』 “Ganbare! Sērā Mūn”] [str. 66]. Ostatnia strona będąca swego rodzaju przesłaniem dla Usagi, aby się bardziej przyłożyła do walki z wciąż rosnącym w sile Królestwem Ciemności. Zawiera kilka obrazków przedstawiających Czarodziejkę z Księżyca w poważnych i śmiesznych pozach, a także komentarz rozpłakanej Luny martwiącej się o swą podopieczną. Na samym dole strony zaś umieszczona jest metryka wydawnicza.
• Tył okładki [str. 67–68]. Dubluje tylną stronę obwoluty.

Recent Posts / View All Posts

Afrodyta [gr. Ἀφροδίτη Aphrodítē] była boginią miłości zmysłowej, piękności i powabu. Starożytni jej imię wywodzili od wyrazu ἀφρός aphrós, oznaczającego pianę morską. Wedle Hezjoda Afrodyta zrodziła się z piany morskiej, utworzonej przez narządy płciowe Uranosa po ich wrzuceniu do morza przez jego syna Kronosa, u brzegów Cypru, który stał się główną siedzibą kultu bogini. Stąd też pochodzą przydomki Afrodyty: Afrogeneja [gr. Ἀφρογένεια Aphrogéneia], urodzona z piany morskiej, Anadyomene [gr. Ἀναδυομένη Anadyoménē], wynurzona z fal, Kyprogeneja [gr. Κυπρογένεια Kyprogéneia], zrodzona na Cyprze. Władzy Afrodyty Uranii [gr. Οὐρανία Uranía], Niebiańskiej, podlegali wszyscy bogowie na niebie, władzy Afrodyty Pandemii [gr. Πανδημία Pandēmía], Wszechludowej, ludzie, których obdarzała powabem, wdziękiem i szczęściem w miłości.

W „Iliadzie” Afrodytę uważano za córkę Zeusa [gr. Ζεύς Zeús; łac. Juppiter] i Diony [gr. Διώνη Diṓnē; łac. Dione]. Po jej urodzeniu Zeus w obawie, że bogowie będą walczyć o rękę Afrodyty, wydał ją za mąż za boga kowalstwa Hefajstosa [gr. Ἥφαιστος Hḗphaistos; łac. Vulcanus]. Nie mógł uwierzyć w swoje szczęście i wykorzystał wszystkie swoje umiejętności do stworzenia najpiękniejszych klejnotów dla niej. Wykonał dla niej magiczny pas z drobno kutego złota. Nie było to jednak mądre z jego strony, bowiem gdy zakładała go na siebie, nikt nie mógł się jej oprzeć, a ona i tak już była zbyt powabna. Kochała wesołość i przepych i wcale nie był zachwycona z bycia żoną ciężko pracującego Hefajstosa, wiecznie ubabranego sadzą. W konkursie piękności między Herą [gr. Ἥρα Hḗra; łac. Juno], Ateną [gr. Ἀθηνᾶ Athēnâ; łac. Minerva] i Afrodytą, ta ostatnia obiecała Parysowi [gr. Πάρις Páris; łac. Paris] Helenę [gr. Ἑλένη Helénē; łac. Helena], żonę Menelaosa [gr. Μενέλαος Menélaos; łac. Menelaus] ze Sparty, za tytuł najpiękniejszej, czym przyczyniła się do rozpętania wojny trojańskiej. W wojnie starała się sprzyjać Trojanom.

Do orszaku Afrodyty należały hory [gr. Ὧραι Hṓrai; łac. Horae], charyty [gr. Χάριτες Khárites; łac. Gratiae], Himeros [gr. Ἵμερος Hímeros; łac. Himerus], Pejto [gr. Πειθώ Peithṓ; łac. Suada] („namowa”), Potos [gr. Πόθος Póthos; łac. Pothus] („pożądanie”), Anteros [gr. Ἀντέρως Antérōs; łac. Anterus] („miłość odwzajemniona”). Afrodyta kochała i był kochana przez wielu bogów i śmiertelników. Wśród jej śmiertelnych kochanków najbardziej znany był chyba Adonis [gr. Ἄδωνις Ádōnis; łac. Adonis]. Najulubieńszym spośród boskich kochanków zaś był szybkonogi Ares [gr. Ἄρης Árēs; łac. Mars], od którego Afrodyta otrzymała przydomek Areja [gr. Ἀρήια Arḗia], Wojownicza. Eros [gr. Ἔρως Érōs; łac. Amor, Cupido], uważany był za syna Afrodyty i Hefajstosa, w późniejszych czasach za syna Afrodyty i Aresa. Znane są także romanse Afrodyty z Hermesem [gr. Ἑρμῆς Hermē̂s; łac. Mercurius], z którym poczęła androgyniczne bóstwo Hermafrodytę [gr. Ἑρμαφρόδιτος Hermaphróditos; łac. Hermaphroditus].

