Wojowniczki戰士

Hotaru Tomoe poznajemy w trzeciej serii anime. Pojawia się najpierw w odc. 111 na bardzo krótko, w dziwnych okolicznościach i bez żadnych wyjaśnień — ni dowiadujemy się, jak ma na imię, ni wiemy, skąd się w ogóle wzięła, ni nawet widzimy jej twarz. Tajemnicza dziewczynka wyje pełna agonii, z jej ciała zasię wydobywają się strumienie czarnej energii. Wydaje się w taki sposób reagować na rezonans trójki Talizmanów, który ma wkrótce sprawić materializację Świętego Graala. Jedynie wątła aluzja profesora Tomoe i Mimete, iż u boku Pogromców Śmierci może się znajdować osoba, która mogłaby w pełni panować nad mocą artefaktu, sugeruje, że chodzi zapewne właśnie o tę dziewczynkę.

Dopiero następne odcinki pozwalają nam bliżej poznać Hotaru. Okazuje się córką profesora Sōichi Tomoe, rektora placówki szkoleniowej o nazwie Akademia Bezkresu i jednocześnie przywódcy Pogromców Śmierci. Jej matka, Keiko Tomoe, od jakiegoś czasu nie żyje. Dziewczynka mieszka wraz ojcem w wielkim domu, dokąd po śmierci Keiko wprowadziła się także sekretarka i osobista asystentka profesora, Kaori, która znana jest także jako Kaolinite. Ojciec rzadko kiedy ma czas dla córki, przeto w domu Hotaru pozostaje pod ciągłym nadzorem Kaori. Obie darzą się jednak wzajemną antypatią — Kaori niczym zła macocha nigdy nie traci okazji ośmieszać i sarkastycznie komentować poczynań swej „pasierbicy”, Hotaru zasię ma do niej pretensje, iż nie zna swego miejsca i zachowuje się tak, jakby była pełnoprawnym członkiem rodziny.

Dowiadujemy się również, iż Hotaru cierpi na jakąś nieznaną chorobę, która poważnie osłabia stan zdrowia i czyni jej ciało bardzo wątłym. Nawet tak prosta czynność jak bieg stanowi dla niej ogromny wysiłek fizyczny. Nic też dziwnego, że WF to przedmiot, z którym radzi najgorzej.

Choć Hotaru z natury jest sympatyczną i miłą osobą, w Gimnazjum Akademii Bezkresu — szkole, do której chodzi — z jakiegoś powodu nie ma żadnych przyjaciół. Wręcz przeciwnie, jest traktowana nie tylko z rezerwą, ale nawet z przerażeniem i drwiną. Otóż niekiedy podczas ataków choroby w tej słabej i wątłej dziewczynce przebudza się inna istota, zdolna do zadawania ran każdemu, kto znajdzie się w pobliżu. Przypomina to opętanie przez demona i w pewnym sensie tak jest w rzeczywistości.

Przypadłość ta doprowadza również samą Hotaru do dojścia do wniosku, iż wewnątrz niej kryje się jakieś złowrogie alter ego, zdolne do krzywdzenia bliskich jej osób. Choć ona sama nigdy nic nie pamięta z tych zdarzeń, zaczyna o to obwiniać samą siebie i nawet stwierdza, że być może nie powinna była się w ogóle urodzić. Z braku przyjaciół całkowicie pogrąża się w świecie książek, gdzie znajduje częściowe ukojenie. Wydaje się także lubić kolekcjonować lampy, którymi wypełniła cały swój pokój.

Pewnego razu Hotaru ratuje przed utonięciem porwany przez wiatr kapelusz Chibi-Usy. W taki sposób poznaje swą pierwszą prawdziwą przyjaciółkę. Chibi-Usy wcale nie przeraża jej chorowitość ani też tajemnicza zdolność uzdrawiania ran, którą inni uznają raczej jako przejaw demonicznych mocy. Za pośrednictwem Chibi-Usy Hotaru poznaje także Usagi, Mamoru i resztę dziewczyn, którzy również darzą ją wielką sympatią. Ta przyjaźń w przyszłości odegra ważną rolę. Ponadto dzięki swym nadzwyczajnym zdolnościom, leczeniu ran i porażaniu energią, Hotaru nieraz nieświadomie ratuje życie drużyny Czarodziejek.

