Księgi tajemnicひみつブック

Pierwsza księga tajemnic dotyczących głównych bohaterów i wrogich postaci, którzy pojawili się w trzech pierwszych sezonach telewizyjnych. Zbudowana jest z bloków z ponumerowanymi pytaniami i odpowiedziami podanymi zarówno w postaci tekstowej, jak i obrazkowej.

Jeśli wdawać się w szczegóły, to „tajemnice” tu przedstawione bywają różne: sylwetki głównych postaci, pochodzenie i działanie danego przedmiotu, słowa potrzebne do otwarcia Wrót Czasu i Przestrzeni, życie miłosne dziewcząt, ulubione zajęcia itp. Autorzy nawet przejmują się takimi drobiazgami jak porównanie kokard na sukni Nowej Królowej Serenity i spódniczce Super Czarodziejki z Księżyca. Książka została wydana przed zakończeniem anime i mangi, dlatego nie może pretendować na bycie pełnym kompendium odkrywającym wszystkie tajniki postaci. Również szkoda, że wrogom udziela się bardzo mało uwagi. Czarodziejce z Saturna także. O niej wspomina się jedynie w ostatniej, setnej tajemnicy.

Pod względem oprawy książce niewiele da się zarzucić. Zawiera dużo zdjęć (zarówno małych, jak i dużych), nagłówki w różnych kolorach, łatwo czytelny tekst (w przeciwieństwie do siostrzanych „Wydań ostatecznych”). Źródłem ilustracyj były albo kadry z odcinków, albo obrazki stworzone na potrzeby innych tego typu publikacyj (np. wyżej wspomnianych „Wydań ostatecznych”).

Z punktu widzenia trudności tekstu książka jest symbiozą kany i nielicznych znaków chińskich, co czyni ją czytelną dla uczniów japońskich szkół podstawowych i dla tych, którzy niedawno zaczęli uczyć się japońszczyzny, pod warunkiem jednak, że poznali podstawy gramatyki.

Zawartość

Niniejszy tomik mieści w sobie następującą zawartość:

Niniejsza pozycja skupia się na czwartym sezonie anime. Wydaje się wykonana o wiele prościej i mniej ciekawie niż poprzednia, chociażby dlatego, iż mówi się w niej o wielu rzeczach, które były wymienione wcześniej. Mimo to da się z tego tomiku wyciągnąć coś ciekawego, zwłaszcza, że zdarzają tu się informacje także z pierwszych trzech sezonów. Nie znajdziemy natomiast niczego o sezonie piątym i końcówce sezonu czwartego.

Pod względem wyglądu niniejszy tomik ma się lepiej niż jego poprzednik. Działy są przejrzyste i zwięzłe. Sekcje poświęcone Wojowniczkom zbudowano wedle jednolitego schematu: duży portret postaci, mniejsza pełna ilustracja postaci od stóp do głów, znak planety opiekuńczej, ilustracja jednego z ataków Wojowniczki, obramowane obrazki przedstawiające którąś scenę z życia codziennego, jeszcze inne obrazki.

Kompozycja przemyślana jest także i na poziomie teł. U Innerek są to dwojakie tła: jedno kojarzy się z żywiołem danej Wojowniczki, inne jest jasnożółte w białe kropki, u Urana, Neptuna i Plutona widać tło z deseniem w postaci pociętego tekstu z książki lub gazety, natomiast u Saturna jest to deseń w formie kolorów karcianych. Rubryki w rozdziale ostatnim wpisano w prostokąty, na wierzchołkach których umieszczono znaki planetarne czterech Innerek.

Jeśli chodzi o teksty, to tom drugi zachowuje taki sam poziom trudności co pierwszy, choć, na pierwszy rzut oka, liczba znaków chińskich wydaje się większa. To, rzecz jasna, i tak niewiele zmienia, bowiem wszystkie są opatrzone furiganą. Nawiasem mówiąc, nie obyło się i bez błędów. W ostatnim rozdziale Lunę podpisano jako Artemisa, a Artemisa — jako Lunę.