W Grecji kult Afrodyty pozostawał w ścisłym związku z morzem, stąd przydomki Talassja [gr. Θαλάσσια Thalássia] i Pontia [gr. Ποντία Pontía], czyli „Morska”; czczono ją w wielu miastach portowych, gdzie mieszkańcy wznosili jej świątynie, stąd epitet Limnesia [gr. Λιμνησία Limnēsía], opiekunka portów. Żeglarze modlili się do niej o szczęśliwą podróż, stąd epitet Euploja [gr. Εὔπλοια Eúploia], Zsyłająca dobrą żeglugę. Siedziby kultu bogini znajdowały się m. in. w miastach Pafos i Idalii na Cyprze, na Knidos i Kyterze, w Koryncie, na górze Eryks na Sycylii, stąd odpowiednie przydomki: Kypris [gr. Κύπρις Kýpris], Kytereja [gr. Κυθήρεια Kythḗreia], Pafia [gr. Παφία Paphía], Idalia [gr. Ιδάλια Idália] itd. Afrodycie poświęcone były święta Afrodyzje [gr. Ἀφροδίσια Aphrodísia], najbardziej uroczyście obchodzone w Pafos.

Szczególną czcią otaczały boginię kobiety, które widziały w niej m.in. opiekunkę małżeństw. Jej kapłanki nie były prostytutkami, lecz kobietami, przedstawiającymi boginię, toteż stosunki płciowe z nimi uznawano po prostu za jeden ze sposobów oddawania czci bogini. Od czasów Solona hetery [gr. ἑταῖραι hetaîrai], starogreckie kurtyzany, widziały w Afrodycie swoją patronkę. Afrodyta była pierwotnie staroazjatycką boginią, podobną do egipskiej Izydy, babilońskiej Isztar i syropalestyńskiej Astarte, boginią płodności natury i sprawczynią życia na ziemi. Jej kult na Grecję przywędrował z Syrii. Związek z Afrodyty z Adonisem wyraźnie także wskazuje na Syrię. Ale z wyjątkiem Koryntu, gdzie kult Afrodyty miał charakter wybitnie azjatycki, czczenie tej bogini i wszystkie idee dotyczące jej natury i charakteru są tak całkowicie greckie, że jego wprowadzenie w Grecji musi być przypisane do bardzo wczesnych okresów.

W „Przemianach” opisana jest jedna historia związana z boginią Wenus. Pomimo tego, iż pomagała osobom zakochanym, Wenus była zarazem samolubna i próżna. Gdy ludzie, zachwyceni urodą Psyche [gr. Ψυχή Psykhḗ; łac. Psyche], śmiertelnej kobiety, zaczęli czcić ją miast Wenus, Wenus wysłała Kupidyna, aby sprawił, że Psyche zakocha się w potworze. Intryga się jednak nie udała, gdyż Kupidyn zakochał się w Psyche. Po wielu perypetiach się udało im się pobrać, a Psyche została uczyniona nieśmiertelną.

Atrybutem Afrodyty Uranii był żółw, Afrodyty Afrogenei — delfin i koncha; jako bogini miłości były jej poświęcone — gołąb, wróbel, baran, kozioł, zając, jako bogini płodności — mirt, róża, lipa, mak i jabłko granatu.

W Rzymie od II wieku p.n.e. utożsamiano Afrodytę z Wenus [łac. Venus]. Wcześniej Wenus czczono w Italii jako boginię wiosny, roślinności i ogrodów warzywnych. Głównymi jej atrybutami były owoce i kwiaty. Natomiast zwierzętami, które jej towarzyszyły, były gołębie. Najstarsza świątynia Wenus znajdowała się na Kapitolu.