Nie przekonują się do niej jedynie Haruka, Michiru i Setsuna. Tajemnicze moce Hotaru i jej bliskość z wrogiem skłania trójkę do wniosku, iż dziewczynka może być wcieleniem Czarodziejki Saturna, Mesjasza Ciszy, Wojowniczki Zagłady, której przeznaczeniem jest doprowadzenie świata do zagłady. Odtąd staje się celem Outerek, które ostatecznie podejmują decyzję jej zabicia, by nie doprowadzić do przebudzenia się zakazanej Wojowniczki. Chibi-Usa, Usagi i Innerki widzą w niej jednak przede wszystkim niewinną dziewczynę i nie pozwalają na jej zabicie, motywując to tym, iż na pewno istnieje jakieś inne wyjście.

Po licznych porażkach Pogromcom Śmierci udaje się jednak przebudzić Mesjasza Ciszy — jak na ironię dzięki kryształowi czystego serca najbliższej przyjaciółki Hotaru, Chibi-Usy, którą uprzednio porwała Kaolinite. Ku wielkiemu zdziwieniu wszystkich Hotaru przeistacza się nie w Czarodziejkę z Saturna, lecz istotę o imieniu Mistrzyni 9.

Skoro Mesjaszem Ciszy nie jest Czarodziejka z Saturna, skąd się zatem wzięła Mistrzyni 9? Pech chciał, iż, będąc jeszcze malutką dziewczynką, Hotaru znalazła się w samym środku katastrofy w laboratorium jej ojca, profesora Tomoe. Niepomyślnie przezeń przeprowadzony eksperyment z osobliwą przestrzenią mającą służyć do rekombinacji genów, doprowadził do otworzenia się innego wymiaru oraz wybuchu całego gmachu. Ze wszystkich ocalał jedynie sam profesor, a Hotaru doznała ciężkich obrażeń i, żeby uratować jej życie, w desperacji zawarł umowę z dajmonem Germatoidem — istotą, która wyszła z owegoż wymiaru. Germatoid przejął ciało profesora, a do ciała Hotaru wszczepiono jajo Mistrzyni 9. O ile Germatoidowi udawało się z większym powodzeniem kontrolować poczynania profesora Sōichi, o tyle Mistrzyni 9 w większości pozostawała uśpiona i tylko od czasu do czasu dawała o sobie znać. Dlatego też Germatoid–Sōichi poświęcił się tworzeniu dajmonów i zbieraniu czystych serc, ażeby doprowadzić do „wyklucia się” Mistrzyni 9.

Przebudzonej Mistrzyni 9 nie udaje się jednak całkowicie wyprzeć świadomości Hotaru, którą wciąż przy życiu trzyma miłość do bliskich jej osób — ojca i Chibi-Usy. Niestety jej świadomość wciąż jest zagrożona rozpuszczeniem się i ten fakt zostaje wykorzystany przez Mistrzynię 9 do oszukania Czarodziejki z Księżyca i uwolnionego od Germatoida profesora. Głosem Hotaru przekonuje ich, że potrzebuje św. Graala do odzyskania samej siebie i całkowitego uzdrowienia. Pomimo desperackich i pełnych złości ostrzeżeń Urana i Neptuna, twierdzących, że jest inaczej, Czarodziejka z Księżyca oddaje święty kielich w ręce Mistrzyni 9. Ta następnie zdusza wolę Hotaru i ujmująco przedstawia Księżycowi jej nieskończenie małą szansę na wygranie.

Mistrzyni 9 z dumą zdradza swojej przeciwniczce, że liczy wspólnie z Mistrzem Faraonem 90 władać tym, co pozostanie z Ziemi. Okazuje się jednak, że władca Wielkiej Ciszy nie widzi jej w tej (czy w jakiejkolwiek innej) roli i razi ją strumieniem energii. Unika jednak pełnego uderzenia dzięki Księżycowi i profesorowi Tomoe, którzy zasłonili ją własnymi ciałami, chroniąc, oczywiście, nie ją, ale ciało młodej dziewczyny, i wierząc, iż dusza Hotaru nie została jeszcze w pełni zuzurpowana przez Mistrzynię 9.

Zbudziwszy się z upokarzającego i ciężkiego doświadczenia, Mistrzyni 9 odnajduje się w ramionach profesora Tomoe. Ciężko ugodzona przez swego Mistrza, wściekła i znieważona, odrzuca profesora, beznadziejnie próbując jeszcze raz zdławić swojego gospodarza i odzyskać kontrolę, lecz już bez powodzenia. Hotaru dzięki swej chęci uratowania bliskich jej ludzi odzyskuje pełnię sił, której potrzebowała, aby w pełni się uwolnić od pasożyta. Czarna gwiazda na czole Mistrzyni 9 rozbija się na strzępy przez jasność planetarnego znaku Saturna. Mistrzyni 9 krzyczy w nieludzkiej agonii, gdy jej własna istota oraz ciało, które przejęła i zepsuła, zostają całkowicie rozerwane przez oślepiające światło przebudzonej Czarodziejki z Saturna.

