- »
- Varia
- »
- Etymologia
- »
- Etymologia imion wrogów — Piekielne Przeznaczenie
Piekielne Przeznaczenie
ヘル・デスティニー
[Gry]
ゲーム
Piekielne Przeznaczenie [jap. ヘル・デスティニー Heru Desutinī; ang. Hell Destiny]. Pierwszy człon ヘル heru wywodzi się z angielskiego wyrazu hell („piekło”). Drugi człon デスティニー desutinī jest japońskim zapisem angielskiego wyrazu destiny („przeznaczenie”). Oprócz tego, iż jest to zbiorcza nazwa poniżej opisanych wrogów, w identyczny sposób został nazwany pierwszy rozdział gry. (W nieoficjalnej angielskiej wersji przetłumaczony był jako „Her Destiny”. I choć rzeczywiście ヘル heru może być zapisem angielskiego her („jej”), jednak nie miałoby to większego sensu w tym kontekście.)
Wyraz 魔人 majin oznacza istotę, często demoniczną, o nadludzkich mocach (tym określeniem nazywane są zbiorczo asury, ifryty, dżinny itd.). Drugi człon, シャーマン shāman, jest japońskim zapisem angielskiego wyrazu shaman („szaman”), który z kolei z turkijskiego šamán. Szaman jest osobą pełniącą funkcję religijną polegającą na ekstatycznej więzi z istotami nadludzkimi, duchami przodków lub demonami. Trzeci człon, アプスー Apusū, jest japońskim zapisem angielskiego wyrazu Apsu, który trafił tam z akadyjskiego Apsû (dosł. „daleka woda”). W mitologii Międzyrzecza Apsu oraz jego małżonka Tiamat [akad. Tiāmat] (dosł. „morze, głębia”) utożsamiani byli z Chaosem — Apsu uosabiał pierwotną otchłań wód słodkich, Tiamat zasię — pierwotną otchłań wód morskich. (W ten oto sposób twórcy gry powiązali Demoniczną Szamankę Apsu z mangowym Chaosem, który w mandze zrodził wszystkich głównych wrogów Wojowniczek: Królową Metalię, Fantoma Śmierci, Mistrza Faraona 90 oraz Królową Nehellenię. Trudno jednakże orzec, czy było to świadome i zamierzone, jako iż grę wydano jeszcze w trakcie powstawania mangi i anime.)
Ostateczną formą Apsu, która powstaje po wchłonięciu Oppositio Sin, jest Bóstwo Zagłady [jap. 破壊神 Hakaishin; ang. Deity of Destruction]. Jest to połączenie japońskiego wyrazu 破壊 hakai („zagłada, zniszczenie, destrukcja”) i znaku chińskiego 神 SHIN („bóg, bóstwo”). (W nieoficjalnej angielskiej wersji gry przetłumaczone jest to jako „Demon Apsu”.)
Apsu wykonuje manewr pt. Fin de Siècle [jap. ファン・ド・シェクル Fan do Shekuru] (nieudolnie przetłumaczony w nieoficjalnej angielskiej wersji gry jako „FanDoSheckle”). Wyrażenie fin de siècle pochodzi z jęz. francuskiego i dosłownie się tłumaczy jako „koniec wieku” bądź „schyłek epoki”. Termin jest swoistym mottem XIX-wiecznego dekadentyzmu i wyrażał pogląd, iż kończący się wiek wiąże się z upadkiem cywilizacyjnym i moralnym (natomiast cała nadzieja miała jakoby tkwić w początku nowej ery).
Anszar i Kiszar
Imię アンシャル Ansharu jest japońskim zapisem angielskiego wyrazu Anshar, który trafił tam z akadyjskiego Anšár (dosł. „ogół świata górnego, oś niebios”). W mitologii Międzyrzecza Anszar władał niebiosami i nazywany był ojcem bogów. Symbolizował również pierwiastek męski. Wraz ze swą siostrą i małżonką Kiszar należał do trzeciego pokolenia bogów, wszak był wnukiem Apsu i Tiamat.
Imię キシャル Kisharu (nieudolnie przetłumaczone w nieoficjalnej angielskiej wersji gry jako „Kishal”) jest japońskim zapisem angielskiego wyrazu Kishar, który trafił tam z akadyjskiego Kišár (dosł. „ogół świata dolnego, oś ziemi”). W mitologii Międzyrzecza Kiszar władała ziemią i nazywana był matką bogów. Symbolizowała również pierwiastek żeński. Wraz ze swym bratem i małżonkiem Anszarem należała do trzeciego pokolenia bogów, wszak była wnuczką Apsu i Tiamat.