Afrodyta należała do najczęściej przedstawianych postaci bogów w sztukach plastycznych starożytności. Najsławniejszy z posągów bogini, posąg Afrodyty Knidyjskiej dłuta Praksytelesa, znany jest jedynie z wielu kopii zdobiących wszystkie niemal zbiory muzealne na całym świecie. Malowidło Apellesa, Afrodyta Anadyomene, za które August zapłacił mieszkańcom wyspy Kos 100 talentów, służyło za pierwowzór wielu posągów bogini. Wenus w sztuce najczęściej ukazywano jako nagą lub do połowy obnażoną kobietę, ale także jako piękna i młoda jadąca rydwanem zaprzężonym w gołębie. Afrodycie poświęcony był piątek [gr. ἡμέρα Ἀφροδίτης hēméra Aphrodítēs; łac. dies Veneris].

Związek z „Czarodziejką z Księżyca”. O ile w przypadku Czarodziejek z Merkurego i Marsa powiązania tych postaci z, odpowiednio, Hermesem i Aresem są li tylko pośrednie, o tyle w przypadku Minako vel Czarodziejki z Wenus związek jej z Afrodytą jest bardziej niż jasny: • Nazwisko Minako brzmi 愛野 Aino, którego pierwszy znak 愛 AI oznacza „miłość”. • Imię 美奈子 Minako może być również odczytywane jako Binasu, co jest japońskim fonetycznym zapisem z pomocą znaków chińskich angielskiego wyrazu Venus. • Zawieszony na spódniczce Czarodziejki z Wenus Łańcuchowy Pas Miłości [jap. ラブのチェーンベルト Rabu no Chēn Beruto] może odnosić się do złotego pasa Afrodyty, który został podarowany jej przez Hefajstosa. • Większość czarów Czarodziejki z Wenus wiąże się z domeną Afrodyty: Łańcuch Miłości Wenus [jap. ヴィーナス・ラブ・ミー・チェーン Vīnasu Rabu-Mī Chēn], Drganie Toczącego się Serca [jap. ローリング・ハート・バイブレーション Rōringu Hāto Baiburēshon], Wstrząs Miłości i Piękna Wenus [jap. ヴィーナス・ラヴ・アンド・ビューティ・ショック Vīnasu Rabu ando Byūti Shokku]. Ponadto w mandze Czarodziejka z Wenus przy wykonaniu ataku Wstrząs Miłości i Piękna Wenus wypowiada dodatkowo następującą inkantację: Przyjmij Bicz Miłości niezwyciężonej Bogini Wenus! [jap. 無敵の金星の女神の愛のムチ！うけてみよ！ Muteki no Kinsei no megami no Ai no Muchi! Ukete miyo!]. Dotyczy to także dwu czarów Minako jako Czarodziejki V: Potęgo Wenus! Deszcz Miłości Półksiężyca [jap. ヴィーナス・パワー！愛のクレッセント・シャワー Vīnasu Pawā! Ai no Kuressento Shawā] i Megatonowy Deszcz Wenusjańskiej Miłości [jap. ヴィーナス・愛のメガトン・シャワー Vīnasu Ai no Megaton Shawā]. • Atrybutem Czarodziejki z Wenus jest Bicz Miłości Wenus [jap. ヴィーナス・愛のムチ Vīnasu Ai no Muchi], którego ogniwami są róże — kwiaty poświęcone bogini Afrodycie. Ponadto ten przedmiot, jak i wyżej wymieniony, zawierają w nazwie wyraz „miłość”. • Oba tytuły noszone przez Czarodziejkę z Wenus, Wojowniczka Miłości [jap. 愛の戦士 Ai no Senshi] oraz Wojowniczka Miłości i Piękna [jap. 愛と美貌の戦士 Ai to Bibō no Senshi], nawiązują do domeny starogreckiej bogini. • Tak jak Afrodyta Minako nie stroni od romansów, co w szczególności udowodniła w odcinku 141 anime, kiedy poszła na randkę jednocześnie z dwoma chłopakami. Tytułem jednej z tematycznych piosenek, śpiewanych w anime przez Czarodziejkę z Wenus, jest 『愛の女神のＨｏｗ　ｔｏ　ｌｏｖｅ』 «Ai no Megami no How to love», gdzie 愛の女神 ai no megami oznacza „bogini miłości”. Związek z Afrodytą ma również symbol planety Wenus (♀), będący stylizowanym przedstawieniem podręcznego lusterka bogini.

Etykieta

• 1
• 2

A

AA