Wbrew obawom Outerek, Saturn okazuje się być bardzo cennym sprzymierzeńcem. Zwraca kryształ czystego serca Chibi-Usie i staje do walki z Mistrzem Faraonem 90, któremu wreszcie udało się przybyć na Ziemię. Jako Wojowniczka posiada moc porównywalną do Czarodziejki z Księżyca, jednakże jej potęga to broń obosieczna. Używając jej, Saturn naraża się na zniszczenie także samej siebie, co jednak nie stanowi dla niej przeszkody, aby spełnić swoją misję.

Gotowość poświęcenia życia przez Saturna pozwala przebudzić się Czarodziejce z Księżyca jako prawdziwemu Mesjaszowi i pomóc jej walczyć z wrogiem. Dzięki mocy Czarodziejki z Księżyca Hotaru odradza się ponownie jako niemowlę i zaczyna nowe życie wraz ze swym ojcem.

Nie jest jej dane doświadczyć życia jako zwykłej osobie, gdyż światu znowu zaczyna grozić niebezpieczeństwo, tym razem w osobie żądnej zemsty Królowej Nehellenii. Jeszcze jako niemowlę Hotaru przebudza część swej mocy i obdarowuje nią pozostałe Outerki. Od tego momentu jej ciało i umysł zaczynają dojrzewać w zastraszającym tempie. Otrzymuje też wizje, iż nad księżniczką Księżyca zawisło wielkie niebezpieczeństwo. Zjednoczona drużyna Czarodziejek dostaje zatem nową misję — uratować przed pewną zgubą księcia Endymiona, którego porywa zła królowa, oraz księżniczkę Serenity, która wyrusza poń do krainy Nehellenii.

Nowa Czarodziejka z Saturna nie traci nic ze swej determinacji i, stanąwszy przed oblicze Nehellenii, po raz kolejny gotowa jest poświęcić życie, próbując pokonać królową pełnią swej mocy. Przed całkowitym wykonaniem ataku powstrzymuje ją jednak Chibi-Usa, z czego korzysta zła królowa, która wnet więzi ją w lustrze tak jak pozostałą drużynę.

Gdy Usagi wreszcie przybywa do pałacu Nehellenii, zdejmuje klątwę z Mamoru, przywraca Chibi-Usę do istnienia i uwalnia swe przyjaciółki, których połączona potęga przemienia Usagi w Wieczną Czarodziejkę z Księżyca.

W ciągu drugiej części piątej serii anime Hotaru, niestety, prawie nie jest pokazywana. Pojawia się dopiero podczas ostatecznej walki z Galaxią, która wyjawia, iż to właśnie ona poprzez uwalnienie Nehellenii pośrednio przyczyniła się do przebudzenia Saturna, aby mogła zdobyć dojrzałe czarodziejskie gwiezdne ziarno, co też w końcu się jej udaje, w wyniku czego Saturn umiera. Hotaru odradza się po pokonaniu Chaosu przez Usagi i po raz ostatni widzimy ją podziwiającą gwiaździste niebo wspólnie z innymi Outerkami.

Czarodziejka z Saturna jest ostateczną Wojowniczką — przebudza się ona wtedy, gdy światu grozi niezwykle wielkie zagrożenie o wymiarach apokaliptycznych, a pozostałe Wojowniczki sobie nie radzą. W czasach Srebrnego Tysiąclecia jej istnienie było owiane tajemnicą, a ci nieliczni, którzy o niej wiedzieli, bali się jej potęgi. Obdarzona jest siłą zdolną do zniszczenia planet. Ten aspekt mocy Saturna czyni ją przeciwnym biegunem Czarodziejki z Księżyca, gdyż, jak ona sama mówi, Saturn przynosi śmierć i zniszczenie, lecz po nich przychodzi nowe życie i nadzieja, które daje Księżyc. Jako Wojowniczka nie zawaha się użyć swej mocy, która jest także zgubna dla niej samej. Wskazuje to, jak wielką siłę woli posiada, a także jak ogromna jest jej samotność.

W rękach dzierży broń zwaną Glewią Śmierci, której używa do wykonywania swoich czarów, a także potrafi bardzo dobrze nią posługiwać się jako bronią białą w walce wręcz, co możemy zobaczyć, gdy grozi Nehellenii i Galaxii. Często tworzy parę z Czarodziejką z Plutona.