Wojowniczki Oppositio
Wojowniczki Oppositio [jap. オポシティオ戦士 Oposhitio Senshi]. Człon オポシティオ oposhitio jest japońskim zapisem łacińskiego wyrazu oppositiō („opozycja, przeciwstawienie, antyteza”). Z kolei człon 戦士 senshi („wojownik”) nawiązuje, rzecz jasna, do Wojowniczek w mundurkach [jap. セーラー戦士 Sērā Senshi] — moce (a nawet pewne elementy wyglądu) Wojowniczek Oppositio są zbliżone do mocy Czarodziejki z Księżyca i Innerek.
Jak zostanie później wyjaśnione w szczegółach podczas rozpatrywania imion każdej poszczególnej Wojowniczki Oppositio, zostały one nazwane na cześć określonych bóstw z mitologii babilońsko-asyryjskiej. I nazewnictwo to nie jest przypadkowe, bowiem odnosi się bezpośrednio do współczesnych nazw planet Układu Słonecznego. Jak wiadomo, wszystkie planety w naszym Układzie Słonecznym noszą nazwy rzymskich bogów (poza Uranem, którego nazwano na cześć boga greckiego). Otóż nazwy te zostały w większości nadane przez samych starożytnych Rzymian i przyjęły się w europejskich językach, a nowocześni astronomowie zdecydowali się podążać za tą tradycją w miarę odkrycia nowych planet i innych ciał niebieskich.
Z tego, co wiemy, większość starożytnych kultur znała była siedem „planet”, w poczet których wchodziły: Słońce, Księżyc oraz pięć planet dobrze widocznych gołym okiem (Merkury, Wenus, Mars, Jowisz i Saturn). Były one nazywane różnie przez różne kultury. Rzymianie nazwali te ciała niebieskie wedle ich ruchów i wyglądu.
Jak się okazuje, Rzymianie sami zapożyczyli tradycję przypisywania boskich imion ciałom niebieskim od Greków, a ci z kolei przejęli ją od Babilończyków naśladujących nazewnictwo Sumeryjczyków. W cywilizacjach starożytnego Międzyrzecza na potrzeby religijne uprawiano różnego rodzaju wróżbiarstwo, m. in. poprzez obserwowanie nocnego nieba. Aby poprawnie wykonać wróżbiarstwo astrologiczne, kapłani musieli dokładnie poznać ruchy gwiazd i planet. Z czasem opracowali uderzająco wyszukane sposoby mierzenia i przewidywania ruchów ciał niebieskich. Kiedy starożytni Grecy po raz pierwszy zaczęli badać niebosa, nazwy dla planet nadali poprzez utożsamienie bogów z własnego panteonu z najbardziej ich przypominającymi bóstwami sumeryjskimi i babilońskimi, które były już związane z poszczególnym świecidłem.
I tak na przykład druga planeta od Słońca, jawiąca się jako najjaśniejsza, została nazwana na cześć bogini piękna i zmysłowości znanej jako Inanna po sumeryjsku i Isztar po babilońsku. Przeto Grecy nazwali planetę z nią skojarzoną „Afrodytą”. Kiedy Rzymianie zaczęli interesować się astronomią i astrologią, przemianowanie ją na „Wenus” na cześć ich miejscowej bogini miłości wydawało się oczywistym posunięciem. Podobnież Grecy zinterpretowali Marduka, boskiego patrona Babilonu, jako odpowiednik Zeusa; później Rzymianie zaczęli nazywać tę planetę Jowiszem na cześć swojego własnego naczelnika bogów.
Nie wszystkie nazwy planet jednakże były łatwe do przetłumaczenia dla Gerków, a nawet Babilończyków. Czwarta planeta od Słońca przez wzgląd na jej czerwoną barwę została nazwana na cześć boga wojny Nergala. Był on jednak również bóstwem zarazy i, przede wszystkim, zaświatów, toteż Grecy mogli równie dobrze Nergala skojarzyć nie z Aresem, a z Hadesem. Podczas gdy Kronos był ojcem Zeusa, Ninurta był synem Enlila. Babilończycy zastąpili sumeryjskich bogów narodowych, Enlila i Enkiego, patronem Babilonu Mardukiem i jego synem Nabu, chociaż Marduk uchodził za syna Enkiego (zwanego Ea przez Babilończyków). Ninurta, mało znany bóg odziedziczony po Sumeryjczkach, mógł być utożsamiany z najwolniej po nieboskłonie poruszającą się widoczną planetę, ponieważ, przynajmniej w jednym micie, miał on postać żółwia.
Poniżej znajduje się zbiorcza tabela nazw siedmiu klasycznych „planet” używanych przez Sumeryjczyków, Babilończyków, Greków, Rzymian, Germanów (Anglosasów i Nordów) i Hindusów. Nazwy germańskie to wynik wpływu, jaki starożytna rzymska cywilizacja wywarła na plemiona germańskie. Natomiast podane w tabeli starożytne sanskryckie nazwy planet nie mają związku z sumeryjskimi, ale też powstały poprzez utożsamienie ich z określonymi bóstwami. Również starożytni Bałtowie używali własnych (dziś już przestarzałych) nazw planet pochodzących od ichnich pogańskich bóstw, choć są pewne wątpliwości co do autentyczności ich wszystkich.
Imię シン Shin jest japońskim zapisem angielskiego wyrazu Sin, który trafił tam z akadyjskiego Sîn (dosł. „rozświetlający”). W mitologii Międzyrzecza Sin był bogiem Księżyca.
Sin wykonuje manewr pt. Piekielny Atak [jap. ヘルズ・アタック Heruzu Atakku; ang. Hell’s Attack]. Jest to antyteza mocy Czarodziejki z Księżyca.
Imię ナブ Nabu jest japońskim zapisem angielskiego wyrazu Nabu, który trafił tam z akadyjskiego Nabû (dosł. „wołający”). W mitologii Międzyrzecza Nabu był bogiem rolnictwa, mądrości i piśmiennictwa. Babilońscy astrolodzy planetę Merkury nazywali imieniem tego boga.
Nabu wykonuje manewr pt. Piekielne Zamarznięcie [jap. ヘルズ・フリージング Heruzu Furījingu; ang. Hell’s Freezing]. Podobnie jak Berthier ze starego anime może rzucać Ciemną Wodę [jap. ダルク・ウォーター Daruku Wōtā; ang. Dark Water]. Oba ataki są antytezą mocy Czarodziejki z Merkurego.
Imię ネルガル Nergal jest japońskim zapisem angielskiego wyrazu Nergal, który trafił tam z akadyjskiego Nergal (dosł. „pan wielkiego miasta (świata podziemnego)”). W mitologii Międzyrzecza Nergal był bogiem świata podziemnego. Wywoływał wojny, plagi, zarazę i zniszczenia. Babilońscy astrolodzy planetę Mars nazywali imieniem tego boga.
Nergal wykonuje manewr pt. Piekielny Ptak Płomieni [jap. ヘルズ・フレイムバード Heruzu Fureimu Bādo; ang. Hell’s Flame Bird]. Podobnie jak Kōan ze starego anime może rzucać Ciemny Ogień [jap. ダルク・ファイヤー Daruku Faiyā; ang. Dark Fire]. Oba ataki są antytezą mocy Czarodziejki z Marsa.
Imię マルドゥク Maruduku jest japońskim zapisem angielskiego wyrazu Marduk, który trafił tam z akadyjskiego Marduk (dosł. „słoneczne cielę”). W mitologii Międzyrzecza Marduk był bogiem światła, płodności, patronem miasta Babilon i naczelnikiem panteonu. Jest również powiązany z wodą, roślinnością, wyroczniami i magią. Posiadał moc rzucania piorunami. Babilońscy astrolodzy planetę Jowisz nazywali imieniem tego boga.
Marduk wykonuje manewr pt. Piekielny Grzmot [jap. ヘルズ・サンダー Heruzu Sandā; ang. Hell’s Thunder]. Podobnie jak Petz ze starego anime może rzucać Ciemny Grzmot [jap. ダルク・サンダー Daruku Sandā; ang. Dark Thunder]. Oba ataki są antytezą mocy Czarodziejki z Jowisza.
Imię イシュタル Ishutaru jest japońskim zapisem angielskiego wyrazu Ishtar, który trafił tam z akadyjskiego Ištár (dosł. „przynosząca światło”). W mitologii Międzyrzecza Isztar była boginią piękna, miłości, płodności, płciowości i wojen. Babilońscy astrolodzy planetę Wenus nazywali imieniem tej bogini.
Ishtar wykonuje manewr pt. Piekielny Deszcz [jap. ヘルズ・シャワー Heruzu Shawā; ang. Hell’s Shower]. Podobnie jak Calaveras ze starego anime może rzucać Ciemną Piękność [jap. ダルク・ビュート Daruku Byūto; ang. Dark Beaut]. Oba ataki są antytezą mocy Czarodziejki z Jowisza.
Spis treści
- Agencja Ciemności [manga]
- Królestwo Ciemności [manga + anime + musical + live-action + gry]
- Obcy [anime + gry]
- Bractwo Czarnego Księżyca [manga + anime + musical + gry]
- Pogromcy Śmierci [manga + anime + musical + gry]
- Kometa Kaguya [manga + anime + gry]
- Piekielne Przeznaczenie [gry]
- Cyrk Martwego Księżyca [manga + anime + musical + gry]
- Czarna Dziura Snów [anime]
- Galaktyka Cieni [manga + anime + musical]
- Pomniejsi wrogowie [manga + anime]
- Nieumarli [musical]
- Kosmiczni Piraci / Cesarstwo Artuków [musical]
- Kometa Cóatl / Bractwo Mrocznego Plazmana [musical]
- Oddział Wojskowy Mrocznego Syriusza [musical]
- Grimmianie [musical]
Autor
- 渾沌の天使 Kaosu no Tenshi (opracowanie, tłumaczenie, korekta)